Η Εργασία έγινε Δουλειά

Μοντέρνες δουλειές η αλλοτρίωση της εργασίας: Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη. Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σε αυτό που κάνουν.

Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο.

Οι χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. (sic)

Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη, τον επαγγελματία, τον εργάτη. Απόδειξη ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.

Τέλος Ευημερίας

Το τέλος της ευημερίας όπως την ξέραμε.

Η συνολική οικονομική κρίση, στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο, φέρνει στην επιφάνεια και σημαντικά κοινωνικά προβλήματα τα οποία βρίσκονταν σε λήθαργο. Η «επέλαση» των ισχυρών πληθυσμιακά χωρών και τα νέα μοντέλα ανάπτυξης.

Ο Ρότζερ Κίντελμπεργκ είναι ένας μεσοαστός Γερμανός μισθωτός, με 25 χρόνια εργασίας πίσω του στις οικονομικές επιχειρήσεις δύο μεγάλων γερμανικών εταιρειών με πολυεθνικό χαρακτήρα. Έχει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, τα κομπιούτερ του, τα κινητά του και τον κήπο του, με τον οποίο ασχολείται καθημερινά. Κερδίζει περί τα 4.600 ευρώ καθαρά τον μήνα, πηγαίνει τρεις εβδομάδες διακοπές και έχει με τη γυναίκα του 160.000 ευρώ στην άκρη.

Λογικά, ο άνθρωπός μας θα έπρεπε να είναι ευτυχής. Σε πέντε χρόνια μπαίνει και στη σύνταξη και, με βάση το γερμανικό συνταξιοδοτικό καθεστώς, θα εισπράττει περίπου 3.950 ευρώ τον μήνα, συν κάποια έξτρα από ένα δικό του συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.

Ο κόσμος τους δεν με αφορούσε

Πρέπει να πιάσουμε πάτο, αυτό είναι ο,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο. Μετά την πρώτη μου χρονιά στη φυλακή άρχισα να αισθάνομαι αυτή την ελευθερία. Μπορούσαν να με στείλουν στο στρατόπεδο με τους αυστηρότερους κανονισμούς, να με υποβάλλουν σε βασανιστήρια, να με σκοτώσουν. Δεν με αφορούσε. Ο κόσμος τους δεν με αφορούσε, δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι κι εγώ δεν ήμουν πια παίχτης. Για να παίξει καποιος πρέπει να ποθεί, να μισεί, να φοβάται. Αλλά εγώ δεν είχα πια αυτά τα χαρτιά στα χέρια μου. Ήμουν ελεύθερος.

 (...) Ένα πρωί ξαναρχίζοντας το περπάτημα θυμήθηκα τα χτυπήματα που είχα δεχτεί στο πρόσωπο και πολύ ξεκάθαρα κατάλαβα πως μέσα μου δεν υπήρχε πλέον καμία επιθυμία εκδίκησης, κανένα μίσος ούτε καν ο υπεροπτικός πειρασμός της συγχώρεσης. Υπήρχε μόνο η ηλιόλουστη σιωπή της ακροποταμιάς δίπλα στην οποία βάδιζα, η φωτεινή διαύγεια του ουρανού και το πολύ απαλό θρόισμα των φύλλων που, ξαφνιασμένα από την επίθεση της παγωνιάς, έπεφταν από τα κλαριά και σωριάζονταν στην πάχνη του εδάφους βγάζοντας έναν σύντομο κρυστάλλινο ήχο. Ναι, μονάχα αυτό το εξαίσιο απόσταγμα σιωπής και φωτός.