Οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Κι εμείς
διαφημιστικές πινακίδες που λένε διαρκώς ψέματα. Μεγάλα, φανταχτερά κόκκινα
ψέματα που φωτίζουν μέσα στη νύχτα. Κι όταν κάποιος μας πιστεύει, χαιρόμαστε,
γιατί "Δεν πειράζει να λες και κανένα ψέμα που και που, αρκεί να είναι για
καλό". Μ’ αυτό το ιδανικό μεγάλωσα κι εγώ, όπως κι εσύ. Και δεν ήταν μόνο
αυτό.
Μεγάλωσα επίσης με υποσχέσεις για μία κανονική, ήσυχη ζωή με
δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, παιδιά και σκύλο. Έπρεπε όμως να κάνω θυσίες γι’
αυτό και πρώτα απ’ όλα έπρεπε να ξεχάσω πως οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι ίσοι
και για να ζούμε ελεύθεροι. "Δεν πειράζει όμως, γιατί κι η υπερβολική
ελευθερία είναι κάτι κακό", "Οι άνθρωποι ελεύθεροι, θα κατασπαράζαμε
ο ένας τον άλλον". Κι έτσι μεγάλωσα πιστεύοντας πως το καλύτερο που έχω να
κάνω είναι να ακούω τον δάσκαλό μου, τον παπά της ενορίας, τον λοχαγό μου, το
αφεντικό μου, τον άντρα μου…