Οι Έλληνες, οι γκρινιάρηδες!

Όταν μας λένε γκρινιάρηδες νομίζουμε ότι μας κατηγορούν, ενώ στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν την κατηγορία μας. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οι πιο έμπειροι φαντάροι του Ναπολέοντα ήταν οι γκρινιάρηδες. Έτσι τους ονόμαζε ο ίδιος, διότι διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες που υπήρχαν στην εκστρατεία.

Ήταν όμως οι πιο πιστοί και οι πιο αποτελεσματικοί για να καταλάβουν μια θέση και να την κρατήσουν όσο δυνατός και να ήταν ο εχθρός. Οι άλλοι τους ονόμαζαν: οι παλιοί της παλιάς. Δηλαδή οι παλιοί φαντάροι της παλιάς φρουράς.

Πλουτάρχου Περί Παίδων Αγωγής

Πρέπει λοιπόν να μην επιτρέπουμε το ελεύθερο παιδί να μην ακούει και μην παρακολουθεί όλα τ’ άλλα τα αποκαλούμενα εγκύκλια μαθήματα, αλλά αυτά μεν να τα μαθαίνει επιτροχάδην, έτσι που να πάρει μια γεύση (διότι είναι αδύνατο το τέλειο σε όλα), με τη φιλοσοφία όμως (πρέπει) να ασχολείται σοβαρά. Και μπορώ βέβαια με μια εικόνα να κάνω παραστατική τη γνώμη μου' όπως δηλαδή είναι καλό να περιηγηθεί κάποιος πολλές πόλεις, χρήσιμο όμως είναι να κατοικήσει στην άριστη...

Ακόμη, ο Βίων ο φιλόσοφος με χαριτωμένο τρόπο έλεγε ότι, όπως οι μνηστήρες, επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την Πηνελόπη συνευρίσκονταν με τις υπηρέτριες της, έτσι και οι αδυνατούντες να φθάσουν τη φιλοσοφία, ματαιοπονούν σε άλλα μαθήματα μηδαμινής αξίας. Γι’ αυτόν το λόγο επιβάλλεται να καταστήσουμε τη φιλοσοφία ένα είδος συγκεφαλαίωσης της υπόλοιπης παιδείας.

Δηλαδή, για μεν τη φροντίδα του σώματος οι άνθρωποι βρήκαν δύο επιστήμες, την Ιατρική και τη Γυμναστική, εκ των οποίων η μεν πρώτη εξασφαλίζει την υγεία και η δεύτερη την ευεξία· των ασθενειών όμως της ψυχής και των παθών μόνο η φιλοσοφία είναι φάρμακο.

Διότι από αυτήν και με αυτήν είναι δυνατό να μάθουμε τι είναι καλό, τι αισχρό, τι δίκαιο, τι άδικο, τι γενικά είναι προτιμητέο, τι άξιο αποφυγής· πώς πρέπει να φερόμαστε στους θεούς, πώς στους γονείς, πώς στους γεροντότερους, πώς στους νόμους, (πώς στους ξένους), πώς στους άρχοντες, πώς στους φίλους, πώς στις γυναίκες, πώς στα τέκνα, πώς στους δούλους· ότι δηλαδή πρέπει τους μεν θεούς να σεβόμαστε, τους δε γονείς να τιμάμε, τους γεροντότερους να ντρεπόμαστε, στους νόμους να πειθαρχούμε, στους άρχοντες να υπακούουμε,

Ο πολύτιμος χρόνος

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.  Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Πότε έχεις μια ευτυχισμένη ζωή;

Μια έρευνα διάρκειας 75 ετών διεξήγαγε το Πανεπιστήμιο του Harvard με κεντρικό ερώτημα τι χρειάζετομαστε στη ζωή μας για να είμαστε ευτχισμένοι. Το συμπέρασμα είναι πολύ πιο απλό απ' όσο φαντάζεστε... Σύμφωνα με τους ερευνητές "Ευτυχία είναι η αγάπη"

Το project ξεκίνησε το 1938. Στο μικροσκόπιο των ερευνητών μπήκαν οι ζωές 268 φοιτητών του Harvard για τα επόμενα 75 χρόνια. Η μελέτη έγινε με άξονα τα ψυχολογικά, ανθρωπολογικά και φυσικά χαρακτηριστικά τους, από τον τύπο της προσωπικότητάς τους έως το IQ, τις συνήθειες ποτού και τις οικογενειακές σχέσεις, σε μία προσπάθεια να αποσαφηνιστούν οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευημερία και την ευτυχία ενός ατόμου.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2009 με τίτλο “Grant Study”. Προσφάτως, ο George Vaillant, ο οποίος διηύθυνε την έρευνα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, δημοσιοποίησε μία σύνοψη των συμπερασμάτων με τίτλο Triumphs of Experience.

