Η απαγόρευση του γέλιου

Οι θρησκείες απαγορεύουν το γέλιο, με κανόνες και αφορισμούς, τον μεσαίωνα έκαιγαν όποιους γελούσαν πολύ, γιατί πίστευαν πως το γέλιο είναι του διαβόλου. Διάβασε το βιβλίο «Το όνομα του ρόδου»  Του Ουμπέρτο Εκο. 

Το μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα ιταλικό μοναστήρι των Βενεδικτίνων και, γύρω από την αναζήτηση ενός χειρογράφου του Αριστοτέλη, σχετικά με το γέλιο και την θετική επίδραση του στην ζωή του ανθρώπου, αναπτύσσεται η πλοκή του, με φόνους, άνομες σχέσεις μεταξύ μοναχών και το κυνήγι των αιρετικών εν έτη 1327. Μέχρι σήμερα το γέλιο είναι επίσημα, εξοστρακισμένο από τις εκκλησίες. Βλέπουμε κάποια μειδιάματα και κρυφογελάκια χαιρέκακα, που φυσικά δεν είναι γέλιο. Προτείνω το βιβλίο και όχι την ταινία.

Αυτή η απαγόρευση του γέλιου και επίσημα, κατά τον Ζαρατούστρα είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα, λέγοντας πως ο άνθρωπος που δεν μπορεί να γελάσει δεν μπορεί να παραμείνει υγιής και ακέραιος, πάσχει από έλλειψη Πνευματικότητας. Το να αφαιρείς το γέλιο και τον ενθουσιασμό  από τον άνθρωπο ισοδυναμεί με θάνατο, σαν να τον ευνουχίζεις Πνευματικά, μια και το γέλιο περικλείει και τις τρεις διαστάσεις της ύπαρξης, το σώμα, το νου και την ψυχή.

Ο Ν. Καζαντζάκης λέει πως,

    «Στην πιο αψηλή κορφή της λευτεριάς βρίσκεται ορθό το γέλιο.»

Γι’ αυτό το λόγο διάλεξε το Ζορμπά για ψυχικό οδηγό, για γκουρού, για γέροντα. Μόνο αυτός θα μπορούσε να τον σώσει, αφού ανάμεσα στ’ άλλα που χρειαζόταν και το διέθετε ο Ζορμπάς, ήταν

    ..’’το άγιο γάργαρο γέλιο από βαθιά πηγή, βαθύτερο από το σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά, ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει – και γκρέμιζε – όλους τους φράχτες – ηθική, θρησκεία, πατρίδα – που άσκωσε γύρα του ο κακομοίρης, ο φοβιτσιάρης ο άνθρωπος, για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα’’

Terra papers