Από εκεί και πέρα, αν εξετάσουμε τη
σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση
αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών, διαπιστώνουμε μια αντινομία πρώτου
μεγέθους:
Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο;
Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο;
Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την
ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών
χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή
του πορεία,
...το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.
...το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.
Αυτό θα απαιτούσε φυσικά μια αποδιοργάνωση των
κοινωνικών θεσμών, των σχέσεων εργασίας, των οικονομικών, πολιτικών,
πολιτιστικών σχέσεων.
Αυτός όμως ο προσανατολισμός απέχει
απίστευτα από τα όσα σκέφτονται, και ίσως από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι
σήμερα. Αυτή είναι η κολοσσιαία δυσκολία που πρέπει ν’αντιμετωπίσουμε.
Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από τη ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων.Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός σκοπός της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωση τους κατά 2 με 3% το χρόνο.
Για να το δεχθούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους.
Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο – τι ωφελεί όμως, από τη
στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει
αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;
Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροιόντων. Κάτι
τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε
να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων
του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν
άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να
ασκούν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη-
και ούτω καθ’ εξής.
Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν θεμελιώδη
προβλήματα: για παράδειγμα, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει
μια αληθινή, μια άμεση δημοκρατία, όχι πια με 30.000 πολίτες, όπως στην
Αθήνα της κλασσικής εποχής, μα με 40 εκατομμύρια πολίτες, όπως στη
Γαλλία, ή ακόμα και με πολλά δισεκατομμύρια άτομα στην κλίμακα του
πλανήτη;
Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου
μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και
των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να
προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη
τηλεόραση.
Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε
μπροστά μας – και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυική
ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται για αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η
ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις
που ονομάζουμε εμπορεύματα;
Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους –
οικολογική, για παράδειγμα – θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή
μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δε
μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα.
Εκείνο που μπορούμε να
πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα
των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε
αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των
συμπολιτών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου