Ο Θουκυδίδης τι θα εξιστορούσε για σήμερα;

«Καί ἐπέπεσε πολλά και χαλεπά κατά στάσιν ταῖς πόλεσιν, γιγνόμενα μέν καί ἀεὶ ἐσόμενα, έως άν ἡ αὐτή φύσις ἀνθρώπων».  Θουκυδίδης, Ιστορίαι 3.2

Ο Θουκυδίδης (περίπου 460 -398 π.κ.ε.) ήταν αρχαίος Έλληνας στρατηγός και ιστορικός, παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Πρόκειται για ένα κλασικό ιστορικό έργο, το πρώτο στο είδος του, που αφηγείται τα γεγονότα του πολέμου μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης (Πελοποννησιακός Πόλεμος, 431 – 404 π.κ.ε.).

Βιβλίο 3. Κεφάλαιο 82

[Για όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν…

5 δικαιολογίες που σε εμποδίζουν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου

Η στιγμή που αποφασίζεις να κυνηγήσεις ένα μεγάλο όνειρο είναι μαγική. Σε ενεργοποιεί και σε ενθουσιάζει. Καθώς όμως αρχίζεις να κάνεις σχέδια, τα πάντα καταρρέουν. Αυτό που έδειχνε σπουδαίο στο μυαλό σου, δεν φαίνεται εξίσου καλό στα χαρτιά. Οι σκέψεις που άλλοτε γέμιζαν το κεφάλι σου με ενθουσιασμό και κίνητρα έφυγαν. Τώρα, το μόνο που έχεις είναι ανησυχίες και αμφιβολίες. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν πρέπει καν να κυνηγήσεις το όνειρό σου.

Το σενάριο μοιάζει γνώριμο; Αν ναι, δεν είσαι μόνος/μόνη. Η σκέψη των ανησυχιών και των αμφιβολιών μπορεί να γίνει αποθαρρυντική και να σε αναγκάσει να σταματήσεις την επιδίωξη των ονείρων σου πριν ακόμα αρχίσεις.

Αν όμως όλα όσα λες στον εαυτό σου είναι μόνο δικαιολογίες που δεν βασίζονται στην πραγματικότητα; Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε συγκρατήσει τον εαυτό μας εξαιτίας κάποιας δικαιολογίας. Θα είναι δύσκολο; Θα είναι ακριβό; Θα είναι επικίνδυνο; Αν ξεπεράσουμε τις δικαιολογίες και κάνουμε το πρώτο βήμα, μπορούμε να διαπιστώσουμε οτι τα εμπόδια δεν βρίσκονται παρά μόνο στο κεφάλι μας.

Η αλήθεια είναι οτι κάθε μεγάλο όνειρο μπορεί να γκρεμιστεί και να απορριφθεί από μια-δυο δικαιολογίες. Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε πότε οι δικαιολογίες ξεπροβάλλουν για να σε εμποδίσουν να ζήσεις την ζωή σου όπως θέλεις.

Επιζητώντας τον χαμένο χρόνο

Ημέρα μνήμης η χθεσινή, και λίγη αμπελοφιλοσοφία δεν θα έβλαπτε. Χώρος δεν υπάρχει δίχως χρόνο και αντιστρόφως. Τα ξέρουμε αυτά τώρα. Μας τα έχουν διδάξει φωτισμένοι άνθρωποι.

Από την Ελλάδα του ’40 είχε ζητηθεί χώρος. Είπαμε το «Όχι». Στην αρχή νικούσαμε υπερασπιζόμενοι το χώρο, αλλά στη συνέχεια βρεθήκαμε αντιμέτωποι με πολύ υπέρμετρες δυνάμεις. Μέχρι που τον χάσαμε. Και πόναγε ο χώρος ο χαμένος.

Όταν αποκαταστάθηκε ο χώρος, άρχισε πια να πονάει  ο χρόνος που είχαμε χάσει. Μόνο παρηγορηθήκαμε κάπως που, λίγο-πολύ, χρόνο είχαν χάσει όλοι –όλοι-όλοι, παγκόσμιος ο πόλεμος. Και βαλθήκαμε να τον ξανακερδίσουμε εκείνον τον χαμένο χρόνο.

Πριν καλά-καλά το επιτύχουμε, εκείνοι που ήδη το είχαν επιτύχει μας τον ζήτησαν πίσω. Πάλι πολύ υπέρμετρες δυνάμεις. Αν μας είχαν ζητήσει χώρο, όπως τότε, ίσως να ήταν άλλες οι αντιδράσεις μας, όσο καμμένοι κι αν ήμασταν, όσο σοφότεροι και αν είχαμε γίνει από εκείνο το «Όχι». Τούτο φάνηκε, κάθε φορά που μπήκε ο χώρος ξεκάθαρα στο στόχαστρο.

