Η ανθρώπινη γνώση και σκέψη υπήρξε ανέκαθεν δέσμια ενός
μεγάλου προβλήματος, το οποίο είχε αντιληφθεί εγκαίρως στις έρευνές του περί
λογικής, ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης.
Το πρόβλημα έχει ως εξής η ανθρώπινη λογική ικανότητα είναι
δέσμια ενός βασικού περιορισμού: μπορεί να αποφανθεί μόνο για πράγματα που
έχουν συμβεί.
Με απλά λόγια, ο άνθρωπος είναι σε θέση να πει αν κάτι είναι
αληθές η ψευδές, αν αυτό πράγματι συνέβη ή δεν συνέβη, μόνο για πράγματα τα
οποία γνωρίζει εμπειρικά, δηλαδή για πράγματα τα οποία έχουν προηγηθεί χρονικά
της παρατήρησής του.
Για παράδειγμα, μπορούμε να πούμε αν μια πόρτα είναι κλειστή
μόνο όταν αυτή έχει κλείσει, δηλαδή εκ των υστέρων, όπως επίσης μπορούμε να
πούμε με σιγουριά ότι η πόρτα είναι ανοικτή, μόνο αφού αυτή έχει ανοίξει.