Ηγεμών με τους Νόμους και την Βία

Ο Μακιαβέλι απομακρύνεται από το πρότυπο του ηγέτη με τις ηθικές αρετές. Τονίζει πως για να γίνει ένας άνθρωπος καλός ηγέτης, πρέπει να αποβάλει την εικόνα που δίνουν γι’ αυτόν τα παραμύθια και να συνειδητοποιήσει ό,τι αποτελεί αλήθεια και πραγματικότητα.

Ο καθένας πιστεύει πως ο ηγέτης πρέπει ως προσωπικότητα να κοσμείται μόνο με θετικά χαρακτηριστικά. Όμως δεν μπορεί να έχει μόνο καλά, όχι μόνο επειδή είναι κι αυτός άνθρωπος, αλλά κι επειδή δεν μπορεί να σταθεί ως ηγέτης μόνο με θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα του. Υπάρχουν αρετές που αν τις ακολουθήσει, πέφτει στον λάκκο, κι ελαττώματα πάνω στα οποία μπορεί να βασίσει την ευτυχία την δική του και των υπηκόων του. Το να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να τον νομίσουν για γενναιόδωρο, είναι πολύ βλαβερό για αυτόν. Αν μπορεί και είναι γενναιόδωρος, αρπάζοντας από τρίτους, τότε μπορεί να είναι όσο γενναιόδωρος θέλει.

Ο πόλεμος είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία για την άσκηση της διακυβέρνησης, επομένως ο σωστός ηγέτης πρέπει να γνωρίζει πώς να τον διαχειριστεί. 

Στην ειρήνη λεηλατούν τον ηγέτη οι μισθοφόροι του, ενώ στον πόλεμο οι εχθροί του.

Ο Φόβος της μάζας είναι όπλο των Εξουσιαστών

Δεν είναι η εξουσία που διαφθείρει τον πολιτικό, είναι ο ίδιος διεφθαρμένος και ασχολείται με την εξουσία. Κάπως έτσι το είπε ο μετρ του είδους Νικολό Μακιαβέλι. Αυτοί οι διεφθαρμένοι κάθε είδους, χρώματος, κόμματος κι αποκόμματος, εξαρτημένοι κι ανεξάρτητοι και κάθε καρυδιάς αποτυχημένο καρύδι, σε καλεί λοιπόν να το ψηφίσεις για να σε σώσει. Όχι, α πα πα, όχι  φυσικά, για τα χιλιάρικα που θα εισπράττουν χωρίς να κάνουν τίποτα, όχι δα … ποιος κακόβουλος λέει τέτοιο πράγμα, για να σε σώσουν τρέχουν, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΕΣΕΝΑ ΕΙΔΙΚΑ ΚΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΓΕΝΙΚΑ ΚΙ ΑΟΡΙΣΤΑ ... ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ... (ουπς, στον στίβο ήθελα να πω  

Ο ψεύτικος φόβος των μαζανθρώπων είναι η ασφαλέστερη οδός προς την δικτατορία, ολιγαρχία, κομμουνισμό, φασισμό και λοιπά καλούδια της δημοκρατίας τους.

 Ένας από τους πρώτους που το πήραν χαμπάρι, ήταν ο Κράσος (Marcus Licineus Crassus), που το ‘χε μαράζι και καημό να κυβερνήσει την Ρώμη, τον 1ο π.κ.ε. αιώνα. Το 70 π.κ.ε. όμως, η Ρώμη ήταν ακόμη δημοκρατία και είχε αυστηρούς κανόνες για το τι μπορούσε και τι ΔΕΝ μπορούσε να κάνει κάποιος που γούσταρε εξουσία.