Χαμόγελον αγνοείται

Κάποιες φορές είναι πολύ περίεργο πως μια απλή βόλτα σου δημιουργεί τόσες σκέψεις. Δεν πάνε μέρες από κείνη την μέρα που, για το δρόμο προς την δουλειά και αφημένη στις δικές μου σκέψεις, παρατήρησα πως στην πόλη μου το χαμόγελο χάθηκε. Κοιτάς γύρω σου και στο βλέμμα των περαστικών βλέπεις να περνούν και τα προβλήματα της ζωής τους, άνθρωποι που παραδίνονται στην δική τους θλίψη. Όχι αναίτια.

Δυστυχώς αυτή τη θλίψη την έχει "αυξήσει" κατά πολύ η κατάσταση της χώρας μας. Μνημόνιο, χαράτσια, έξοδα που τρέχουν – έννοιες που τις έχουμε εντάξει στην καθημερινότητα μας καθώς, κακά τα ψέματα, εξαιτίας αυτών η ελληνική οικογένεια έχει γονατίσει. Στο βωμό του μνημονίου…. Οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να δουλεύουμε για να επιβιώνουμε και όχι για να ζούμε αξιοπρεπώς. Το κυρίως θέμα συζήτησης πλέον παντού είναι τα λεφτά, τα έξοδα, το άγχος, η στεναχώρια που προκαλεί αυτή η κατάσταση.

Σε αυτή μου την διαδρομή σκέφτηκα πως στην τελική τι είναι το χρήμα; Απλό χαρτί. Και όμως αυτά τα απλά χαρτιά κουμαντάρουν την ζωή μας, τους δίνουμε τόση αξία που νομίζουμε ότι σηματοδοτούν την ευτυχία μας ή την δυστυχία μας.

Ζούμε σε μια εποχή όπου υπάρχει πληθώρα αγαθών και επιλογών και έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα. Με το χρήμα όμως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αγοράσει την ίδια την ζωή. Όλοι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως τα πράγματα για τα οποία δεν πληρώνεις στη ζωή- τα απλά, είναι και τα πιο όμορφα.. Ας ψάξουμε λοιπόν το χαμόγελο μας που ποτέ δεν χάσαμε, απλά μας το στέρησαν…

Ξέρω, τα έξοδα τρέχουν, τα πράγματα δυσκολεύουν. Μπορούμε άραγε στο γκρίζο και γεμάτο, αστραπές και βροχή, ουρανό να βρούμε εκείνο το ουράνιο τόξο που πάντα έρχεται ή έστω να το περιμένουμε να βγει; Να βρούμε την χαρά της ζωής μας σε μια αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων, σε μια βόλτα με ήλιο, σε ένα χαμόγελο που βγαίνει αυθόρμητα και από αληθινή ευτυχία, σε μια προσωπική επιτυχία ανάμεσα στις τόσες δυσκολίες…..

Και ποιος ξέρει…. Ίσως μια μέρα το χαμόγελο αυτό, με την αισιοδοξία που εκπέμπει, να σπάσει με την δύναμη του κάθε εμπόδιο μας.

Ειρήνη Νικολοπούλου