Στην
Επιστήμη, μαζεύοντας επιλεκτικά τα κατάλληλα στοιχεία από το περιβάλλον,
οποιοσδήποτε μπορεί να «αποδείξει» ο,τιδήποτε, γι’ αυτό και υπάρχουν
αναρίθμητες «επιστημονικές» θεωρίες. Το ενδιάμεσο κενό Θρησκείας-Επιστήμης
έρχεται και το καλύπτει η Φιλοσοφία, με άλλες αναρίθμητες υποκειμενικές θεωρίες
για τη Ζωή.
Οι Φυσικές Επιστήμες με πολύ κόπο κατάφεραν (με τη βοήθεια
ιζημάτων, πετρωμάτων, απολιθωμάτων, οστών, κλπ.) να αναπαραστήσουν την εμφάνιση
και την εξέλιξη της ζωής και του ανθρώπου πάνω στη Γη.
Κι έρχονται μετά κάτι
«εξωγήινα» κατασκευάσματα, όπως ο Δίσκος της Φαιστού, τα κρυστάλλινα κρανία των
προκολομβιανών πολιτισμών, οι μεγαλιθικές κατασκευές ανά τον κόσμο, οι
πυραμίδες, οι υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας, κλπ., και χαλάνε αυτή την κατά
τα άλλα ωραιότατη, ομογενοποιημένη, ερμηνευτική μαγιονέζα… Αδιέξοδο…
Τελικά, εύλογα αρχίζει να υποψιάζεται και να πιστεύει κανείς
ότι όλα αυτά πρέπει να είναι επινοήσεις κάποιου Σκοτεινού Νου, για να
αποπροσανατολίσει εντελώς όλους αυτούς τους περίεργους που ψάχνουν την Αλήθεια.
Το κυρίαρχο θέμα εδώ είναι ότι όλα τα όντα βρίσκονται παγιδευμένα σε ένα
διαρκές αιματηρό παιχνίδι ανταγωνισμού κι αλληλοεξόντωσης, όλα ζουν σε μια
διαρκή κατάσταση αγωνίας και πόνου που λαμβάνουν ή δίνουν, όχι επειδή το θέλουν
αλλά επειδή αυτός ο Κόσμος είναι δομημένος έτσι.
Ο Παντοκράτορας Πόνος, λοιπόν,
η αιτία και η απώτερη χρησιμότητά του πρέπει να είναι το βασικό αντικείμενο της
διερεύνησης του Κόσμου, όλα τα άλλα είναι άνευ σημασίας σταυρόλεξα συσκότισης
και παραπλάνησης των ανθρώπων… Κι εδώ, δεν μπορεί κανείς παρά να γυρίζει ξανά
και ξανά στη Μητέρα Όλων των Ερμηνειών, στον Γνωστικισμό… Όποιος κοιτάξει
κατάματα την πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε αυτόν, κι αυτό
διότι:
1) Ίσως να μην είμαστε απολύτως σίγουροι για το πώς έγινε ο
Κόσμος, κλπ., είμαστε όμως απόλυτα σίγουροι για ένα πράγμα, για «το μαρτύριο
της τροφικής αλυσίδας»: Όλα τα όντα είναι υποχρεωμένα να σκοτώνουν και να
κλέβουν την ενέργεια που με κόπο συσσωρεύουν κάποια άλλα για να επιβιώσουν,
μέχρι να πεθάνουν κι αυτά… από «φυσικό θάνατο».
2) Ο άνθρωπος, «η κορωνίδα της Φύσης», έχει μετατρέψει αυτή
την αθλιότητα σε υψηλή τέχνη, κάνοντας συστηματικά το κακό με αναρίθμητους
περίτεχνους και πολύπλοκους τρόπους, συνήθως δίχως να έχει κάποιο προσωπικό
όφελος και δίχως να διδάσκεται ποτέ από τα λάθη του. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης.
3) Το περίφημο «ένστικτο της επιβίωσης» είναι μια εξαπάτηση,
δεδομένου ότι το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος και αναβάλλοντάς
τον τα όντα και οι άνθρωποι απλώς παρατείνουν την οδύνη και την αγωνία τους.
Αυτό είναι το Πρώτο Αγκίστρι που καθηλώνει τα όντα στην Κόλαση της Ύλης.
4) Η δεύτερη μεγάλη εξαπάτηση είναι το ένστικτο της
αναπαραγωγής. Μέσα από τον μηχανισμό της πανίσχυρης κι ανεξέλεγκτης σεξουαλικής
έλξης, τα υπάρχοντα όντα συνουσιάζονται και μοιραία παράγουν νέα
αντίγραφα-θύματα για το επίγειο σφαγείο. Κι εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο
απλά, επειδή τα όντα πρέπει να ανταγωνιστούν σκληρά ακόμη και για να
εξασφαλίσουν απογόνους. Στον έμβιο κι ανθρώπινο κόσμο η σεξουαλική έλξη είναι η
5η πανίσχυρη θεμελιώδης δύναμη και το θανάσιμο Δεύτερο Αγκίστρι.
5) Το όλο γήινο σύστημα εκπέμπει συνεχώς μια πληθώρα
αρνητικών συναισθημάτων (φόβο, αγωνία, οργή, απογοήτευση, θλίψη). Είναι λογικό
κι εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι η «τροφική αλυσίδα» δεν σταματά στη Γη και στον
άνθρωπο, αλλά συνεχίζεται σε ένα ανώτερο επίπεδο, ότι Κάποιος/Κάτι επωφελείταιαπό όλη αυτή την αρνητικότητα που εκπέμπει ο πλανήτης Γη…
6) Καταλήγοντας, το μόνο σίγουρο που μπορούμε να πούμε είναι
ότι «ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι αλλού». Όλα τα υπόλοιπα που
προκύπτουν μένει να διερευνηθούν, αλλά αυτό φυσικά προϋποθέτει μια ανάλογη και
ριζική αλλαγή οπτικής γωνίας σε όλους τους τομείς γνώσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου