Εύκολη κολοκυθόσουπα

Η Cucurbita moschata ή Cucurbita maxima, ή πιο απλά κολοκύθα, κυριαρχεί χάρη στο µέγεθός της στο φθινοπωρινό µποστάνι. Άλλοτε έχει το σχήμα ενός στρογγυλού μπουκαλιού µε μακρόστενο λαιµό, άλλοτε µοιάζει µε ένα γιγάντιο δάκρυ και άλλοτε πάλι είναι σαν στρογγυλό µπαλόνι πιεσµένο πάνω-κάτω.

Ως προς το χρώµα, πότε εμφανίζεται ντυµένη µε έντονο πορτοκαλί ή ανοιχτό προς άσπρο και πότε φοράει πράσινα µε ρίγες. Η σάρκα της, γευστική, θρεπτική και πλούσια σε βιταµίνες, είναι κίτρινη, σχεδόν χρυσαφένια, και φθάνει ως το βαθύ πορτοκαλί.

Οι τόσες παραλλαγές στο μέγεθος και στο χρώµα ανάγουν τη μελέτη του γενεαλογικού της δέντρου σε γρίφο. Πολλοί πιστεύουν ότι κατάγεται από το Μεξικό ή την Κεντρική Αµερική από όπου εξαπλώθηκε γρήγορα στις περιοχές των Ανδεων. Άποψη που ενισχύεται από υπολείµµατα της Curcubita moschata τα οποία εντοπίστηκαν σε σπηλιές του Βορειοανατολικού Μεξικού και χρονολογούνται γύρω στο 3500 π.κ.ε. Άλλοι, πάλι, θεωρούν ότι «γεννήθηκε» στην Αφρική κι άλλοι στη Δυτική Ασία. Ωστόσο, τα πράγµατα περιπλέκονται καθώς και στα αρχαία ελληνικά περιβόλια καλλιεργούσαν κάποιες ποικιλίες, όπως τη νεροκολοκύθα.

Οσο για τη θέση της στην κουζίνα; Οι Ινδιάνοι την προτιµούσαν ψητή, ολόκληρη ή σε φέτες, χωρίς βέβαια να περιφρονούν τους σπόρους. Τη θεωρούσαν πολύ θρεπτική και την πρόσφεραν ως δώρο στους πρώτους αποίκους οι οποίοι πρέπει να οµολογήσουµε ότι δεν την ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Διδάχθηκαν, όµως, πολλούς τρόπους χρήσης από τους ιθαγενείς και έτσι η κολοκύθα κατέκτησε περίοπτη θέση στη διατροφή τους.

Στις κουζίνες της Νέας Αγγλίας του 17ου αιώνα, έκοβαν την κορυφή της κολοκύθας, άδειαζαν τους σπόρους, τη γέµιζαν µε γάλα, µπαχαρικά και µέλι και την έψηναν στη χόβολη, µια παρασκευή που θεωρείται πρόγονος της σηµερινής κολοκυθόπιτας. Η «αµερικάνα» κολοκύθα, τον 16ο αιώνα, µαζί µε ένα πλήθος καινούργιων τροφών από τον Νέο Κόσµο, έφτασε στην Ευρώπη και εντάχθηκε πολύ γρήγορα στην καθηµερινή κουζίνα αντικαθιστώντας πολλές από τις ήδη γνωστές ποικιλίες κολοκυθιών.

Μακριά όµως από τις κουζίνες, η κολοκύθα φαίνεται ότι διατηρούσε περίεργους δεσµούς µε την κοινότητα των µάγων. Οπως λένε θρύλοι και παραµύθια, οι µάγοι µεταµόρφωναν για ψύλλου πήδηµα πολλά άµοιρα όντα σε χρυσοκόκκινες κολοκύθες.

Διόλου τυχαία, ο χυµός κολοκύθας είναι το αγαπηµένο ρόφηµα του Χάρι Πότερ και των συµµαθητών του. Στις µέρες µας τα παιδιά στην Αµερική, ακολουθώντας ένα παλιό ιρλανδέζικο έθιµο µε κελτικές ρίζες, γιορτάζουν το Halloween φτιάχνοντας τροµακτικά πρόσωπα-φανάρια από κολοκύθες.

Όσο για µας, καλύτερα να µην ακολουθήσουµε τη νεραϊδονονά της Σταχτοπούτας, αλλά τις συνταγές. Ετσι θα µεταµορφώσουµε τις κολοκύθες σε νοστιµότατες πίτες, σούπες ή γλυκά.

Ενα από τα πιο κλασικά πιάτα είναι η γλυκιά τάρτα µε κολοκύθα (pumpkin pie). Το γλύκισµα γνώρισε µεγάλες δόξες τον 16ο και τον 17ο αιώνα, κυρίως στην Αγγλία. Τον 18ο αιώνα ξέπεσε και οι Αγγλοι τη θεώρησαν ντεµοντέ. Επανήλθε, όµως, θριαµβευτικά στα τραπέζια της Αµερικής στις αρχές του 19ου αιώνα. Από τότε µέχρι σήµερα θεωρείται το παραδοσιακό επιδόρπιο του εορτασµού της Ηµέρας των Ευχαριστιών.

Εύκολη κολοκυθόσουπα: 

Το ψήσιµο της κολοκύθας στον φούρνο δίνει µια ελαφριά καπνιστή γεύση σε αυτή τη φινετσάτη, γαλλικής προέλευσης σούπα

Υλικά (για 4 άτοµα):  

½ στρογγυλή κολοκύθα (περίπου 2 κιλά), σε φέτες

4-5 κ.σ. έ.π. βιολογικό ελαιόλαδο

αλάτι, πράσινο πιπέρι και λίγο καγιεν σε σκόνη

10 φρέσκα φύλλα φασκόµηλου

1 λίτρο ζωµός λαχανικών  (σπιτικός)

4 κ.σ. φρέσκια κρέμα γάλακτος αμυγδάλου ή ρυζιού

Εκτέλεση: Προθερµαίνουµε τον φούρνο στους 180°C-200°C βαθµούς. Στρώνουµε χαρτί ψησίµατος µια λαµαρίνα και απλώνουµε τις φέτες της κολοκύθας. Ραντίζουµε µε το ελαιόλαδο και πασπαλίζουµε µε αλάτι, πράσινο πιπέρι κι καγιέν. Προσθέτουµε και τα φύλλα του φασκόµηλου.

Ψήνουµε µέχρι να µαλακώσει η κολοκύθα (περίπου 40-50 λεπτά) και γυρίζουµε τις φέτες στα µισά του ψησίµατος. Τις βγάζουµε από τον φούρνο, τις αφήνουµε να κρυώσουν και αφαιρούµε τη φλούδα.

Πολτοποιούµε τη σάρκα στο multi ή µε πρέσα πουρέ. Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουµε τον ζωµό, προσθέτουµε την κολοκύθα, ανακατεύουµε και σιγοβράζουµε, µέχρι η σούπα να αποκτήσει την επιθυµητή βελούδινη υφή. Δοκιµάζουµε και αναλόγως καρυκεύουµε.

Σερβίρουμε σε βαθύ πιάτο µε µια κουταλιά φρέσκια κρέμα γάλακτος από ρύζι ή αμύγδαλο,(ανακατεύουµε για να κάνει ελικοειδή σχέδια) και φρεσκοτριµµένο πράσινο πιπέρι.

Καλή Απόλαυση