Όταν γινόμαστε γκρινιάρες

Ναι μας κατηγορούν πώς γκρινιάζουμε αρκετά, αλλά ποιος ορίζει το μέτρο σ” αυτό;

Επίσης, από πότε η έκφραση της άποψής μας, οι ανασφάλειες και τα παράπονα μας, χαρακτηρίζονται ως γκρίνια. Η αλήθεια είναι πώς μπορεί να το κάνουμε με μία δόση υπερβολής αλλά δεν φταίμε εμείς. Ποιος φταίει;

Μπορεί οι ορμόνες, τα μοντέλα της Victoria Secret που έχουν θέσει τον πήχη πολύ υψηλά, οι άλλοι, ίσως λίγο και εμείς, το αποτέλεσμα είναι πάντως πώς οι άντρες τυχαίνει πολλές φορές να μας κοιτούν περίεργα στο άκουσμα των φόβων μας.

Oι πιο γνωστές ανησυχίες που μας χαρακτηρίζουν ως «γκρινιάρες»:

Υπάρχει γυναικεία φιλία;

Ειρωνικά σχόλια, ανέκδοτα, φήμες, ταπεινωτικές κριτικές από το άλλο φύλο, άλλοτε αποθαρρύνουν τις γυναίκες και άλλοτε τις βγάζουν εκτός εαυτού στην προσπάθεια τους να πείσουν για το αντίθετο. 

Μια εύλογη απορία που προκύπτει είναι η εξής, αφού αμφισβητείται η φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά μεταξύ γυναικών ,τελικά το προνόμιο της φιλίας το έχουν μόνο οι άνδρες; Ή μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η απάντηση;

Δεν υπάρχει περίπτωση, κάπως πρέπει να αποδεικνύεται πώς υπάρχει και φιλία μεταξύ των γυναικών. Ίσως αν παραδεχόμασταν τα λάθη μας; Ίσως αν σταματούσαμε να συμμεριζόμαστε την ανδρική άποψη, πώς δεν υπάρχουν γνήσιες γυναικείες φιλίες;

Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτή η «παραδοσιακή» κατηγορία πρέπει να σταματήσει να συντηρείται κάποια στιγμή. Πώς θα γίνει αυτό;

Οι άνδρες πέταξαν το ξυραφάκι

Φταίει ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο Μπραντ Πιτ ή ο Ντέιβιντ Μπέκαμ που το έκαναν μόδα; Φταίει μήπως η τάση των γυναικών να κυνηγούν τους μουσικούς που απεχθάνονται το ξύρισμα;

Οποια κι αν είναι η εξήγηση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η ολοένα αυξανόμενη τάση των ανδρών να αφήνουν μούσι προκαλεί κατάθλιψη στις εταιρείες με ξυριστικά είδη που βλέπουν τις πωλήσεις τους να ψαλιδίζονται.

Η Procter & Gamble, ιδιοκτήτρια της Gillette ήδη αποκάλυψε το «κούρεμα» των εσόδων της, καθώς παραδέχθηκε ότι οι πωλήσεις παρουσιάζουν μεγάλη πτώση. Σειρά πήρε η Schick razor της Energizer, που ομολόγησε ότι είχε πτώση 10% σε σύγκριση με την περσινή χρονιά.

Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη όμως. Οπως προβλέπει η Euromonitor International- εταιρεία ερευνών- το 2013 τα προϊόντα ξυρίσματος θα χάσουν την κυριαρχία τους για πρώτη φορά στην αγορά ανδρικής περιποίησης.

Tο Πνεύμα του Οδυσσέα

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα. Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους «μνηστήρες»…

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.

«Η άνοδος της ασημαντότητας»

Από εκεί και πέρα, αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών, διαπιστώνουμε μια αντινομία πρώτου μεγέθους:

Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο;

Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία,

...το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.