«Ζητείται αισιοδοξία»

«Ζητείται αισιοδοξία»: το πιο έντονο συναίσθημα της ανθρώπινης φύσης σε μια χρονική συγκυρία όπου δεδομένα χρόνων γκρεμίζονται, συνήθειες εγκαταλείπονται, αξίες αμφισβητούνται και το μέλλον φαντάζει πιο σκοτεινό από ποτέ αναζητείται απελπισμένα. Την ψάχνουμε στις δηλώσεις πολιτικών αρχηγών, στα επίσημα νούμερα που δεν βγαίνουν, στις ανακοινώσεις του διευθυντή μας, στο e-mail της κολλητής μας, σε ένα φιλμ, σε κάποιο στίχο, στα λόγια των δικών μας ανθρώπων, στις σκέψεις που κάνουμε το βράδυ πριν κοιμηθούμε. Αυτό όμως που ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει είναι ότι η αισιοδοξία δεν βρίσκεται πολύ μακριά, αλλά αντιθέτως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπινου DNA.

Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται.

Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση. Ο χειμώνας μάχεται να επικρατήσει, στο τέλος όμως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει μαζί της λουλούδια και χαρά.

Οι 5 καταστροφικές δυνάμεις του ανθρώπου

1) Η πρώτη καταστροφική δύναμη που κατάντησε τον άνθρωπο στην σημερινή του μορφή είναι η τάση του να κάνει όλα τα πράγματα εύκολα και απλουστευμένα. Στην προσπάθεια του να μην κουβαλά μεγάλα και βαριά φορτία, σκαρφίστηκε την ιδέα να φορτώνει τα ζώα να του κάνουν την δουλεία γι’ αυτόν. Αργότερα έφτιαξε την ρόδα και το πρώτο αυτοσχέδιο κάρο σε συνδυασμό των δυο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δική του ευκολία και τον βοηθούσε να διανύει μεγάλες αποστάσεις. Αλλά είχε ως αποτέλεσμα να γίνει νωθρός κ πιο αδύναμος απ’ τους προγόνους του που κουβαλούσαν τα πάντα με τα ίδια τους τα χέρια. Ευκολία και γρηγοράδα.

Ο θυμός... κληρονομείται.

Γιατί εξοργιζόμαστε γι ασήμαντους λόγους; Μια νέα έρευνα έρχεται να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες θυμώνουν με το παραμικρό. Κάποτε η επιθετικότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση - απαραίτητο στοιχείο του ατόμου που πάλευε για την εξασφάλιση τροφής και στέγης. Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα άλλαξαν και ο σύγχρονος τρόπος ζωής πλέον ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι η εν λόγω τάση έπαψε να είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η δρ Σάντι Μαν, καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Κεντρικού Λάνκασιρ.