Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί και άπειρες αναλύσεις έχουν
γίνει για το τι έφταιξε και η χώρα μας κατέληξε στα χέρια του ΔΝΤ και της
νεοπαγούς τρόικας. Ανάλογα με την πολιτική και οικονομικοκοινωνική σκοπιά που
βλέπει ο καθένας τα πράγματα, αποδίδει ευθύνες στο μεταπολιτευτικό οικονομικό
μοντέλο, στο ξεχαρβάλωμα της Δημόσιας Διοίκησης από τη δεκαετία του 1980 και
μετά, στη χαμηλή ποιότητα πολιτικής διακυβέρνησης, στην είσοδο της χώρας στην
ΟΝΕ και στην ευρωζώνη, στους χειρισμούς της τελευταίας επταετίας (ή διετίας),
στα μεγάλα προβλήματα της παιδείας εδώ και 30 χρόνια, στην έντονη ροπή στην
κατανάλωση και σε πλείστους άλλους λόγους ων ουκ έστιν αριθμός.
Μολονότι η κριτική και βεβαίως η αυτοκριτική, ατομική και
συλλογική, πρέπει να γίνει και τα συμπεράσματα να εξαχθούν ώστε να αποφύγουμε
τα ίδια λάθη στο μέλλον, τα μείζονα θέματα για την Ελληνίδα και τον Ελληνα
σήμερα είναι δύο: πρώτον, μήπως η κατάσταση ξεφύγει τελείως και βρεθούμε χωρίς
δουλειά; Θα μείνουμε στο ευρώ;
Και δεύτερον και εξίσου σημαντικό, πώς θα επανέλθει η χώρα στον δρόμο της υγιούς ανάπτυξης που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, φορολογικά έσοδα (άρα λειτουργία του κράτους) και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο; Θα προσπαθήσω να εστιάσω στο δεύτερο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Και δεύτερον και εξίσου σημαντικό, πώς θα επανέλθει η χώρα στον δρόμο της υγιούς ανάπτυξης που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, φορολογικά έσοδα (άρα λειτουργία του κράτους) και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο; Θα προσπαθήσω να εστιάσω στο δεύτερο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.