Το φαγητό είναι πόνος.

Δεν θα ήθελα να σκεφτείτε πως τα πάντα ως τώρα είχαν να κάνουν με συνουσία, ασύδοτη κατανάλωση αλκοόλ και εύκολη πρόσβαση σε ναρκωτικές ουσίες. Οφείλω να ανακαλέσω στην μνήμη μου για χάρη σας τις απολαύσεις του ψητού πορτογαλέζικου καλαμαριού, τα στρείδια από το Ουέλφλιτ που σερβίρονται στο μισό τους κέλυφος, την παχιά σούπα από μύδια της Νέας Αγγλίας, τα θεσπέσια λιπαρά κόκκινα της φωτιάς λουκάνικα τσορίθο, τη λαχανόσουπα, αλλά κι εκείνη τη βραδιά στο Κέιπ Κοντ που οι ραβδωτές πέρκες πήδηξαν κατευθείαν από το νερό στα τραπέζια μας.

Το 1974 δεν υπήρχε, απ’ όσο ήξερα εγώ, μαγειρική εκπαίδευση. Ιδιαίτερα στην Προβινστάουν δεν υπήρχαν, όπως υπάρχουν σήμερα, διαπρεπείς σεφ – που να έχουν βγάλει σχολή, να βλέπουν τ’ όνομά τους τυπωμένο σε μπουφάν και τα αποφθέγματά τους μαζί με το όνομά τους να διαφημίζονται από τους καλοφαγάδες ή τις φωτογραφίες τους να ανταλλάσσονται όπως οι κάρτες με τους ποδοσφαιριστές. Δεν υπήρχαν, όπως συμβαίνει σήμερα, φράσεις κλισέ που επαναλαμβάνονται από την τηλεόραση, κάνοντας πλύση εγκεφάλου στο ευκολόπιστο κοινό.

Η Παναγία των Παρισίων / Victor Hugo

"Τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα είναι λιγότερο προσωπικά και περισσότερο συλλογικά έργα, γέννημα λαών μάλλον, παρά καρπός μεγαλοφυών ατόμων, κληρονομιά που αφήνει ένα έθνος, συνονθύλευμα που δημιουργούν οι αιώνες, κατάλοιπο διαδοχικών εξατμίσεων μιας ανθρώπινης κοινωνίας· ένα είδος γεωλογικού σχηματισμού, με δυο λόγια. Κάθε εποχή αποθέτει την πρόσχωσή της, κάθε φυλή καταθέτει το δικό της στρώμα στο μνημείο, κάθε άτομο εναποθέτει το λιθάρι του. Έτσι κάνουν οι κάστορες, έτσι κάνουν οι μέλισσες, έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Το μεγάλο σύμβολο της αρχιτεκτονικής, η Βαβέλ, είναι μια κυψέλη."

Η Παναγία των Παρισίων (γαλλικά: Notre-Dame de Paris) είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ, διαδραματιζόμενο την εποχή της Βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΑ' (1461 – 1483) και με κέντρο δράσης τον ομώνυμο ναό. Κορυφαίο έργο της ρομαντικής λογοτεχνίας και ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η "Παναγία των Παρισίων" είναι η ιστορία του δύσμορφου κωδωνοκρούστη Κουασιμόδου και της όμορφης τσιγγάνας Εσμεράλδας.

Οι μεταμορφώσεις του χαρουπιού

Χαρούπι πολύτιμος καρπός

Η χαρουπιά (Κερατονία ή κερατέα /Ceratonia siliqua) είναι ένα αειθαλές και μακρόβιο δέντρο, αυτοφυές στην Μεσόγειο, που το συναντάμε ενίοτε και καλλιεργημένο, από τα παράλια της βόρειας Αφρικής και το Ιόνιο μέχρι τη Μέση Ανατολή, γνωστό από την αρχαιότητα. Τα χαρούπια χρησιμοποιήθηκαν ιδιαίτερα ως ζωοτροφή, αλλά ο καρπός αυτός έθρεψε και πολλούς λαούς σε περιόδους πολέμων και λιμών, όταν τα άλλα τρόφιμα ήταν δυσεύρετα, γεγονός που αποδεικνύει την υψηλή διατροφική του αξία.

Η μεγάλη περιεκτικότητά του σε σάκχαρα, τα οποία αποτελούν το 30%-40% του συνολικού του βάρους το καθιστούν ιδιαίτερα θρεπτική και τονωτική τροφή. Το παράξενο όμως είναι πως το χαρούπι βοηθά και στην πέψη, γιατί περιέχει πηκτίνη και λιγνάνες.Το χαρούπι (ή αλλιώς ξυλοκέρατο, στα αρχαία ελληνικά “κεράτιον”), είναι ο καρπός της χαρουπιάς, ένα είδος φασολιού. Στην όψη, το χαρούπι μοιάζει με τους καρπούς της φασολιάς.Είναι ένας κάλυκας σε μορφή φασολιού, ένας χέδρωψ που φέρει σκληρά σπέρματα τα λεγόμενα κεράτια, τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο έχουν πάντα το ίδιο, σταθερό βάρος.