Τελικά, κατόπιν ωρίμου σκέψεως καταλήγει κανείς στα εξής
συμπεράσματα για το Ακανθώδες Αίνιγμα του Κόσμου: Οι θρησκείες προωθούν η
καθεμία τη δικής της εκδοχή του Κόσμου, και η μόνη απόδειξη της αλήθειας τους
είναι η ακλόνητη πίστη των ιδρυτών της και των πιστών της σε αυτήν.
Στην
Επιστήμη, μαζεύοντας επιλεκτικά τα κατάλληλα στοιχεία από το περιβάλλον,
οποιοσδήποτε μπορεί να «αποδείξει» ο,τιδήποτε, γι’ αυτό και υπάρχουν
αναρίθμητες «επιστημονικές» θεωρίες. Το ενδιάμεσο κενό Θρησκείας-Επιστήμης
έρχεται και το καλύπτει η Φιλοσοφία, με άλλες αναρίθμητες υποκειμενικές θεωρίες
για τη Ζωή.
Οι Φυσικές Επιστήμες με πολύ κόπο κατάφεραν (με τη βοήθεια
ιζημάτων, πετρωμάτων, απολιθωμάτων, οστών, κλπ.) να αναπαραστήσουν την εμφάνιση
και την εξέλιξη της ζωής και του ανθρώπου πάνω στη Γη.
Κι έρχονται μετά κάτι
«εξωγήινα» κατασκευάσματα, όπως ο Δίσκος της Φαιστού, τα κρυστάλλινα κρανία των
προκολομβιανών πολιτισμών, οι μεγαλιθικές κατασκευές ανά τον κόσμο, οι
πυραμίδες, οι υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας, κλπ., και χαλάνε αυτή την κατά
τα άλλα ωραιότατη, ομογενοποιημένη, ερμηνευτική μαγιονέζα… Αδιέξοδο…