Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως;

Μια μέρα ένας βασιλιάς ρώτησε τον σοφό σύμβουλό του: Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως; Ο σύμβουλος κατένευσε κουνώντας το κεφάλι του και είπε ότι αυτό είναι δυνατό. Ο βασιλιάς ζήτησε μια άμεση απόδειξη.

Ο σύμβουλος του αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να του δώσει άμεση απόδειξη και του ζήτησε να περιμένει. Ο βασιλιάς είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ' αυτόν και του είπε ότι θα περίμενε. Ο σοφός πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι επάνω, το δίπλωσε προσεκτικά και το επέστρεψε στον βασιλιά λέγοντας: «Σας παρακαλώ, να μην το ανοίξετε χωρίς να σας το πω εγώ».

Ο καιρός πέρασε και ο βασιλιάς ξέχασε το γεγονός, όχι όμως και ο σοφός. Η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα γιο. Και στο βασίλειο ακολούθησαν μεγάλες χαρές και γιορτές. Ο βασιλιάς ήταν στην καλύτερή του διάθεση. Ο σοφός πήγε στο παλάτι για να συναντήσει τον βασιλιά, που τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Του ζήτησε, μάλιστα, να διαλέξει όνομα για το παιδί.

Ο σοφός, υπεκφεύγοντας, είπε «Μεγαλειότατε, ήρθε ο καιρός να ανοίξετε το φύλλο του χαρτιού που σας είχα δώσει εδώ και πολύ καιρό, και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μόνος σας».

Το μέλλον ... Τώρα

Όσο πιο μακριά βρίσκεται το μέλλον, τόσο καλύτερο φαίνεται.

   

Κανένα μέλλον δεν μπορεί αυτό που ζούμε να μας πάρει.

    

Το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά ποινή: να θυμάται για πάντα.

   

Όταν το παρελθόν γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία και το παρόν σωπαίνει.

    

Όταν έχω άγχος είναι επειδή ζω στο μέλλον. Όταν έχω κατάθλιψη είναι επειδή ζω στο παρελθόν.

    

Ποτέ μην αναβάλεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις μεθαύριο.

Η φιλοσοφία του επιλέγειν εντέχνως

«Το να ζεις σε ένα σκηνικό που έχεις ονειρευτεί ή το να εκπροσωπείς έναν ξεχωριστό χώρο δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια. Είναι εσωτερική ανάγκη, είναι φιλοσοφία».

                               

*Οι διακοσμητές είμαστε «εργαλεία» της κοινωνίας, μεσάζοντες. Βγάζουμε από την ψυχή του πελάτη τις επιθυμίες του, συζητάμε μαζί του και έπειτα σχεδιάζουμε. Γι’ αυτό δεν ξεχωρίζω κάποιο από τα πρότζεκτ μου. Καθένα είναι μοναδικό, καθώς η προσωπικότητα του πελάτη επηρεάζει σημαντικά την κατεύθυνση που ακολουθώ. Η εξέλιξη του κόσμου οριοθετεί και τη δική μας εξέλιξη. Συνήθως «παρεμβαίνω» στις επιθυμίες του πελάτη μου όταν από αυτές απουσιάζουν η λειτουργικότητα και ο σιωπηλός κανόνας της κοινής αισθητικής.

*Το πρώτο μου αρχιτεκτονικό περιοδικό το αγόρασα όταν ήμουν 12 ετών. Ηξερα ότι σε τέτοια μονοπάτια θα χάραζα την επαγγελματική πορεία μου. Το επιβεβαίωνα κάθε φορά που σήκωνα το κεφάλι για να περιεργαστώ ένα κτίριο. Αρχικά στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα και άνοιξα το πρώτο μου γραφείο. Αργότερα στην Αθήνα, όπου μετακόμισα πριν από 12 χρόνια, αλλά και στις πόλεις του κόσμου που επισκέπτομαι.

Σημείο αφετηρίας απόκτησης των Γνώσεων

Ο Kant όριζε την γνώση ως ένα σύνολο από αναπαραστάσεις, οι οποίες έχουν γεννηθεί στο εσωτερικό της συνείδησης και οι οποίες έχουν συγκριθεί και συνδεθεί μεταξύ τους. Οι αναπαραστάσεις σχηματίζονται από την ενεργοποίηση των δύο γνωστικών δυνάμεων της ανθρώπινης συνείδησης.

Της αισθητικότητας και του νου ή λόγου. Οι δύο γνωστικές δυνάμεις οικειοποιούνται τις ιδιότητες των αντικειμένων, κι’ έτσι μεταφέρουν στο εσωτερικό της συνείδησης πληροφορίες σχετικά μ’ αυτά. Το σύνολο των πληροφοριών, που αποκτούμε χάρις στην δραστηριοποίηση των γνωστικών δυνάμεων της συνείδησής μας, είναι γνώση.

Ο Πλάτων περιγράφει κατά τρόπο συστηματικό την γέννηση της γνώσης ως μία συνολική διαδικασία, η οποία εκκινά από την επίδραση των αισθητών αντικειμένων του εξωτερικού κόσμου επί της αισθητικότητας ή αισθητικής δύναμης της συνείδησης (ψυχής) και ολοκληρώνεται με την εκφορά κρίσεων και τον σχηματισμό προτάσεων από τον νου ή λόγο.

Πόσο Άπειρο είναι ... το Άπειρο;

Το άπειρο ένα ζωντανό ζήτημα. Η αναζήτηση των φυσικών για μια θεωρία των πάντων, οδηγήθηκε, κατά κύριο λόγο, από τη στάση τους απέναντι στην έννοια του απείρου. Στην έκθεση ενός ερωτήματος που αφορά τη σωματιδιακή φυσική για παράδειγμα, η εμφάνιση μιας άπειρης απάντησης λαμβανόταν πάντα ως προειδοποίηση μιας λάθος κατεύθυνσης στην ερευνητική πορεία για τη θεωρία των πάντων.

Έτσι για δεκαετίες, η αναπόφευκτη εμφάνιση του απείρου ρυθμίστηκε από μια παράξενη διαδικασία αφαίρεσης, που εξάλειψε το άπειρο μέρος από τον υπολογισμό, για να αφήσει μόνο ένα πεπερασμένο υπόλειμμα που θα μπορούσε να συγκριθεί με την πραγματική παρατήρηση.