Ποιό βιβλίο είναι Κλασικό;

«...Κλασικά είναι τα βιβλία για τα οποία ακούμε συνήθως να λένε: « Τα ξαναδιαβάζω…» και ποτέ « Τα διαβάζω…» Κλασικά λέγονται τα βιβλία που συνιστούν ένα πλούτο για όποιον τα έχει διαβάσει και αγαπήσει. Συνιστούν όμως εξ ίσου έναν εξ ίσου σημαντικό πλούτο για όποιον κρατάει για τον εαυτό του την τύχη να τα διαβάσει για πρώτη φορά στις καλύτερες για να τα απολαύσει συνθήκες.

Κλασικά είναι τα βιβλία που ασκούν μια ιδιαίτερη επίδραση τόσο όταν επιβάλλονται ως αλησμόνητα όσο και όταν κρύβονται στις πτυχές της μνήμης με τη μορφή του συλλογικού ή ατομικού ασυνείδητου. 

Κάθε νέα ανάγνωση ενός κλασικού βιβλίου είναι μια ανάγνωση ανακάλυψης όπως η πρώτη.  Σ’ ένα κλασικό βιβλίο κάθε πρώτη ανάγνωση είναι στην πραγματικότητα μια νέα ανάγνωση.

Κλασικό είναι το βιβλίο που δεν έπαψε ποτέ να λέει όσα έχει να πει.

Πολύ Σωστά είναι ο Άνθρωπος Ανελεύθερος

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (1712-1778) γράφει στο βιβλίο του Το Κοινωνικό Συμβόλαιο: «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, αλλά παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος. Ακόμη κι αυτός που πιστεύει ότι είναι αφέντης των άλλων, δεν παύει να είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς τους άλλους. Πως έγινε αυτή η αλλαγή; Ποιος μπόρεσε να την καταστήσει νόμιμη;

Αν είχα κατά νου μόνο την εξουσία και τις επιπτώσεις που προέρχονται απ’ αυτή θα έλεγα: Από την στιγμή που ένας λαός εξαναγκάζεται (και συμφωνεί να εξαναγκαστεί) να υπακούει, να προσκυνάει, να σκύβει, και υπακούει, προσκυνάει και σκύβει, τότε καλά κάνει και είναι ανελεύθερος ...

Μπορώ ..

"Είμαι ένας, ναι μόνο ένας. 

Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, όμως μπορώ να κάνω κάτι, κάτι σημαντικό.
 
Και επειδή δεν μπορώ να κάνω τα πάντα,
δεν θα αρνηθώ να κάνω αυτό το κάτι που μπορώ..."

Αν δεν αντισταθούμε, σε λίγο δεν θα υπάρχουμε...

Τελικά, στην Ευρώπη μπήκαμε. Μπήκαμε, μας μπάσανε... Γεγονός πάντως, είναι, ότι είμαστε μέσα με τα τίμπερλαντ. Τα τσαρούχια ξεχάστε τα! Σε λίγο θα περπατάμε ξυπόλητοι!

Αυτό, όμως, που με απασχολεί είναι αν και κατά πόσο θα κατορθώσει η Ευρώπη να μπει στην Ευρώπη!

Κάτι μου λέει, πως θα περάσουνε αρκετά χρόνια για συμβεί κάτι τέτοιο, αν ποτέ συμβεί... Γιατί όλα δείχνουν ότι μάλλον πολύ δύσκολα θα μπει, τελικά, η Ευρώπη στην Ευρώπη!

Και πως να μπει άλλωστε; Είναι δυνατόν να επιτρέψει κάτι τέτοιο ο Big Brother που μας έβαλε στο γκεζί και μας έχει από κοντά με 50 κάμερες κι άλλα τόσα μικρόφωνα πάνω από το κεφάλι μας και ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά πότε φάγαμε, πότε ήπιαμε και πότε κατουρήσαμε;

Τη Δύναμή μου στα Χέρια επήρα .

Τη Δύναμή μου στα Χέρια επήρα 

Και κόντρα στον Κόσμο επήγα 

Δεν ήταν πολλή  όση του Δαυίδ

Μα ήμουν εγώ - διπλά τολμηρή

Έριξα το Χαλίκι μου  μα αυτή

Που 'πεσε χάμω ήμουν μόνον Εγώ

Ήταν ο Γολιάθ  τόσο πελώριος

Ή ήμουν εγώ  τόσο μικρή;

Η ενήλικη γοητεία των παραμυθιών.

«Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»… Από την τρυφερότερη των ηλικιών, τότε που το παραμύθι είχε ψυχαγωγικό ή και νανουριστικό ρόλο, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, οι ιστορίες, οι πριγκίπισσες και τα βασιλόπουλα, οι κακές μάγισσες και οι μητριές παραμένουν σύμβολα συναισθημάτων, καταστάσεων και γεγονότων που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή…

Μια φορά κι έναν καιρό δύο βασιλοπούλες τρύπησαν το δαχτυλάκι τους. Τρεις σταγόνες αίμα κύλησαν στο πάτωμα και η πρώτη πραγματοποίησε την ευχή της και απέκτησε μια κόρη, τη Χιονάτη, ενώ η δεύτερη έπεσε με τον τρόπο αυτόν θύμα μιας κατάρας και έγινε για 100 χρόνια η Ωραία Κοιμωμένη. Τρεις «Χιονάτες» είδαμε τα τελευταία χρόνια στο σινεμά και μια πολλά υποσχόμενη και σούπερ διαφημιζόμενη «Ωραία Κοιμωμένη» θα εμφανιστεί στους κινηματογράφους την επόμενη άνοιξη με πρωταγωνίστρια την Αντζελίνα Τζολί στον ρόλο της κακιάς μάγισσας.

Πρόσεξε την ψυχή σου…

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα άσωτο γιο. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του...

Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«-Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».