Τα ψέματα των αριθμών

Λυπάμαι, αλλά έχω χάσει την πίστη μου σε αυτή τη χώρα. Προσπαθώ να βρω κάτι ν’ αναθαρρήσω, αλλά δεν γίνεται. Η βελτίωση των οικονομικών δεικτών δεν είναι αποτέλεσμα εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά ακρωτηριασμού. 

Το παλιό ελληνικό μοντέλο πεθαίνει, αλλά δεν αντικαθίσταται από ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, γιατί ούτε εμείς θέλουμε να το δημιουργήσουμε, ούτε οι κυβερνήσεις μας έχουν ιδέα πως να το φτιάξουν, ούτε η Τρόικα πολυενδιαφέρεται πλέον. Για όσα αναφέρω παρακάτω, παραθέτω και σχετικά στοιχεία σε links, που συστήνω στους ενδιαφερόμενους να ακολουθήσουν. Πράγματι, λοιπόν, τόσο το πρωτογενές αποτέλεσμα του προϋπολογισμού, καθώς και το κυκλικά διορθωμένο, αλλά και το γενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο της χώρας θα είναι φέτος καλύτερα από κάθε άλλου μνημονιακού κράτους, και από τα καλύτερα στον κόσμο. 

Ταμειακά όμως, είμαστε σε δεινή θέση και αυτό γιατί με τις συνεχείς καθυστερήσεις στις δόσεις του μηχανισμού στήριξης, το κράτος όχι μόνο δεν πληρώνει τις παλιές ληξιπρόθεσμες οφειλές του με τους ρυθμούς που έπρεπε, αλλά δημιουργεί και νέες. Έτσι διαλύει τους δύσμοιρους ιδιώτες.

Επίσης, ο τουρισμός θα καταγράψει ρεκόρ αφίξεων φέτος, αλλά η αύξηση είναι συγκυριακή, λόγω της πολιτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην Νότια Μεσόγειο. Δεν είναι ότι κάναμε κάτι ουσιαστικό για να προσελκύσουμε τουρισμό στην Αθήνα (ξέρετε εσείς κανένα άλλο κράτος στον κόσμο, το οποίο να μην προσελκύει τουρίστες στην πρωτεύουσά του;), ή για να φτιάξουμε χειμερινό τουριστικό προϊόν, φέρνοντας ξένους στα υπέροχα βουνά μας. Απόδειξη της ανικανότητάς μας είναι ότι τόσο η Ισπανία, όσο και η Τουρκία και η Ιταλία, επωφελήθηκαν πολύ περισσότερο από εμάς από την Αραβική Άνοιξη, καταγράφοντας μεγαλύτερες αυξήσεις στις αφίξεις τους. Μόλις λοιπόν φτιάξει η κατάσταση στην Αίγυπτο, ο τουρισμός μας θα πέσει και πάλι, αν δεν κάνουμε στο μεταξύ, που δεν μας βλέπω να κάνουμε.

Η ανεργία είναι στο 27,3% και – το κυριότερο - δεν βλέπω καμία πιθανή πηγή θέσεων εργασίας. Η φοβερή βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας δεν προήλθε από την αύξηση των εξαγωγών, όπως στην Ιρλανδία και την Ισπανία, αλλά από τη μείωση των εισαγωγών κατά 32% (!) ως προς τη συνολική τους τιμή και κατά 44% σε όγκο (!!!), σε σχέση με το 2007. Αντιθέτως, οι εξαγωγές μας έμειναν στάσιμες σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, ενώ αν μετρήσουμε τον όγκο τους και όχι την πληθωρισμένη αξία, τότε μειώθηκαν κατά 13% (!). Πουθενά αλλού δεν συνέβη κάτι παρόμοιο.

Μάλιστα, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ε.Ε, όπου η συνολική αξία των αγροτικών της εξαγωγών δεν αυξήθηκε καθόλου μεταξύ 2005 και 2012 (!). Η Ελλάδα είναι επίσης η μοναδική χώρα της κρίσης, στην οποία η κερδοφορία, αλλά και η απασχόληση, στον κλάδο των διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών μειώθηκε, σε σχέση με το 2006, συγκριτικά με τον κλάδο των μη διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών.

