Λάθος μοντέλο για εκτίμηση

Οι επιπτώσεις των τηλεοπτικών προτύπων στην αυτοεκτίμηση των γυναικών: ταύτιση, κοινωνικές συγκρίσεις και αυτοαντίληψη. Τα τελευταία χρόνια, πολλοί ερευνητές έχουν σημειώσει τις πιθανές επιπτώσεις, που έχει η αναπαραγωγή από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, τα περιοδικά και τις ταινίες ενός σχεδόν ανορεκτικού προτύπου γυναίκας.

Η συνήθεια δεν αποτελεί πλέον ηδονή

 

Αισθανόμαστε τον πόνο, αλλά όχι την απουσία πόνου αισθανόμαστε την έγνοια, αλλά όχι την ξεγνοιασιά τον φόβο, αλλά όχι την ασφάλεια. Αισθανόμαστε την επιθυμία και την προσδοκία, όπως αισθανόμαστε την πείνα και τη δίψα από τη στιγμή όμως που αυτές εκπληρώνονται, δεν μένει τίποτε, όπως η μπουκιά που, μόλις κανείς την καταπιεί, παύει να υπάρχει για τη γεύση μας. Τα τρία αυτά πιο μεγάλα αγαθά της ζωής, υγεία, νιότη και ελευθερία, όσο τα έχουμε, δεν το συνειδητοποιούμε, δεν τα εκτιμάμε, παρά μόνο αφού τα χάσουμε, διότι και αυτά είναι αρνητικά αγαθά.

Ποιά Πράγματα Είναι Ωφέλιμα;

Η κύρια ωφέλεια που λαμβάνουμε από τα πράγματα που είναι έξω από μας, πέρα από την εμπειρία και τη γνώση που αποκτάμε παρατηρώντας τα και μεταβάλλοντας τις μορφές τους, είναι η συντήρηση του σώματος και για το λόγο αυτό ωφέλιμα είναι πρωτίστως τα πράγματα εκείνα που μπορούν να σιτίσουν και να θρέψουν το σώμα έτσι ώστε όλα τα μέρη του να μπορούν να επιτελούν ορθά τη λειτουργία τους.

Ναι, Θέλω να είμαι Φάλαινα

Τύπος: «Φέτος το καλοκαίρι θέλεις να είσαι φάλαινα ή γοργόνα»;  Οι διαφημίσεις για την προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών είναι πολλές, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις βιτρίνες, στα καταστήματα, σε αφίσες κτλ.. Αρκετές φορές προκειμένου οι πωλήσεις να είναι ικανοποιητικές, οι διαφημίσεις ασκούν βία, ψυχολογική βία. Κάτι τέτοιο έγινε πρόσφατα και στο Παρίσι. «Φέτος το καλοκαίρι θέλεις να είσαι φάλαινα ή γοργόνα»;

Αυτή ήταν η λεζάντα φωτογραφίας που απεικόνιζε, μία φάλαινα από την μία και μία θελκτική γοργόνα από την άλλη, σε αφίσα γυμναστηρίου στο Παρίσι. 

Μία γυναίκα όμως είχε άποψη πάνω σε αυτό κι έδωσε απάντηση γραπτώς και δημοσίως:

Νομίζεις Ο,τι Δεν Μπορείς !

Είπαν: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."

-Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ!

-Σίγουρα; με ρώτησε αυτός.

-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!

Ο Χόρχε κάθισε πάνω σ' εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

-Να σου πω μια ιστορία... Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: