Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως;

Μια μέρα ένας βασιλιάς ρώτησε τον σοφό σύμβουλό του: Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως; Ο σύμβουλος κατένευσε κουνώντας το κεφάλι του και είπε ότι αυτό είναι δυνατό. Ο βασιλιάς ζήτησε μια άμεση απόδειξη.

Ο σύμβουλος του αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να του δώσει άμεση απόδειξη και του ζήτησε να περιμένει. Ο βασιλιάς είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ' αυτόν και του είπε ότι θα περίμενε. Ο σοφός πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι επάνω, το δίπλωσε προσεκτικά και το επέστρεψε στον βασιλιά λέγοντας: «Σας παρακαλώ, να μην το ανοίξετε χωρίς να σας το πω εγώ».

Ο καιρός πέρασε και ο βασιλιάς ξέχασε το γεγονός, όχι όμως και ο σοφός. Η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα γιο. Και στο βασίλειο ακολούθησαν μεγάλες χαρές και γιορτές. Ο βασιλιάς ήταν στην καλύτερή του διάθεση. Ο σοφός πήγε στο παλάτι για να συναντήσει τον βασιλιά, που τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Του ζήτησε, μάλιστα, να διαλέξει όνομα για το παιδί.

Ο σοφός, υπεκφεύγοντας, είπε «Μεγαλειότατε, ήρθε ο καιρός να ανοίξετε το φύλλο του χαρτιού που σας είχα δώσει εδώ και πολύ καιρό, και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μόνος σας».

Ο βασιλιάς ενοχλήθηκε. Ο σοφός επέμενε να το διαβάσει χωρίς καθυστέρηση. Ο βασιλιάς υποχώρησε, αποσύρθηκε στο δωμάτιό του, βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος και έβγαλε το χαρτί. Την στιγμή που άνοιγε το χαρτί, αισθάνθηκε ένα περίεργο συναίσθημα και ένα είδος μυστηρίου τον πλημμύρισε. Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να ήταν γραμμένο. Και διάβασε τότε την μοναδική φράση που υπήρχε, και η ακτινοβόλος χαρά της πατρότητας εξαφανίστηκε. Η αγωνία και η ανησυχία αντικατέστησαν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που τον είχαν καταλάβει.

Ο βασιλιάς κατάλαβε: Ναι. Ήταν δυνατό να αισθάνεσαι λύπη μέσα στη χαρά Τι είχε γράψει λοιπόν ο σοφός; Μεγαλειότατε, όπως κάθε άλλο πράγμα σ'αυτόν τον κόσμο, ακόμη κι αυτή η στιγμή θα περάσει

Όταν επέστρεψε ο βασιλιάς, ο σοφός του ζήτησε να φυλάξει το χαρτί. Ο καιρός πέρασε, ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, ο βασιλιάς ξέχασε το συμβάν. Λίγα χρόνια αργότερα, έφτασε το νέο ότι ο εχθρός του βασιλιά πολιόρκησε το βασίλειο και ότι ήταν έτοιμος να εισβάλει από παντού. Οι εχθρικές δυνάμεις ήταν πιο πολυάριθμες και είχαν καλύτερο εξοπλισμό. Ο βασιλιάς ήταν ανήσυχος και γεμάτος αγωνία. Άλλη μια φορά ο σοφός ήλθε στο παλάτι και ψιθύρισε στον βασιλιά:

«Μεγαλειότατε, θυμάστε το φύλλο χαρτί;» Αμέσως ο βασιλιάς ξαναθυμήθηκε Ναι! Ακόμη κι αυτό θα περάσει. Αυτή η ανησυχία, αυτή η καταστροφή δεν θα βασανίσουν αιώνια το βασίλειό μου.
Γεμάτος χαρά, αγκάλιασε τον σοφό. Ακόμη και στις πιο μεγάλες και βαθιές θλίψεις, είχε ανακαλύψει μια ακτίνα ελπίδας και χαράς. Με ανανεωμένη δύναμη βγήκε, πήγε μπροστά στα στρατεύματα του και ετοιμάστηκε για τον πόλεμο. Και πράγματι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε.

Γιατί, τι υπάρχει αιώνιο στο πανόραμα αυτού του κόσμου, που να μην είναι σε συνεχή αλλαγή;

«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ” αυτό μένειν»