Επιφανειακή Σκέψη; Κάνε Διαλογισμό

Το υποσυνείδητο των ανθρώπων είναι φορτωμένο με αμέτρητες εντυπώσεις και προγραμματισμούς που χωρίς την επίγνωση του ατόμου ορίζουν τη ζωή του και δεν τον αφήνουν να ζήσει ελεύθερα, αυθεντικά και δημιουργικά. Έτσι ζει μια ζωή που καθορίζεται από φόβους, υποβολές των γονιών ή των φίλων και των media, ζει σαν προγραμματισμένο ρομπότ δηλαδή, με πολλά «κουμπιά» που όποιος γνωρίζει την τέχνη της χειραγώγησης ξέρει καλά πότε και πώς να τα πατήσει για να ελέγξει το άτομο.

Πολύ συχνά οι επιλογές μας δεν βασίζονται στις πραγματικές ανάγκες, ικανότητες και στόχους μας, αλλά σε τέτοιους προγραμματισμούς και τραύματα. Ενώ άλλες φορές, κάποιες υποσυνείδητες σκεπτομορφές αποτυχίας, μάς κάνουν να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και την επιτυχία στη ζωή μας, σε σχέσεις, οικονομικά, επαγγελματικά, υγεία κλπ.

 Εάν για παράδειγμα ο πατέρας είχε κριτικάρει αυστηρά το παιδί και δεν αναγνώρισε το δυναμικό και τη ταυτότητά του, στην ενήλικη ζωή του το άτομο θα νιώθει ότι δεν αξίζει την αναγνώριση και την επιτυχία και θα ωθεί τη ζωή του σε ανάλογα μονοπάτια αποτυχίας. Εάν οι γονείς τσακωνόντουσαν ή ήταν αταίριαστοι ή χωρισμένοι, το άτομο θα έχει αρνητική εικόνα για τις σχέσεις, την οποία θα επαναλαμβάνει στην ενήλικη ζωή του ασυνείδητα εάν δεν καθαρίσει αυτές τις εντυπώσεις.

Ψυχή η πολύτιμη

Η αυτογνωσία οδηγεί στη διαπίστωση ότι το πολυτιμότερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η ψυχή, η οποία κατά τον Σωκράτη (Άπομν., IV. 3. 14) «μετέχει του θείου περισσότερο από κάθε άλλο ανθρώπινο πράγμα»· γι’ αυτό και υποστήριζε ότι το ύψιστο καθήκον των ανθρώπων, είναι να μεριμνούν για την ψυχή τους και με επιμονή προέτρεπε τους Αθηναίους να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να την κάνουν όσο γίνεται καλύτερη (Άπολ. 29d-30b). 

Η ψυχή εξάλλου είναι ο πραγματικός εαυτός, δηλαδή ο καθαυτό άνθρωπος, όπως διατείνεται ο Σωκράτης στον πλατωνικό διάλογο Αλκιβιάδης (130e).

Ο Σωκράτης παρουσιάζεται στο διάλογο αυτόν, όσον αφορά την ανθρωπολογία του, ως εκφραστής ενός ιδιότυπου δυϊσμού, αφού δηλώνει κατηγορηματικά ότι ούτε σώμα, ούτε «συναμφό-τερου» σώματος και ψυχής είναι ο άνθρωπος, παρά μόνο ψυχή (130 c). 

Το σώμα που εξουσιάζεται από την ψυχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απλό εργαλείο στη διάθεση της ψυχής. Η σχέση με άλλα λόγια μεταξύ ψυχής και σώματος είναι η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον τεχνίτη και στα εργαλεία που χρησιμοποιεί.

Ο δεκάλογος του καλού δασκάλου

Οι δέκα εντολές ενός καλού δάσκαλου από τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Russell, (1872–1970).

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα.

2. Μην σκέπτεσαι ότι αξίζει να προχωράς κρύβοντας τις αποδείξεις, διότι είναι βέβαιο ότι οι αποδείξεις θα έρθουν στο φως.

3. Μην προσπαθείς  πότε να αποθαρρύνεις την σκέψη, αν το κάνεις  είναι σίγουρο ότι θα το πετύχεις.

4. Όταν συναντάς αντίδραση, ακόμη και αν αυτή προέρχεται  από τον σύζυγο ή από τα παιδιά σου, να πασχίζεις  να την ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι μέσω της εξουσίας, διότι η νίκη η όποια εξαρτάται από την εξουσία είναι απατηλή.

5. Να μην δείχνεις σεβασμό στην αυθεντία των άλλων, διότι είναι δυνατόν να βρει κάνεις αντίθετες  αυθεντίες.

Γιατί να πληρώσω φόρους;

Γιατί να πληρώσω φόρους; «Να τα έργα σας που πληρώνουμε φόρους (...) για μιάμιση ώρα βροχή έγινε αυτό» φώναζε ένας αγανακτισμένος κάτοικος της Ρόδου, την ώρα που τα σωστικά συνεργεία ανέσυραν τη σωρό του 63χρονου Γιάννη Μπαϊράμη. «Εγώ πληρώνω σαν τον μαλάκα φόρους...» συνέχισε. Και πράγματι, τα γεγονότα της Ρόδου είναι ενδεικτικά ενός ακόμα ελληνικού παράδοξου. Ζούμε σε μία χώρα που η πολιτική ηγεσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή όχι βελτιώνοντας την ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών που αναλογούν στους φόρους που πληρώνουμε, αλλά αντίθετα κόβοντας κάθε παροχή υπηρεσίας προς τους πολίτες.