Εύκολη κολοκυθόσουπα

Η Cucurbita moschata ή Cucurbita maxima, ή πιο απλά κολοκύθα, κυριαρχεί χάρη στο µέγεθός της στο φθινοπωρινό µποστάνι. Άλλοτε έχει το σχήμα ενός στρογγυλού μπουκαλιού µε μακρόστενο λαιµό, άλλοτε µοιάζει µε ένα γιγάντιο δάκρυ και άλλοτε πάλι είναι σαν στρογγυλό µπαλόνι πιεσµένο πάνω-κάτω.

Ως προς το χρώµα, πότε εμφανίζεται ντυµένη µε έντονο πορτοκαλί ή ανοιχτό προς άσπρο και πότε φοράει πράσινα µε ρίγες. Η σάρκα της, γευστική, θρεπτική και πλούσια σε βιταµίνες, είναι κίτρινη, σχεδόν χρυσαφένια, και φθάνει ως το βαθύ πορτοκαλί.

Οι τόσες παραλλαγές στο μέγεθος και στο χρώµα ανάγουν τη μελέτη του γενεαλογικού της δέντρου σε γρίφο. Πολλοί πιστεύουν ότι κατάγεται από το Μεξικό ή την Κεντρική Αµερική από όπου εξαπλώθηκε γρήγορα στις περιοχές των Ανδεων. Άποψη που ενισχύεται από υπολείµµατα της Curcubita moschata τα οποία εντοπίστηκαν σε σπηλιές του Βορειοανατολικού Μεξικού και χρονολογούνται γύρω στο 3500 π.κ.ε. Άλλοι, πάλι, θεωρούν ότι «γεννήθηκε» στην Αφρική κι άλλοι στη Δυτική Ασία. Ωστόσο, τα πράγµατα περιπλέκονται καθώς και στα αρχαία ελληνικά περιβόλια καλλιεργούσαν κάποιες ποικιλίες, όπως τη νεροκολοκύθα.

Αγχολυτικές τροφές

Αν  ισχύει το «είµαστε ό,τι τρώµε», τότε πιθανότατα και η διάθεσή µας εξαρτάται από τη διατροφή µας. Μετά από χρόνια επιστηµονικών ερευνών, είµαστε πια σε θέση να πούµε ότι οι καλές διατροφικές συνήθειες µπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέµηση του άγχους που δηµιουργεί η καθηµερινότητα.

Η τροφή που ηρεµεί: Ορισµένες τροφές περιέχουν συστατικά που µπορούν να επηρεάσουν την ψυχολογική µας κατάσταση, τροποποιώντας τα επίπεδα κάποιων ουσιών του εγκεφάλου, των λεγόµενων νευροδιαβιβαστών (ντοπαµίνη, σεροτονίνη, µελατονίνη κ.ά.).

Ο Πάγκαλος... Τζέιμς Μποντ: Οταν το Twitter έχει κέφια

Το έλα να δεις στα social media για την ατάκα του Θεόδωρου Πάγκαλου ότι παρακολουθούσε τους αμερικανούς πρεσβευτές σε Αθήνα και Αγκυρα. Φωτιές άναψαν οι χθεσινές δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου περί παρακολουθήσεων και το Twitter δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητο.

Η φράση «Κι εμείς παρακολουθούσαμε τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα» πυροδότησε πλήθος σχολίων και αντιμετωπίστηκε (μεταξύ άλλων) με πολύ χιούμορ και πολλές δόσεις... Τζέιμς Μποντ. Οι δαιμόνιοι χρήστες εγκαινίασαν αμέσως το hashtag #O_Pagkalos_kataskopos και από κάτω έγινε το... έλα να δεις. Μία μικρή γεύση των σχολίων στο Twitter.

Νοσταλγώντας την Υποκρισία

Όλες οι γενιές έχουν να πουν κάτι για «τα παλιά». «Η παλιά Αθήνα», «οι παλιές ανθρώπινες σχέσεις», «τα παλιά ταβερνάκια», «οι παλιοί έρωτες»… Η δική μου γενιά νιώθω ότι αναπολεί την παλιά υποκρισία των πολιτικών. Σε δούλευαν οι παλιοί πολιτικοί, αλλά σου έκλειναν και το μάτι. Έπαιζε ένα «Το ξέρεις ότι τώρα σε δουλεύω ε;». Κι εσύ όταν του έλεγες ότι θα τον ψηφίσεις, τον άφηνες να το καταλάβει ότι τον δουλεύεις. Υπήρχε μια σχέση, μια ειλικρίνεια σε όλο αυτό. Οξύμωρο, αλλά υπήρχε η ειλικρίνεια της αλληλοκατανόησης της υποκρισίας.

Δε λέω ότι ήταν καλό, αλλά έτσι και φορτωθείς εξουσία, η κοροϊδία λειτουργεί ως χωνευτικό της υποταγής. Αν δεν χωνέψεις την υποταγή σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. Να ξεσηκωθείς, ξέρω γω. Να βγεις στους δρόμους. Να παλέψεις. Διαφορετικά, είσαι ντιπ μαλάκας.