Οι αποφάσεις για το νέο Έτος ...κάνουν κακό

Ο καθένας μας έχει μια λίστα από συνήθειες που θα ήθελε να αλλάξει και το νέο έτος φαίνεται σαν μια τέλεια στιγμή για να ξεκινήσει. «Νέο έτος, νέος εαυτός» είναι μια φράση που θα δείτε να επαναλαμβάνεται ακόμα και στα έντυπα. Αλλά πρόκειται μόνο για ρητορική. Μόνο και μόνο επειδή μας ακούγεται σωστό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και αληθινό. Το έτος είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει, αλλά κατά πάσα πιθανότητα εσείς θα είστε ο ίδιος την 1 Ιανουαρίου του 2014, όπως στις 31 Δεκεμβρίου 2013.

Οι στατιστικές είναι δυσοίωνες : μόνο το 8% των ανθρώπων που παίρνουν αποφάσεις για το νέο έτος τις εφαρμόζει, και όσοι τις τηρούν τις εγκαταλείπουν συνήθως μια εβδομάδα μετά. Οι εξωπραγματικές αποφάσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε άμεσα μια συνήθεια που έχουμε από χρόνια. Αλλά είναι αυτό απαραιτήτως επιβλαβές;

Υπάρχει μια πιθανότητα να είναι. Αν η απόφαση για το νέο Έτος είναι να τρώτε λιγότερο, αλλά δεν έχετε κανένα σχέδιο σε ισχύ – ή ακόμα και αν έχετε ένα σχέδιο και αποτύχει – αυτό το γεγονός θα είναι επιζήμιο στην αυτοπεποίθησή σας. Αν έχετε ήδη μια περίπλοκη σχέση με τα τρόφιμα, πιθανότατα αυτό θα σας οδηγήσει στην κατανάλωση περισσότερου φαγητού.

Περί Βλακείας

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, με τη βοήθεια της οποίας θα μπορούσα να επιχειρήσω να λυτρώσω τον κόσμο. Ακόμα και μέσα στα όρια της επιστημονικής επιφυλακτικότητας, δε βρήκα κάποια έρευνα με τέτοιο αντικείμενο ούτε καν μια ταύτιση γνωμών όσον αφορά στην έννοιά της, όπως θα μπορούσε καλώς ή κακώς να προκύψει από τη μελέτη συναφών θεμάτων.

Μπορεί αυτό να οφείλεται στην άγνοιά μου, αλλά το πιθανότερο είναι πως το ερώτημα «Τι είναι η βλακεία;» ανταποκρίνεται ελάχιστα στις συνθήκες της σημερινής διανόησης, όπως τα ερωτήματα τι είναι καλό, τι είναι ωραίο ή τι είναι ηλεκτρισμός. Εντούτοις είναι αρκετά ελκυστική η επιθυμία να προσδιοριστεί επιτέλους αυτή η έννοια και να δοθεί μία όσο το δυνατόν πιο νηφάλια απάντηση σε ένα τόσο πρωταρχικό ερώτημα κάθε ύπαρξης.

ΕΤΣΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑΠΙΑΣΤΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΒΛΑΚΕΙΑ και όχι όπως εμφανίζεται -μια περιγραφή που θα αποτελούσε για μένα μάλλον ένα επαγγελματικό κίνητρο και μια αποστολή. Και καθώς δεν ήθελα να καταφύγω στη λογοτεχνία ούτε μπορούσα να το κάνω με επιστημονικό τρόπο, το επιχείρησα εντελώς απλοϊκά, όπως είναι πάντα το ευκολότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεκινώντας απλώς από τη χρήση της λέξης «βλακεία» και των συναφών της, αναζητώντας τα πιο κοινά παραδείγματα και φροντίζοντας να τα βάλω σε μια σειρά μόλις τα σημείωνα.