Γιατί βλέπουμε πάντα μία πλευρά της Σελήνης

Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και το δεύτερο κατά σειρά λαμπρότητας σώμα που αντικρίζουμε στο ουράνιο στερέωμα. Είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος δορυφόρος στο ηλιακό σύστημα και έχει διάμετρο 3476 km, περίπου το ένα τέταρτο της γήινης διαμέτρου και το 1/81 της μάζας της Γης. Η Σελήνη έχει θερμοκρασίες που ποικίλλουν από 123°C στην ημέρα έως -170°C τη νύχτα στον ισημερινό, και κάτω από -233°C στους μόνιμα σκιασμένους πολικούς κρατήρες.

Η απόσταση της Σελήνης από τη Γη κυμαίνεται από 356.400 km έως 406.700 km.

Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη Γη βλέπουμε πάντα την ίδια όψη της, κάτι που οφείλεται στην βαρυτική έλξη από τη Γη.

Όμως η πλευρά που βλέπουμε αλλάζει ελαφρώς στα όρια της, ως αποτέλεσμα αρκετών φαινομένων, όπως για παράδειγμα της λίκνισης ή μετάπτωσης, με αποτέλεσμα στη Γη είναι ορατό το 59% της επιφάνειάς της. 

Όταν δημιουργήθηκε η Σελήνη η ταχύτητα περιστροφής και η τροχιά της ήταν πολύ διαφορετική από ό, τι είναι τώρα. Με την πάροδο του χρόνου, το βαρυτικό πεδίο της Γης επιβράδυνε σταδιακά την περιστροφή της Σελήνης, μέχρι που η τροχιακή περίοδος και η ταχύτητα περιστροφής σταθεροποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να «κοιτάζει» πάντα προς τη Γη η μία πλευρά του φεγγαριού.

Το γεγονός ότι μπορούμε να βλέπουμε περίπου το 59% της επιφάνειας της Σελήνης και όχι το 50% οφείλεται στο ότι η τροχιά της γύρω από τη Γη δεν είναι ακριβώς κυκλική, αλλά ελλειπτική, γράφει ο Daven Hiskey στο todayifoundout.com.

Καθώς η απόστασή της από τη Γη μεγαλώνει και μικραίνει, αλλάζει η γωνιακή της ταχύτητα, ενώ η ταχύτητα περιστροφής παραμένει ίδια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορούμε να βλέπουμε ένα επιπλέον 9% της επιφάνειάς της, απ’ ό,τι θα συνέβαινε αν ακολουθούσε κυκλική τροχιά.

Στη θεωρία, σε μερικά δεκάδες δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα, αυτό που θα συμβεί θα είναι το εξής: η Γη θα «κοιτάζει» πάντα προς τη Σελήνη από τη ίδια πλευρά, περιστρεφόμενη μόνο μία φορά ανά σεληνιακό κύκλο, κάτι που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα συμβαίνει μέσα σε 47 περίπου ημέρες.

Όλα αυτά βέβαια στη θεωρία, συνεχίζει ο αρθρογράφος, γιατί σε περίπου 1 με 2 δισεκατομμύρια χρόνια η φωτεινότητα του Ήλιου θα έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα εξατμιστεί όλο το νερό από την επιφάνεια της Γης, με αποτέλεσμα να «εξαφανιστούν» οι παλίρροιες των ωκεανών εντελώς, που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην αλληλεπίδραση Γης-Σελήνης-Ήλιου. Βέβαια, θα σημειωθεί κάποια διόγκωση στο φλοιό της Γης που θα συνεχίσει τη διαδικασία αυτή, ωστόσο σε μικρότερο βαθμό.

Όπως και να έχει, , φαίνεται πως στα επόμενα  χρόνια, οι άνθρωποι που θα υπάρχουν στον πλανήτη μας μάλλον θα πρέπει να βρουν καινούριο «σπιτικό».