–Ανεβαίνομεν;
–Τουναντίον· κατεβαίνομεν. Έτι χείρον, πίπτομεν!Ιούλιος Βερν
Η γλώσσα έπαψε να πατάει στη ζωή, ν’ ακουμπάει στο έδαφος. Πεθαίνει μαζί μας στον αέρα. Χρησιμοποιείται βέβαια. Και αυτή, όπως κι εμείς. Ασύδοτα και κατά κόρον. Αλλά τούτο δεν φτάνει για να την κρατήσει στη ζωή. Ίσα-ίσα, που της κόβει το νήμα και τη σκότωνει κάθε μέρα πιο πολύ.
Κι έγινε η γλώσσα μουσική του ασανσέρ, αδιάφορο νανούρισμα για τους ζωντανούς-νεκρούς, τους είλωτες που χτίζουν τη Βαβέλ με το βούρδουλα –από τότε που γύρισε στη χώρα μας ανάστροφα το καταπέτασμα, και κοιτάζει πλέον προς τα κάτω ο βιβλικός της πύργος, μπας και καταφέρει ν’ αγγίξει τούτη τη φορά τα έγκατα, όχι τον ουρανό.