Γιατί να πληρώνουμε φόρους; Τα καλοκαίρια τρέμουμε για τις πυρκαγιές και τους χειμώνες για τις πλημμύρες. Βρέχει καταρρακτωδώς για 1,5 ώρα και τρεις άνθρωποι πνίγονται. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι τρύπες και μπαλώματα (οι οδηγοί μηχανών ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά). Τα ελληνικά νοσοκομεία προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δημόσια τηλεόραση δεν υπάρχει. 

Πρακτικές Σοφές Συμβουλές

Σοφές φράσεις που είναι μια εξαιρετική πηγή σοφίας, έμπνευσης, αλλά και πρακτικών συμβουλών, αν αποφασίσεις να τις ακολουθήσεις..

1. «Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε» Οφηλία στον Άμλετ  Ο Σαίξπηρ έγραψε την παραπάνω φράση. Τι θα μπορούσαμε να είμαστε;  Γνωρίζουμε την σημερινή ταυτότητά μας, αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε όπως θα θέλαμε να είμαστε. Η άποψη ότι δεν υπάρχουν όρια για τις δυνατότητές μας είναι πράγματι θαυμάσια και θα μπορούσε να είναι οδηγός στην ζωή μας.

2. «Δεν απέτυχα. Έχω βρει 10.000 πράγματα που δεν λειτουργούν» Thomas Edison  Η επιμονή, αντί για την απογοήτευση, είναι το κλειδί της επιτυχίας. Θεωρώντας την αποτυχία σαν μία προσπάθεια που δεν πέτυχε, θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε μέχρι να βρούμε μια λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

3. «Τα μεγάλα πνεύματα πάντα αντιμετωπίζουν βίαιες αντιδράσεις από υποδεέστερα μυαλά» Κικέρων  Αυτό μας θυμίζει να μένουμε σταθεροί στο όραμά μας, ακόμα και όταν συναντούμε αντίσταση και αντιδράσεις από υποδεέστερους ανθρώπους.

Η απαγόρευση του γέλιου

Οι θρησκείες απαγορεύουν το γέλιο, με κανόνες και αφορισμούς, τον μεσαίωνα έκαιγαν όποιους γελούσαν πολύ, γιατί πίστευαν πως το γέλιο είναι του διαβόλου. Διάβασε το βιβλίο «Το όνομα του ρόδου»  Του Ουμπέρτο Εκο. 

Το μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα ιταλικό μοναστήρι των Βενεδικτίνων και, γύρω από την αναζήτηση ενός χειρογράφου του Αριστοτέλη, σχετικά με το γέλιο και την θετική επίδραση του στην ζωή του ανθρώπου, αναπτύσσεται η πλοκή του, με φόνους, άνομες σχέσεις μεταξύ μοναχών και το κυνήγι των αιρετικών εν έτη 1327. Μέχρι σήμερα το γέλιο είναι επίσημα, εξοστρακισμένο από τις εκκλησίες. Βλέπουμε κάποια μειδιάματα και κρυφογελάκια χαιρέκακα, που φυσικά δεν είναι γέλιο. Προτείνω το βιβλίο και όχι την ταινία.

Πραγματικές σκέψεις

Αν εξετάσουμε προσεχτικά την έννοια της καινοτομίας μπορούμε ν’ αντιληφθούμε ότι ενώ προέρχονται από πραγματικές σκέψεις, παράγουν εξωπραγματικές κινήσεις, αφού αποτελούν την επόμενη πραγματικότητα. Πραγματικές σκέψεις, όπως είναι αυτές του Leibniz και του Pascal, ξέρουμε ότι αποτελούν αλλαγές φάσης τόσο σε μαθηματικό όσο και φιλοσοφικό. Με αυτήν την έννοια, βλέπουμε ότι η νοόσφαιρα ξεπερνά την κλειστή πραγματικότητα για την οποία υπάρχει μια κοινωνική σύμβαση. 

Μέσα σε αυτή, τα άτομα θεωρούν τους στοχαστές ως ανθρώπους στο περιθώριο που δεν διαμορφώνουν στην ουσία την πορεία της πραγματικότητας, διότι θεωρούν ότι είναι οι ίδιοι η κινητήρια δύναμη. Η ιστορία όμως μας διδάσκει ότι η κοινωνία χαρακτηρίζεται περισσότερο από την αδράνεια και πρέπει να υπάρξει μία ισχυρή σκέψη και δύναμη για να αλλάξει γνώμη.

Βέβαια όταν το κάνει, δημιουργείται ένα φαινόμενο μόδας και όλοι πιστεύουν μετά ότι ήταν γενικό, διότι τα άτομα ξεχνούν την αρχική καινοτομία με την οποία θα αντιδρούσαν, αν έπρεπε να αποφασίσουν σε προσωπικό επίπεδο. Απλοϊκά θεωρούμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στον τομέα των επιστημών, αλλά αυτό γίνεται μόνο και μόνο λόγω λήθης.