Ο Τίγρης

Τίγρη, τίγρη, φλεγόμενη λάμψη
στης νυκτός τα δάση:
Ποιο αθάνατο χέρι η ματιά
μπορεί να παραστήσει τη τρομακτική σου συμμετρία;

Σε τι απύθμενα βάθη η ουρανούς
έκαιγε η φωτιά των ματιών σου;
Με τι φτερά αποθαρρευεται να σε γυρεύει;
Ποιο το χέρι π' αποτολμά ν' αναμετρήσει τη φωτιά;

Και ποιοι είναι οι ώμοι και ποια η τέχνη
Που θα λύγιζαν το σφρίγος της καρδιάς σου;
Και άμα τούτη η καρδιά αρχίζει να πάλλεται,
Ποιο τρεμάμενο χέρι; Και ποια τρεμάμενα πόδια;

Ποιο το σφυρί; Ποια η αλυσίδα;
Σε ποιο καμίνι χωνεύτηκε το μυαλό σου;
Ποιο το αμόνι; Ποια τρομερή λαβή;
Τολμά τους θανατηφόρους φόβους της να σου περάσει;

Όταν τ’ άστρα έριξαν τα δόρατά τους
Και πότισαν τα ουράνια με τα δάκρυά τους:

H λίμνη είναι ο Ιδανικός σου Εαυτός κι όχι το ποτήρι.

H λίμνη είναι ο Ιδανικός σου Εαυτός κι όχι το ποτήρι. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός δάσκαλος toy Zen είχε κουραστεί να ακούει τον μαθητή του να γκρινιάζει, να δυσανασχετεί και να πονάει συνεχώς επί παντός θέματος.

Αποφάσισε να αναλάβει δράση και έστειλε μαθητή να του φέρει αλάτι. Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Μπορεί να πιάνεις πουλιά, μα όχι το κελαηδητό τους.

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους.

Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;

Ελύτης

Δύο πολύ δυνατές λέξεις "προίκα" στο παιδί σου

Υπάρχουν δύο πολύ δυνατές λέξεις που μπορείς να πεις στο παιδί σου και να είσαι σίγουρος -η πως είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις γι αυτό, όλη η περιουσία που θα του προσφέρεις, κάθε αξία, κάθε καλό, κάθε εφόδιο για να ανταπεξέλθει ...βρίσκεται σ' αυτές τις δύο λέξεις.

"Σ' Αγαπάω"

Να τις υποστηρίζεις και να τις δείχνεις εμπράκτως όλη την ημέρα κάθε δευτερόλεπτο.

Μην ξεχνάς να Αγαπάς με το μυαλό και όχι με την καρδιά. Όλη η αποτυχία της ανθρωπότητας βρίσκεται στο ότι "ἁγαπάει" με την καρδιά  και όχι με το μυαλό.

Επικοινωνία ή Γκρίνια; Ρώτησε τους Ινδιάνους

Οι ινδιάνοι και όχι μόνο της Αμερικής, είχαν πολύ έξυπνους τρόπους να χειρίζονται καθημερινά ζητήματα. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού ήταν άνθρωποι που είχαν πολύ καλή επαφή με τον φυσικό κόσμο, όντας κυνηγοί και πολεμιστές. Είχαν το πολύτιμο στοιχείο της παρατηρητικότητας.

Πως θα μπορούσαν διαφορετικά να ανταπεξέλθουν στις σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Είδαν λοιπόν πως όταν οι τραυματισμένοι κυνηγοί επικοινωνούσαν, για τα τραύματα τους, δηλ. γκρίνιαζαν συνεχώς, τα τραύματα τους αργούσαν να γιατρευτούν. Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή η συνεχής γκρίνια, επεκτεινόταν και στην υπόλοιποι ομάδα με αποτέλεσμα η φυλή να έχει πολλούς αγιάτρευτους κυνηγούς, και λίγους ικανούς. Με όλα τα άσχημα συνεπακόλουθα. Με έναν πολύ απλό τρόπο έλυσαν το πρόβλημα.

Όποιος ήθελε να επικοινωνήσει για τα τραύματα του, σωματικά ή ψυχικά, γινόταν ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΑ. Η φυλή μαζευόταν και τον άκουγε με προσοχή και κατανόηση, τον συμβούλευαν τι να κάνει ή τι να μην κάνει, για να περάσει ο πόνος και να γιατρευτούν τα τραύματα. Αυτό μπορούσε να το κάνει κάποιος ΜΟΝΟ τρείς φορές. Αν επέμενε να συνεχίζει πέρα από τις τρείς επιτρεπόμενες φορές, η φυλή του γύριζε την πλάτη και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να τον ακούει.

Τυρί Φέτα:Το έδεσμα του Πολύφημου

Η φέτα είναι είδος τυριού στην άλμη, τις ρίζες της οποίας τις βρίσκουμε χιλιάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Ελλάδα. Παρασκευάζεται αποκλειστικά από γάλα προβάτου ή αιγοπρόβειο, δηλαδή μείγμα με έως 30% γάλα κατσίκας.

Πιστεύεται ότι το βυζαντινό όνομα της φέτας ήταν "πρόσφατος" (δηλ. τυρός). Το όνομα φέτα είναι ιταλικής προέλευσης (<fetta) και προέρχεται από μια αναφορά του 17ου αιώνα στο είδος αυτού του τυριού που κοβόταν σε φέτες για να τοποθετηθεί στα βαρέλια.  Στην Κύπρο συνηθίζεται να γράφεται με δύο <Τ>, όπως άλλωστε προφέρεται και στην κυπριακή Διάλεκτο.

Η χρήση της φέτας είναι ευρέως γνωστή σε όλο τον κόσμο ως κύριο συστατικό της χωριάτικης σαλάτας. Εκτός από την χωριάτικη σαλάτα είναι κύριο συστατικό της τυρόπιτας, καθώς και πολλών άλλων εδεσμάτων που συνοδεύουν την Ελληνική κουζίνα. Από πολλούς έχει συνδεθεί κύρια με την μεσογειακή κουζίνα και αποτελεί ορόσημό της σε όλο τον κόσμο.

Σε μας εδώ μετράει το αποτέλεσμα.

Ένας ιερέας πεθαίνει και βρίσκεται στην είσοδο του Παραδείσου. Μπροστά του βρίσκεται ένας τύπος με μαύρο γυαλί, τζιν παντελόνι, φανταχτερό πουκάμισο και μυστήριο ύφος ...

Έρχεται ο άγιος Πέτρος και ρωτάει τον πρώτο:

- Ποιος είσαι, τέκνο μου εσύ;

- Ο Μητσάρας να 'ουμ'. 40 χρόνια ταξί, πρώτος στην πιάτσα Βαρδάρη-Λαχαναγορά, βασικά.

- Έλα, τέκνο μου, λέει ο άγιος Πέτρος. Πάρε αυτή τη μεταξωτή ρόμπα με τα χρυσά κοσμήματα και έλα στο βασίλειο των Ουρανών...

Ο Μήτσος περνάει λοιπόν στον Παράδεισο και έρχεται η σειρά του ιερέα.

Ποιοί κόπροι του Αυγεία;

«Τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία, αλλά σε γλυτώνουν από πολλές δυστυχίες» αυτό λέει ο σοφός λαός. Και όταν μιλάει αυτός ο λαός, το έχει τσεκάρει πρώτα στο πετσί του.

Η ζωή έτσι κι αλλιώς έχει τόσες ματαιώσεις, τόσες μεταβάσεις, τόσες απώλειες και τόσα τραύματα, που για να τα διαχειριστεί κάποιος χρειάζεται όλους τους φιλοσόφους μαζί σε συνέδριο, όλους τους βούδες σε διαλογισμό, και τους καλλιτέχνες σε ντελίριο δημιουργικότητας.

Επιπλέον, δεν γεννιούνται και όλοι στις καλύτερες συνθήκες. Κάποιο πένθος κουβαλάνε με το καλημέρα σας, κάποιο χωρισμό γονιών, ή κάποια χρόνια ασθένεια αγαπημένου προσώπου, ακόμα και προσωπική, δική τους.

Όλα αυτά αν προσθέσεις και την αγωνία της επιβίωσης, όπως και τις απογοητεύσεις, τις συνεχείς δυσκολίες εναλλαγής ευθυνών, εκπαιδεύσεων, εργασιών, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα… ζωής, από συνεχείς κρίσεις, δηλαδή συνεχείς αλλαγές.