Προσφυγή στην Άγνοια, η Λογική Πλάνη!

Αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι ο Άτλας κουβαλούσε στους ώμους του τη Γη, ότι ο Νέρωνας έπαιζε τη λύρα του όταν καιγόταν η Ρώμη, ότι ο Ερρίκος Η΄ είχε έξι συζύγους, ότι η σαμπάνια εφευρέθηκε από τους Γάλλους, ότι το Έβερεστ είναι το υψηλότερο βουνό στον κόσμο, ότι οι καμήλες αποθηκεύουν νερό στις καμπούρες τους και ότι ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις, τότε πραγματικά χρειάζεστε  «ανοιχτό μυαλό» γιατί τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι ή τουλάχιστον, πιθανόν, να μην είναι ακριβώς έτσι.

 Δεν γνωρίζω να σας πω πως ακριβώς μπορεί να είναι, αλλά ουτε και με νοιάζει ιδιαίτερα αυτό. Η ανάγκη μου να καλύψω τα κενά μ έχει αφήσει ήσυχη προ πολλού.

Ο Τόμας Έντισον δήλωσε ότι δεν ξέρουμε ούτε το ένα εκατομμυριοστό του 1% του οτιδήποτε, ο Μάρκ Τουέιν πίστευε ότι απαιτούνται 8 εκατομμύρια χρόνια για να αποκτήσει κανείς άρτια γνώση μόνο των μαθηματικών, ο Γούντυ Άλλεν είπε ότι κάποιοι πίνουν αχόρταγα από το ποτάμι της γνώσης, ενώ άλλοι κάνουν απλώς γαργάρες.

Οι φάσεις των Δικαίων ...

Όταν είσαι Δίκαιος στην αρχή νομίζεις ότι έχει καθορισθεί ο ρόλος σου και αυτό είναι όλο. Όμως η Ανθρωπότητα θέλει περισσότερες θυσίες για να ζήσει και πρέπει μετά να περάσεις από τις φάσεις που δημιουργούν νέες ζωές και αφήνουν τις άλλες για να υπάρξει εξέλιξη. Διότι το ξύπνημα δεν είναι αρκετό. Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία δεν υπάρχει πια πρέπει, όλα βασίζονται πια στο πρέπον. 

Δεν επιδιώκουμε μια πληρότητα αλλά μια τελειότητα, έτσι ώστε να μην είναι απαραίτητη η επιστροφή αλλά να είναι επιλογή Δασκάλου. Αλλιώς θα υπήρχε ένας αλγόριθμος μετατροπής, ενώ εδώ οι συνδυασμοί είναι ελεύθεροι. Δεν υπάρχει πια λεξικό, όλο το λεξιλόγιο είναι μόνο και μόνο Εγκυκλοπαίδεια. Κάθε λήμμα έχει βάθος και δεν μετρά πια η επιφάνεια του. Με αυτό το πλαίσιο έχει νόημα, έννοια του διπλού θανάτου που περιγράφει ο Albert Camus στο έργο του οι Δίκαιοι.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν την εντύπωση ότι η διατύπωση είναι απλώς μια λογοτεχνική προσέγγιση μιας φιλοσοφικής πραγματικότητας και στέκονται στη λογοτεχνία. Ενώ το ξύπνημα δεν αρκεί. Δίχως έργο δεν υπάρχει δικαίωμα ζωής του Δίκαιου. Δίχως θυσίες παραμένει στην ίδια φάση, διότι δεν άλλαξε την πραγματικότητα, δεν υλοποίησε το όραμα μέσω της πράξης, για να γεννήσει μετά την ουτοπία και να σκεφτεί το αδιανόητο.