Ε, λοιπόν, αυτό το ντιπ μαλάκας μάς το πετάει τώρα στα μούτρα αυτή η κυβέρνηση. Βγαίνει ο Βορίδης, ας πούμε, μ’ εκείνη τη βελούδινη φωνή σαλιάρη ραδιοπειρατή των 80’s σε νυχτερινή εκπομπή με μπλουζ και σου λέει «Καλό το κοινωνικό κράτος, αλλά κοστίζει. Ποιος θα το πληρώσει; Ε; Θες να το πληρώσεις;» και σε δείχνει με το δάχτυλο και το φρύδι σηκωμένο. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις πληρώσει τ’ άντερά σου σε φόρους και Ταμεία γι’ αυτό το γαμημένο κοινωνικό κράτος, αλλά νιώθεις τόσο ντιπ μαλάκας που κοκαλώνεις μπροστά σε τόσο κυνισμό.

Τι είναι ο Έλληνας;

Πριν περίπου 70 χρόνια, ο Αμερικανός δικαστής Ν. Κέλλυ, έδωσε το ακόλουθο πορτραίτο του νεοέλληνα, πορτραίτο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό της εποχής και δημοσιεύθηκε στην ''Εφημερίδα της Ουάσιγκτων'':

Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.

Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.

Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.

Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.

Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον αποπέμψει.

Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.

Έκτισε το Βυζάντιον δια να το εκτουρκεύσει.

Έφερε το '21 δια να το διακυβεύσει.

Φαντάσου και να ήμασταν ευτυχισμένοι

Κάθε μήνα υπάρχει μια παγκόσμια έρευνα για το ποιος είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός. Για την ακρίβεια, κάθε μήνα υπάρχει μια παγκόσμια έρευνα για όλα. Μπορεί και κάθε βδομάδα. Πάντως, αυτή η έρευνα που έγινε στην Γερμανία δείχνει πως οι Έλληνες είναι ο λιγότερο ευτυχισμένος λαός στην Ευρώπη.

Δεν ξέρω τι απαντούν οι Έλληνες σε αυτές τις έρευνες και πώς βγαίνουν αυτά τα αποτελέσματα, αλλά, το τελευταίο διάστημα, οι Έλληνες δεν μου φαίνονται και πολύ δυστυχισμένοι. Η αλήθεια είναι πως υπήρχε κάτι δυσάρεστο στην ατμόσφαιρα στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια αλλά δεν υπάρχει πια.

Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, δεν ξέρω πώς τα βολεύουν οι Έλληνες, δεν ξέρω αν πληρώνουν τους λογαριασμούς, τα δάνεια και τους φόρους -ή αν έχουν κάνει στάση πληρωμών-, αλλά εκείνο που ξέρω είναι φαίνονται πολύ χαλαροί, πολύ γελαστοί και εντελώς αραχτοί.

Δεν έχει καμία σχέση η κατάσταση που επικρατούσε πριν από έναν χρόνο στην Αθήνα με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Στην περιφέρεια, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Καλά, εκεί δεν χάλασαν και ποτέ.  Πέρσι όλοι έψαχναν με αγωνία για δουλειά. Φέτος δεν έχουν δουλειά αλλά μοιάζουν να την περνάνε φίνα. Τίγκα τα καφέ και τα εστιατόρια. Ο ένας πάνω στον άλλον. Γέλια, μουσικές, χαρές, τραγούδια, χαμός γίνεται.

Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ

Θυμάστε εκείνο το παλιό παιχνιδάκι όπου κάποιος σου λέει συνέχεια. Τι τρέχει στις φλέβες σου και απαντάς – αίμα. Στο ρωτάει πολλές φορές, συνέχεια, το ίδιο, κι απαντάς συνέχεια – αυτόματα – «αίμα»

Τότε ξαφνικά σε ρωτάει με τι περνάς τα φανάρια;

Κι η πλειοψηφία απαντάει -αυτόματα- με κόκκινο...

Χτες γιορτάζαμε το ΟΧΙ. Κι είναι μια γιορτή που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Οχι όμως μόνο για τους λόγους που επικαλούμαστε επισήμως, αλλά γιατί πρέπει να μείνει έστω και μια μέρα το χρόνο, που να είναι η μέρα του ΟΧΙ.

Γιατί αυτό το ΟΧΙ έχει καταντήσει ακριβώς όπως η παγκόσμια μέρα των ερωτευμένων, ή παγκόσμια ημέρα της πατάτας.. Φαντάζει περίεργο, σχεδόν φαντασιακό το όχι στο πολιτισμό των ατέλειωτων ΝΑΙ.  Εκείνων των ναι, που λέγονται μηχανικά πλέον, σαν καλοκουρδισμένα κουκλάκια που γεννιούνται και πεθαίνουν για να κουνάνε το κεφάλι ασταμάτητα λέγοντας με μηχανική φωνή. Ναι.. ναι... ναι... 

Περνάω το φανάρι με κόκκινο. Προκαθορισμένοι συνειρμοί.