Η πανίσχυρη θέληση των γλυπτών

Έχουν θέληση τα γλυπτά; Προφανώς και έχουν. Διαφορετικά θα έφευγαν. Δεν θα υπέμεναν τόσους αιώνες, την ιταμότητα και τον εξευτελισμό. Δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τόσο σκοτάδι, αυτά που γεννήθηκαν από το φως. Δεν θα το άντεχαν, θα μάζευαν τα κομμάτια τους, θα έσκαβαν το χώμα μόνα τους, όσα από ντροπή είναι θαμμένα ακόμα, και μαζί μ΄ εκείνα που βρίσκονται στα μουσεία, θα άλλαζαν τόπο και πατρίδα. 

Όμως αυτά σφίγγουν το μάρμαρο, αγριεύουν το βλέμμα, όταν εμείς δεν τα θαυμάζουμε, και μένουν εδώ. Άλλα υπομένοντας το μαρτύριο του συμπλέγματος και άλλα αναμένοντας στωικά κάποια αξίνα να πετάξει το χώμα από πάνω τους. Το παράξενο με τα γλυπτά είναι ότι έχουν την ιδιοτροπία να αντέχουν στο χρόνο. Έχουν πανίσχυρη, πράγματι, θέληση να αντιστέκονται στη βαρβαρότητα και τον νεποτισμό αυτών που σπεύδουν πάντα να τα οικειοποιηθούν. 

Ας μην αδικούν, λοιπόν, κάποιοι τον υπουργό Πολιτισμού όταν στέλνει ευχαριστήριες επιστολές. Ξέρει τι λέει. «Εξ ιδίων» κρίνει άλλωστε τα «αλλότρια». Διότι, είμαι σίγουρος, πως γνωρίζει την περιπέτεια του πολιτισμικού μας πλούτου, ανά τους αιώνες. Είμαι βέβαιος ότι, εκτός από την οργή του για τον λόρδο Έλγιν και τη διεύθυνση του Βρετανικού Μουσείου, ξέρει καλά ιστορία και είναι εξίσου θυμωμένος με όλους τους υπόλοιπους καταστροφείς των ελληνικών γλυπτών. Και δεν είναι και λίγοι.

Η «ευφυΐα» των φυτών

Οι χορτοφάγοι θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσουν μερικά πράγματα σχετικά με τις διατροφικές τους πρακτικές, σύμφωνα με πορίσματα νέων μελετών που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν την «ευφυΐα» των φυτών, την ικανότητά τους να «ακούνε» και να παράγουν ήχους.

Όπως δείχνουν οι έρευνες της βιολόγου δρ. Monica Gagliano και του ειδικού σε ζητήματα εμβιομηχανικής δρ. Rob Malkin, τα φυτά όχι μόνο έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν τους ήχους του περιβάλλοντός τους, αλλά και να παράγουν «θορύβους».

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι είναι ακόμη νωρίς για να αποφανθούν με βεβαιότητα αν αυτούς τους ήχους και θορύβους τους παράγουν σκόπιμα, ωστόσο είναι βάσιμες οι υποψίες τους ότι αυτές οι συμπεριφορές των φυτών ενδέχεται να αποτελούν μέρος ενός ευρέος συστήματος ευφυΐας.

Ο φθόνος της ευτυχίας

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανυπόφορο από τη θέαση της ευτυχίας του άλλου, όταν εμείς δεν τα πάμε καλά» έχει πει ο Γάλλος συγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ.

Δεν ασπάζομαι τη γνώμη του, αλλά το βιώνω σχεδόν καθημερινά. Έτυχε μάλιστα να το συζητήσω και με κανά-δυο φίλους και να συμφωνήσουν μαζί μου.

Όταν με ρωτάνε «τι κάνεις» αυτόματα ξεστομίζω λόγια τα οποία δεν πιστεύω. Δυσκολεύομαι να απαντήσω «είμαι καλά», γιατί φοβάμαι ότι θα απογοητεύσω τον συνομιλητή μου. Νιώθω ότι οφείλω να βρεθώ σε μια θέση μίζερη και δυσάρεστη, ώστε να μη νιώσει άσχημα που αυτός δεν είναι καλά, άσχετα αν μας προβληματίζουν τα ίδια θέματα.

Αλλάζω άρα υπάρχω….

Η ζωή με πάει ή την πάω; Είναι κάτι που συχνά αναρωτιέμαι όταν δεν αντλώ ικανοποίηση από το πώς βαίνουν τα πράγματα στη ζωή μου.

Παίρνω λοιπόν την απόφαση να κάνω μία καινούργια αρχή.

Ή από την άλλη, εγώ μια χαρά ήμουν με την ζωή μου, αλλά κάτι συνέβη που με ταρακούνησε και χρειάζομαι να προσαρμοστώ σε καινούργια δεδομένα.

Δεν είναι επιλογή μου, αλλά μου προέκυψε.

Η αλλαγή είτε είναι μία εσωτερική απόφαση, είτε μία εξωτερική αναγκαιότητα μοιάζει να είναι αναπόφευκτη. Είναι η στιγμή που νιώθω ότι το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μου. Πότε, λοιπόν, έρχεται η στιγμή μίας απόφασης για αλλαγή;

Σε ένα πείραμα οι επιστήμονες έριξαν έναν βάτραχο σε μία κατσαρόλα με νερό που κόχλαζε. Ο βάτραχος αμέσως πετάχτηκε έξω από την κατσαρόλα.

Στην δεύτερη πειραματική συνθήκη ο βάτραχος τοποθετήθηκε στην κατσαρόλα με νερό σε κανονική θερμοκρασία που σταδιακά θερμαινόταν μέχρι το σημείο βρασμού. Ο βάτραχος που δεν αντιλήφθηκε την σταδιακή μεταβολή της θερμοκρασίας κατέληξε να σιγοκαίγεται με αποτέλεσμα να βράσει χωρίς να το καταλάβει.