Τέσσερα χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία κυνηγάει την ουρά
της. Παγιδευμένη στο σπιράλ θανάτου που
την έβαλε το άθλιο πολιτικό σύστημα ακολουθεί παθητικά την πορεία προς το
μοιραίο. Όλος ο σύγχρονος διάλογος περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο
και από το αν μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι. Είναι σαν η ζωή της χώρας και του
έθνους να εξαντλείται στο πως θα διατηρήσουν οι φοβισμένοι υπήκοοι 1000 ή 800 ή
500 ευρώ και πως θα συνεχίσουν τα σούπερ μάρκετ να έχουν φακές, φασόλια και
προσούτο.
Η διατήρηση της δημοκρατίας και των θεσμών της, ο σεβασμός των
δικαιωμάτων, η αυτοκυβέρνηση, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική αξιοπρέπεια, η
περιορισμένη έστω ανεξαρτησία, ιδανικά και αξίες κατακτήσεις του δυτικού
πολιτισμού που στην χώρα μας απαίτησαν δεκαετίες αιματηρών αγώνων για να
εφαρμοστούν δεν υπάρχουν καν στον διάλογο.
Είναι βασικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού -που τον διακρίνει και από τον πολιτικό αυταρχισμό- ότι δεν προσπαθεί να απαντήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα ερωτήματα που θέτει η εκάστοτε εποχή αλλά εξαλείφει τα ερωτήματα από την κοινή συνείδηση έτσι ώστε πλέον καθίσταται ευχερής ο έλεγχος των μαζών. Γιατί και μόνο η θέση των ερωτημάτων και η αναζήτηση απαντήσεων προξενεί προστριβές, κοινωνική αναστάτωση και ενδεχομένως αναταραχή.