Όλοι οι Αρχαίοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με τα συναισθήματα.

Για παράδειγμα ο Παρμενίδης θεωρεί τον έρωτα ως τη συνεκτική ουσία που ενώνει τα αντίθετα του κόσμου.

Ο Ηράκλειτος θεωρεί τη συναισθηματική κατάσταση ως φωτιά και φλογερή εκπνοή, και η ανθρώπινη ψυχή είναι η πηγή όλων των συναισθημάτων.

Ο Ιπποκράτης αναφέρει ότι τα συναισθήματα προκαλούνται όταν τα σωματικά στοιχεία είναι δυσλειτουργικά (χολή, πνεύμα). Προκύπτουν από την υπερθέρμανση ή την ψύξη του εγκεφάλου. Το διάφραγμα ενεργοποιείται, η καρδιά συστέλλεται.

Ο Σωκράτης αναφέρεται στο Συναίσθημα, ως την ευτυχία, τον έρωτα μεταξύ δασκάλου και μαθητή, το δαιμόνιον. Η γνωστική τους λειτουργία εξαρτάται από την ηθική ζωή του ατόμου. Το δαιμόνιον είναι η φωνή του συναισθήματος όταν η γνώση δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση δυσκολιών.

Ο Δημόκριτος αναφέρεται στην ευδαιμονία ως κατάσταση διανοητικής και σωματικής ισορροπίας, όπου η ψυχή απαλλάσσεται από τα πάθη.

Ο Πλάτωνας – Εκφραστής της πρώτης ψυχοσωματικής θεωρίας συναισθήματος αναφέρεται στα πάθη και στα συναισθήματα, και τα διακρίνει ως Ανώτερα Συναισθήματα (φιλοσοφικός και διανοητικός έρωτας) και Κατώτερα Συναισθήματα (θυμός, φόβος, πόνος, άμιλλα). Είναι λειτουργίες του επιθυμητικού, και τα μεν εδράζονται στην ανώτερη ψυχή, που βρίσκεται στο κεφάλι, τα δε εδράζονται στην κατώτερη ψυχή που κατανέμεται στο σώμα.

Ο Αριστοτέλης – Εκφραστής της ηθικής θεωρίας, αναφέρει ότι τα συναισθήματα είναι προσωρινές καταστάσεις του νου που επηρεάζουν τις κρίσεις και οφείλονται στην καθοδηγούμενη από το πνεύμα κίνηση του σώματος.

Ο Επίκουρος αναφέρει ότι υπάρχουν τα οχληρά συναισθήματα της λύπης και της αγωνίας από τα οποία πρέπει να απαλλαγεί η ψυχή του ανθρώπου για να οδηγηθεί στην ηρεμία και αταραξία.