Η συνειδητοποίηση πως είσαι φυλακισμένος

«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συναισθάνονται πως είναι φυλακισμένοι μέσα σ’ ένα γυάλινο μπουκάλι, είναι πεπεισμένοι πως είναι ελεύθεροι.

Η δυστυχία του ανθρώπου που έχει βαθύτερη αντίληψη από τους άλλους είναι να συνειδητοποιήσει πως είναι φυλακισμένος.

Η μεγαλύτερη του χαρά πηγάζει μόνο από το γεγονός της πιθανότητας ότι το γυάλινο μπουκάλι ίσως να είναι δυνατόν να σπάσει…»

Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα

«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα». Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής. Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.

Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.

Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή. 

Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.

Ανοχή Σημαίνει Υποταγή

ΑΝΟΧΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΟΤΑΓΗ Επίκουρος και φυσικά "ουδένα δούλον φύσις πεποίηκεν". Η διδασκαλεία του Επίκουρου είναι μία φιλοσοφία με καθαρά πρακτικές εφαρμογές στην ζωή των ανθρώπων.

 Ένα από τα πρώτα και βασικά που μαθαίνουμε είναι η αντιμετώπιση του φόβου. Ειδικότερα των φόβων που η κάθε εξουσία εκμεταλλεύεται για να υποδουλώνει, εξαφανίζοντας κάθε είδος ελευθερίας.

Η κάθε εξουσία, αν και θεμελιώνεται πάντοτε από το Κράτος και την Βία (Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης στίχος 12), μπορεί άνετα να εκμηδενιστεί εφόσον καταφέρουμε να απαλλαγούμε από δύο βασικούς φόβους: του Θεού και του Θανάτου.

Τίποτα

Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή

Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει Σήμερα,

που ξανάγινε χώμα το κορμί, σήμερα, που ψάχνω

να βρω ακόμα το «γιατί»

Ποια λέξη να σου πω δεν βρίσκω τίποτα 

αφού το «σ' αγαπώ» το λέω ακόμα...

Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε τα όνειρά μας τα κλεμμένα

Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε το λεν' τα μάτια τα κλαμένα

  

Μονάχα σιωπή να, τι μας έμεινε αφού είναι όλα πια χαμένα

Κι αυτό το «γιατί» που κάπου ξέμεινε πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα

Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά κι ένα «συγγνώμη»

Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει.