Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι
καθημερινά πως η ζωή μου είναι μια; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν
πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Ν᾿ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε
σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή
για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις
τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες
στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη
μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές
δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ᾿ εκείνους που δεν το βάζουν
κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις
καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την
καλή υγεία, δύο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει
να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.