Με άλλα λόγια, όπως και πριν την κρίση, στην Ελλάδα συμφέρει περισσότερο σήμερα να έχεις καφετέρια, παρά εξαγωγική επιχείρηση, κάτι που ήταν άλλωστε και η βασική αιτία που οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Γι’ αυτό ίσως το 90% των νέων εταιρειών που δημιουργήθηκαν το 2012 ήταν σουβλατζίδικα και καφετέριες.

Στην Ελλάδα είχαμε τη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας στην Ευρώπη, αλλά αυτή η μείωση δεν πέρασε στην τιμή των εξαγωγικών μας προϊόντων, τα οποία παραμένουν μη ανταγωνιστικά και πανάκριβα. Επίσης, η εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας οφείλεται κυρίως στη μείωση της απασχόλησης και όχι στην αύξηση της παραγωγής, συμπεραίνουν όλες οι εκθέσεις της Κομισιόν. Με λίγα λόγια, το μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή δεν έχει αλλάξει, απλώς αναπαράγεται συρρικνωμένο και φτωχότερο.

Πόσο φτωχότερο; Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων στην Ελλάδα σήμερα είναι 3.600.000, ενώ οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και ο μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός ανέρχεται σε 4.700.000! Από αυτά τα 3.6 εκατομμύρια που εργάζονται, οι μισοί ακριβώς είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες που είτε δεν βγάζουν τίποτε, είτε φοροαποφεύγουν και επιχειρήσεις που επίσης είτε δεν βγάζουν τίποτα, είτε φοροδιαφεύγουν.

Από το μόλις 1,8 εκατομμύρια μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα που έχει απομείνει, τα 2/3 πληρώνονται με καθυστέρηση. Με άλλα λόγια, αγαπητοί μου, όλη η χώρα στηρίζεται σε αυτούς τους 700.000 μισθωτούς που πληρώνονται στην ώρα τους και έχουν δει τους μισθούς τους να μειώνονται κατακόρυφα. Ε, πόσο πια ν’ αντέξουν; Τι οικονομία να λειτουργήσει με αυτούς τους όρους;

Γι’ αυτό τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν ξεπεράσει πια τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ, οι ανεξόφλητες οφειλές σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία τα 60 δισεκατομμύρια, η αιμορραγία καταθέσεων συνεχίζεται με ρυθμούς ενός δισεκατομμυρίου το μήνα. Σε αυτήν την κατάσταση, τι ρευστότητα να δώσουν οι τράπεζες;

Αφού οι απώλειες καταθέσεων και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είναι σωρευτικά πέντε φορές περισσότερα από τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους και τρεις φορές περισσότερα από τα 50 δισ. που θα πάρουν από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας! Πλάκα λοιπόν μας κάνουν όσοι κατηγορούν τις τράπεζες ότι δήθεν έχουν χρήμα και δεν δίνουν δάνεια; Σάλιο δεν υπάρχει και ό,τι υπάρχει, τους το παίρνει το κράτος με έντοκα γραμμάτια!

Γιατί συμβαίνουν όμως όλα αυτά στην Ελλάδα και όχι σε άλλες Μνημονιακές χώρες, οι οποίες έχουν βγει πλέον από την ύφεση; Γιατί, φίλες και φίλοι, η Ελλάδα πήρε συνολικά μέτρα λιτότητας 30 δισεκατομμυρίων. Από που έκοψε για να τα βρει αυτά τα λεφτά; Κυρίως από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, το βασικό εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαμε να διευρύνουμε την παραγωγική βάση της χώρας. 

Γιατί έπρεπε να κόψει τόσο πολύ; Για να κρατήσει τις πρόωρες συντάξεις των «μητέρων ανηλίκων» και των «άγαμων θυγατέρων», τους άχρηστους φορείς του δημοσίου, τη γενική γραμματεία ενημέρωσης, το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, τα ΕΑΣ, το Κανάλι της Βουλής, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. 

Τι δεν θέλει να κάνει το ελληνικό κράτος; Να αφαιρέσει αντικείμενο από τους δημοσίους υπαλλήλους, κόβοντας τη γραφειοκρατία. Ποιοι τη γλύτωσαν από το μακελειό; Οι μη διεθνώς εμπορεύσιμοι κλάδοι της οικονομίας – οι συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, οι εστιάτορες και οι καφετέριες, για τις οποίες μειώθηκε το ΦΠΑ, το περασμένο καλοκαίρι.

Άντε, «Θεός σχωρεσ’τηνε» τη χώρα ...

Νικηφόρος Μαλεβίτης