Το graffiti είναι τέχνη, και ως τέχνη αποκτά αξία μόνο όταν έχει θεατές. Η παραπάνω πρόταση-τίτλος, αποτελεί σχεδόν αξίωμα για
τούς συμπαθείς writers, όπως ονομάζουν τούς εαυτούς τους, οι νεαρές και νεαροί
καλλιτέχνες του είδους. Το
φαινόμενο είναι γνωστό σε όλους τους κατοίκους των πόλεων. Αρκετές απο αυτές τις δημιουργίες είναι
εκπληκτικά δείγματα τέχνης. Έχει δημιουργηθεί πλέον και μια ανάλογη μουσική κουλτούρα, αυτή του hip-hop,
που πάει χέρι, χέρι με τα γκράφιτι. Οι δρόμοι και τα κτίρια γεμίζουν ταχύτατα.
Κάθε χρόνο μακραίνει ο κατάλογος των διευθυντών σχολείων που εγκρίνουν την
παρουσία του γκράφιτι, ενθαρρύνοντας την "καλλιτεχνική
απελευθέρωση" των μαθητών. Τι θέλουν άραγε να απελευθερώσουν;
Μεταξύ των
υποστηρικτών του οργανωμένου γκράφιτι συγκαταλέγεται και ο διευθυντής του
Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων. Τι σημασία έχει αυτό για την ψυχολογική υγεία των
παιδιών; Δεν καταλαβαίνετε; πέρα από στείρες ηθικολογίες βάλτε το ενστικτό σας
να δουλέψει επιτέλους, και θα βρείτε κάποια άκρη. Το
θέμα όμως έχει και μια άλλη διάσταση.
Είναι έξω απο την καθημερινή συνειδότητα των ανθρώπων. Δεν παύει όμως να
υπάρχει και να παίζει ένα ύπουλο ρόλο, και πως να την αντιπαλέψει κανείς όταν
δεν έχει ιδέα. Πως να έχει ιδέα όταν για όλα τα άγνωστα, αόρατα και πνευματικά
θέματα της ζωής του επαναπαύεται στην (γνώση) των πνευματικών του ταγών, χωρίς
να ψάχνει ο ίδιος. Δικαιολογίες για την πνευματική αδράνεια υπάρχουν χιλιάδες και είναι όλες απλά δικαιολογίες.
