Οι φάσεις των Δικαίων ...

Όταν είσαι Δίκαιος στην αρχή νομίζεις ότι έχει καθορισθεί ο ρόλος σου και αυτό είναι όλο. Όμως η Ανθρωπότητα θέλει περισσότερες θυσίες για να ζήσει και πρέπει μετά να περάσεις από τις φάσεις που δημιουργούν νέες ζωές και αφήνουν τις άλλες για να υπάρξει εξέλιξη. Διότι το ξύπνημα δεν είναι αρκετό. Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία δεν υπάρχει πια πρέπει, όλα βασίζονται πια στο πρέπον. 

Δεν επιδιώκουμε μια πληρότητα αλλά μια τελειότητα, έτσι ώστε να μην είναι απαραίτητη η επιστροφή αλλά να είναι επιλογή Δασκάλου. Αλλιώς θα υπήρχε ένας αλγόριθμος μετατροπής, ενώ εδώ οι συνδυασμοί είναι ελεύθεροι. Δεν υπάρχει πια λεξικό, όλο το λεξιλόγιο είναι μόνο και μόνο Εγκυκλοπαίδεια. Κάθε λήμμα έχει βάθος και δεν μετρά πια η επιφάνεια του. Με αυτό το πλαίσιο έχει νόημα, έννοια του διπλού θανάτου που περιγράφει ο Albert Camus στο έργο του οι Δίκαιοι.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν την εντύπωση ότι η διατύπωση είναι απλώς μια λογοτεχνική προσέγγιση μιας φιλοσοφικής πραγματικότητας και στέκονται στη λογοτεχνία. Ενώ το ξύπνημα δεν αρκεί. Δίχως έργο δεν υπάρχει δικαίωμα ζωής του Δίκαιου. Δίχως θυσίες παραμένει στην ίδια φάση, διότι δεν άλλαξε την πραγματικότητα, δεν υλοποίησε το όραμα μέσω της πράξης, για να γεννήσει μετά την ουτοπία και να σκεφτεί το αδιανόητο.

Για τον Δίκαιο, ο Δάσκαλος δεν είναι μια αποδοχή, ούτε ένα μοντέλο αλλά μια καταλυτική επιλογή που του επιτρέπει να μεταμορφώνεται για ν' αντέξει το βάρος των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα χάρη στη δομή της σκέψης του που δεν παύει ν'αντιστέκεται στις ευκολίες που παρέχει το σύστημα για να τον εξολοθρεύσει στην τελική αφού ο Δίκαιος είναι ένοχος γι' αυτό λόγω έργου, τελεολογίας κι όχι λόγω ύπαρξης αναλογίας.Σε αυτές τις φάσεις ο Δίκαιος μαθαίνει να υποφέρει με ανθεκτικότητα, έτσι ώστε να μην καταρρεύσει όταν κάνει τις διαδοχικές του υπερβάσεις. Διότι χωρίς αυτές δεν μπορεί και να υποστηρίξει το έργο των Δασκάλων που ασχολούνται μόνο και μόνο με την Ανθρωπότητα, την διάσωση της και τις εξέλιξής της.

Οι απαιτήσεις είναι πολλές και δεν υπάρχουν πια παράπονα. Η δυσκολία του αγώνα μεγαλώνει τον Δίκαιο όχι για να βρεθεί πιο πάνω από τους άλλους, αλλά πιο βαθιά γιατί πάντα θα κοιτάζει τους άλλους με το βλέμμα του στο ύψος των άλλων. Ο Δίκαιος με άλλα λόγια αποκτά ρίζες, ενώ φαίνεται να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους. Διότι ξοδεύει περισσότερο για να είναι εκεί αλλιώς θα φαινόταν προσιτός και τα θύματα και οι επιζώντες δεν θα τολμούσαν να τον αγγίξουν με τα παράπονα τους.

Νίκος Λυγερός