Blackjack: H ιστορία του αγαπημένου παιχνιδιού

Οι Νεϋορκέζοι θα πλημμυρίσουν την Times Square για να παρακολουθήσουν την πτώση της μπάλας, οι Λονδρέζοι θα μαζευτούν στην Trafalgar Square για να ακούσουν τις καμπάνες του Big Ben, και οι περισσότεροι από εμάς, εδώ στην Ελλάδα, θα καλωσορίσουμε τη νέα χρονιά με τον παραδοσιακό μας τρόπο: παίζοντας χαρτιά.

Το έθιμο αυτό – όπως και η βασιλόπιτα και το κρατικό λαχείο -  είναι βασισμένο σε παλιές παραδόσεις, κατά τις οποίες, αν κάποιος κερδίσει κάτι την Πρωτοχρονιά θα συνεχίσει να είναι τυχερός και για τον υπόλοιπο χρόνο. Και το παιχνίδι που προτιμούν οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες για εκείνες τις ημέρες δεν είναι άλλο από το blackjack, γνωστό και ως “21”.

Αν και τα στοιχεία που υπάρχουν για το πού και πώς ακριβώς ξεκίνησε το blackjack είναι πολύ λίγα, οι θεωρίες γύρω από τις ρίζες του είναι πολλές. Σύμφωνα με μια από αυτές, ένα παιχνίδι παρόμοιας λογικής με το “21” παιζόταν στην αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη, όπου όμως αντί για τραπουλόχαρτα χρησιμοποιούσαν ξύλινες πλάκες με διαφορετικές αριθμητικές αξίες.

«Ακρασία» Γνωρίζεις το Καλό και Πράττεις το Κακό !

Η εξήγηση του να μη μπορεί κανείς να πράξει το ηθικά καλό αν και το γνωρίζει (ακρασία) δηλαδή του ό,τι η ηθική γνώση δεν διαθέτει αυτή καθ’ εαυτή ισχύ επιβολής, απασχολεί ως κεντρικό πρόβλημα την φιλοσοφία ήδη από την αρχαιότητα.

 Για τον Σωκράτη, εφόσον κανείς απ’ τους ανθρώπους δεν αμαρτάνει θεληματικά, το πρόβλημα οφείλεται στην απουσία πραγματικής γνώσης (ουδείς εκών κακός). 

Ο Πλάτων, διαβλέποντας ότι η Σωκρατική λύση ήταν αδύνατη ως τέτοια, κατασκεύασε ένα μεταφυσικό οικοδόμημα («θεωρία των ιδεών») για να εξηγήσει την ακρασία, περιγράφοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη ηθική γνώση ενός ιδιαίτερου τύπου ανθρώπων (Πολιτεία). 

Το τέλος του Θεού

Τεχνικές καρδιές και μηχανικά όργανα. Παράλληλα σύμπαντα. Ζούγκλες στους ακάλυπτους. Το Διαδίκτυο ο απόλυτος άρχοντας (του σκότους;). Μυστηριώδη σωματίδια. Μικροσκοπικά γκάτζετ με τεράστιες δυνατότητες. Ρομποτικές υπηρεσίες. Τεχνική νοημοσύνη. Πειραγμένα DNA. Σπόροι που ζωντανεύουν χωρίς νερό. Αθάνατα κύτταρα. Τηλεκατευθυνόμενοι ιοί. Το συνθετικό είναι το νέο φυσικό (ή μήπως πάντα το φυσικό ήταν συνθετικό; ).Νέες μορφές ζωής. Νέοι άνθρωποι.

Όσα έβλεπα στις αγαπημένες μου sci-fi ταινίες, όσα διάβαζα με μια ανάσα στα βιβλία του Philip K. Dick και του Stephen Hawking, όλα όσα πίστευα -ως κλασσικό science fiction φρικιό- ότι δεν είναι φαντασία, αλλά μια κάποια υπνωτισμένη μνήμη, είναι εδώ.

Η πρόοδος που συμβαίνει στη τεχνολογία και την επιστήμη είναι τόσο τεράστια, τόσο απίθανα αδιανόητη, τόσο ασύλληπτα κυριαρχική, που πρέπει να βρούμε μια άλλη λέξη για να την περιγράψουμε (θεϊκή;). Το 2014 δεν θα είναι σαν το 2014. Δεν θα είναι μία ακόμα νέα χρόνια, αλλά η αρχή της επόμενης πίστας. Το 2014, έρχεται το μέλλον. Εγώ, πάντως, το περιμένω πώς και πώς.

Η «διαχείριση» της γλώσσας

Από την σύντομη υπενθύμισή μου για τη διαφορά ανάμεσα στη γνώση και στα πράγματα, την οποία διδασκόμαστε από τη μικρή ηλικία στο σχολείο, γίνεται φανερό πόσο σημαντική είναι η «διαχείριση» της γλώσσας και οι αρχικές λέξεις, τις οποίες όλοι χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε, να συνεννοηθούμε και για να επεκτείνουμε τη γνώση μας. Είναι τεράστιας σημασίας να θυμόμαστε αυτή τη διαφορά. Θα έπρεπε να διδάσκεται με μεγαλύτερη προσοχή και πιο αναπτυγμένα και όχι σαν κάποια περαστική παράγραφος ή όπως ένα ακόμα κεφάλαιο στην ανάλυση του ψυχικού και διανοητικού φαινομένου.

Η δυνατότητα της ανθρώπινης γνώσης είναι προκαθοριστική για το σύνολο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της εσωτερικής ζωής. Ο Άγγλος φιλόσοφος του 17ου αιώνα John Locke, σε μία σπουδαία πραγματεία του για την ανθρώπινη νόηση έγραφε:

Τότε που χώρος για δημιουργό;

" Όσο το σύμπαν είχε μια αρχή, υποθέτουμε ότι πρέπει να είχε έναν δημιουργό. Εάν υποθέσουμε όμως ότι το σύμπαν είναι τελείως αυτοτελές, ότι δεν έχει σύνορα και άκρες, ότι δεν μπορεί να φτιαχτεί ούτε να καταστραφεί... που απλά υπάρχει. Τότε που χώρος για δημιουργό ; "