Ο φθόνος της ευτυχίας

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανυπόφορο από τη θέαση της ευτυχίας του άλλου, όταν εμείς δεν τα πάμε καλά» έχει πει ο Γάλλος συγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ.

Δεν ασπάζομαι τη γνώμη του, αλλά το βιώνω σχεδόν καθημερινά. Έτυχε μάλιστα να το συζητήσω και με κανά-δυο φίλους και να συμφωνήσουν μαζί μου.

Όταν με ρωτάνε «τι κάνεις» αυτόματα ξεστομίζω λόγια τα οποία δεν πιστεύω. Δυσκολεύομαι να απαντήσω «είμαι καλά», γιατί φοβάμαι ότι θα απογοητεύσω τον συνομιλητή μου. Νιώθω ότι οφείλω να βρεθώ σε μια θέση μίζερη και δυσάρεστη, ώστε να μη νιώσει άσχημα που αυτός δεν είναι καλά, άσχετα αν μας προβληματίζουν τα ίδια θέματα.

Φτάσαμε σε μια εποχή που όποιος χαμογελάει πρέπει να νιώθει ένοχος, όποιος έχει δουλειά πρέπει να παραπονιέται, όποιος κάνει σχέδια για το μέλλον πρέπει να εξοριστεί.

Τι είναι ευτυχία; Για τον καθένα σίγουρα κάτι διαφορετικό αλλά με κοινούς παρανομαστές. Υγεία, αγάπη, οικογένεια, φιλία, απλά καθημερινά πράγματα. Κι όμως γινόμαστε άπληστοι, θέλουμε περισσότερα και φθονούμε όποιον κάνει ένα βήμα παραπάνω. Φταίει η εποχή ή εμείς οι άνθρωποι που μάθαμε να τα έχουμε όλα και όταν τα χάνουμε, αυτομάτως γινόμαστε δυστυχισμένοι και θέλουμε το ίδιο και για τους άλλους;

Η κατάσταση είναι δύσκολη, ο καθένας καθημερινά σηκώνει το δικό του Σταυρό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνουμε την πίστη, την ελπίδα και τη χαρά μας. Αντιθέτως, πρέπει να προσπαθούμε καθημερινά τόσο για την προσωπική μας ευτυχία όσο και των γύρω μας.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι πραγματικά δυστυχισμένοι, άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν την τύχη, την ευκαιρία, τις συνθήκες για μια καλή ζωή, αλλά παρόλα αυτά χαμογελούν και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και για τους άλλους ανθρώπους.

Βλέποντάς τους λοιπόν, αποφάσισα ότι δεν θα ξανασκύψω το κεφάλι, δεν θα λογοδοτήσω για την καλοπέρασή μου, δεν θα ντραπώ για τα όνειρά μου γιατί κανείς δεν ξέρει την καθημερινή μάχη που δίνω για όλα αυτά.

Μαρία Παρασκευούδη