Όχι άλλο ποιηταριό. Φτάνει πια αυτό το χάλι!

Μπορώ να αναφέρω αναρίθμητα ονόματα νέων ελλήνων "ποιητών" και "λογοτεχνών" τους οποίους έχει τύχει να ακούσω και εκ του σύνεγγυς σε "ποιητικές βραδιές" όπου μάλιστα παρευρίσκονται και αρκετοί επώνυμοι. Αλλά δεν έχει νόημα. Εκείνο που μετρά εν προκειμένω είναι η ουσία: Η νεοελληνική λογοτεχνία εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξευτελιστικό επίπεδο.

Παρακολουθώ στενά τη νεοελληνική λογοτεχνία τα τελευταία 10 χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησα να αποκτώ τη φιλολογική μου ιδιότητα. Η ποίηση του Καβάφη, του Ελύτη, του Γκάτσου, του Εγγονόπουλου και τόσων άλλων με έκαναν να διαλέξω και να σπουδάσω τη γλώσσα που μου κληροδότησαν εκείνοι, οι ποιητές.

Καθώς περνούν τα χρόνια θαρρείς πως στέρεψε το πηγάδι της αισθητικής και το ένα σκουπίδι δημοσιεύεται μετά το άλλο. Όποιος έχει χρήματα, εκδίδει με δικά του έξοδα την "ποιητική" του συλλογή και την στέλνει συστημένη σε ένα σωρό κόσμο. Και να'σου χρηματοδοτεί εκδηλώσεις, να'σου πληρώνει διαφημιστικό χώρο, να'σου προσκαλεί τη σάρα και τη μάρα της αυτοαποκαλούμενης σύγχρονης "διανόησης" για να αποκτήσει ιεροψάλτες της καλλιτεχνικής μεγαλοσύνης του!

Έκπληκτος έμεινα πριν μερικούς μήνες σε μια ποιητική βραδιά ενός "σημαντικού" σύγχρονου ποιητή: αφού μας αράδιασε με περισπούδαστο ύφος κάτω από τον ημιφωτισμένο ατμοσφαιρικό χώρο τους "αιθέριους" στίχους του, μετά απευθύνθηκε "όλο σεμνότητα" στο ακροατήριο να του υποβάλλουν τη γνώμη τους για την "σεμνή" ημιτελή του συλλογή.

Και ενώ οι Μούσες λυπήθηκαν το αναγνωστικό κοινό και του έκοψαν (γι αυτό και ημιτελής η συλλογή) την ακατάπαυστη ροή της ανοησίας που μιλούσε εντελώς περιγραφικά και ανούσια για κοτσύφια, πέρδικες, ποτάμια και σαλιγκάρια, σπεύδει ένας αρκετά επώνυμος αυτοαποκαλούμενος "φιλόσοφος" αβανταδόρικα να συμπληρώσει: "Μα γιατί αγαπητέ μου δηλώνεις ότι η συλλογή σου είναι ημιτελής;  Είναι υπερπλήρης και μην έχεις ενδοιασμούς περί αυτού!"

Μετά, για τη συνέχεια της κατανυκτικής ατμόσφαιρας έσπευσαν και άλλοι να συνεισφέρουν με τις μικρές παρατηρήσεις των την ποιοτική αρτιότητα της σεμνής μεγαλοφυΐας που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μπιρμπιλωτά μας μάτια. Ώστε η κατάληξη του στιχατζή να είναι: "Σας ευχαριστώ για τη στήριξη και τη βοήθειά σας στην τελείωση του έργου μου".

Τελικώς επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά εκείνο που συνέχεια διατυπώνω κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία: στη νεοελληνική πραγματικότητα η προσπάθεια να γίνεις ποιητής δεν εξαγοράζεται με κόπο και ταλέντο.

Αγοράζεται με κάποιες χιλιάδες ευρώ που είχες για πέταμα ούτως ή άλλως και τώρα βρίσκεις ευκαιρία να πάρεις ένα κάλπικο εισιτήριο υστεροφημίας που θα διαρκέσει ακριβώς τόσο όσο δεν το χρειάζεσαι: μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνεις. Από κει και έπειτα, δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμη γιαούρτι:

filosofia.gr