Ο Michel de Liapis του «νέου ήθους»

Πραγματισμός σημαίνει ανθελληνισμός: Ό​​πως γνωρίζει ο καθένας σε αυτό τον τόπο, υπό την προϋπόθεση ότι τιμά το ύψιστο προνόμιο της εθνικής καταγωγής του, τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Κάθε τι που συμβαίνει και αναδεικνύεται στην επικαιρότητα σχεδιάζεται μέχρι την τελευταία λεπτομέρειά του από σκοτεινά κέντρα, με τον σκοπό να εκτρέψει την προσοχή του εξυπνότερου λαού του κόσμου από κάτι άλλο σημαντικότερο. (Βέβαια, αυτό δεν τιμά ιδιαιτέρως τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, αλλά ούτε και επηρεάζει την ακλόνητη αυτοπεποίθησή του...).

Πάρτε το παράδειγμα της υπόθεσης του ανεψιού που κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες. Δεν είναι προφανές ότι παρόμοιος συνδυασμός ευήθειας και γαϊδουριάς δεν είναι δυνατόν να συναντάται στη φύση και ότι, επομένως, κάποιος υστερόβουλος εξώθησε τον ανεψιό στην πράξη για την οποία τώρα τον λοιδορεί το πανελλήνιο; Δεν αποδεικνύεται αυτό, το ξέρω. Αλλά είναι απαραίτητο;

Με τον ελληνικό τρόπο σκέψης, το αποτέλεσμα της πράξης του αρκεί για να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις της. Διότι ο θόρυβος που προκάλεσε κάλυψε την ανατριχιαστική καταγγελία των απεργούντων γιατρών του ΕΟΠΥΥ εις βάρος του υπουργού. Συγκεκριμένα, ότι η μεταρρύθμιση του συστήματος που προωθεί ο Αδωνις Γεωργιάδης εξυπηρετεί –άκουσον, άκουσον!– «αριθμητικά προαπαιτούμενα».

Οι καταγγέλλοντες διέπραξαν, βέβαια, ένα σφάλμα και αυτό ανέκοψε μάλλον τη δύναμη της φοβερής καταγγελίας τους. Χρησιμοποίησαν έναν σύνθετο όρο, τεχνοκρατικού ύφους («αριθμητικά προαπαιτούμενα»), ενώ έπρεπε να το έχουν πει απλά. Επρεπε, δηλαδή, να καταγγείλουν τον Γεωργιάδη για πραγματισμό ― και αυτό όμως είναι δύσκολη λέξη. Να τον ξεφωνίσουν, τέλος πάντων, ότι μετράει αυτά που έχει, ώστε να ξέρει τι μπορεί να δώσει. Υπάρχει περισσότερο ανθελληνική στάση από τον πραγματισμό; Συνιστά κατάφωρη προδοσία της θεμελιώδους αρχής του νέου Ελληνισμού: του δικαιώματος στο όραμα!

Ισοδυναμεί με άρνηση της μεγάλης προσφοράς της σύγχρονης Ελλάδας στον κόσμο (έστω και αν αυτή δεν έχει ακόμη αναγνωρισθεί), που δεν είναι άλλη παρά η απόδραση από την πραγματικότητα. 

Επάνω σε αυτή την αρχή, από το 1981 και ύστερα, χτίσαμε τον παράδεισο της σύγχρονης Ελλαδάρας του ΠΑΣΟΚ. Αυτόν που εφθόνησε η βδελυρά Εβραιομασονία των σκοτεινών κέντρων και αποφάσισαν να τον γκρεμίσουν, ζητώντας πίσω τα λεφτά που μας είχαν δανείσει, ενώ δεν είχαν κανένα λόγο να το κάνουν αυτό. (Γιατί, να το ξέρετε και αυτό, η κρίση των subprime loans το 2008 στην Αμερική προκλήθηκε επίτηδες ώστε να καταλήξει σε κρίση χρέους στην Ελλάδα...).

Εκτός της γενικότερης αντίθεσής τους στη λογική της μεταρρύθμισης του Γεωργιάδη, οι γιατροί απεργούν και για έναν ακόμη λόγο: θέλουν πλήρη απασχόληση στον ΕΟΠΥΥ, αλλά όχι αποκλειστική. Και εδώ, με το συγκεκριμένο αίτημά τους, οι απεργοί προασπίζονται την ελληνικότητα. Διότι, επί της ουσίας, αυτό που ζητούν είναι ο χρεοκοπημένος ΕΟΠΥΥ, έναντι του προσχήματος κάποιων ωρών απασχόλησης, να τους εξασφαλίζει μία πρόσοδο. Γιατί όχι;

Αυτό θέλουν όλοι από το κράτος στην Ελλάδα, επειδή αυτός νοείται ως ο κύριος λόγος της ύπαρξής του. Και αν κάποιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπισθούν την ελληνικότητα του κράτους στην Ελλάδα, αυτοί είναι, πρώτοι και καλύτεροι, οι γιατροί του δημοσίου τομέα. Διότι, σε τούτη τη χώρα, η ιατρική ιδιότητα ήταν πάντα το ύψιστο ιδεώδες της μικροαστικής ανέλιξης προς την κοινωνική καταξίωση. («Γιατρέ» ήταν –και ίσως να παραμένει– στον στρατό η αρμόζουσα προσφώνηση στους «σπουδαγμένους» που υπηρετούν τη θητεία τους σε μεγαλύτερη ηλικία, να θυμίσω...).

Ο Αδωνις Γεωργιάδης στρέφεται, όμως, κατά του Ελληνισμού και με ένα ακόμη τρόπο: προσβάλλοντας βάναυσα την ένδοξη πολιτική παράδοση του τόπου! Διότι, ενώ οι γιατροί αναγκάζονται να προασπίζονται τα ιερά και όσια του έθνους με τον καθαγιασμένο από τους αγώνες του λαού εκβιασμό της απεργίας, αυτός δηλώνει ότι δεν κάμπτεται, αλλά συνεχίζει την εφαρμογή του σχεδίου του για τη μεταρρύθμιση του ΕΟΠΥΥ. Τι να πει κανείς με τα αίσχη του Γεωργιάδη; Πρέπει να κληθεί από τον πρωθυπουργό να δώσει δείγμα DNA, για να διαπιστωθεί αν είναι γνήσιος Ελληνας...

Σε αντιδιαστολή προς τον Γεωργιάδη, που νομίζει ο δυστυχής ότι τον έκαναν υπουργό για να αλλάξει μια πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί καν να συλλάβει, σας καλώ να θαυμάσουμε τη σοφία του υπουργού Παιδείας. Δυσθεώρητος στα ύψη του υπουργικού κλέους του, ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος έκανε ό,τι ακριβώς έπρεπε - ή, μάλλον, δεν έκανε, γιατί αυτό είναι το μυστικό της συντήρησης. Αφησε την κινητικότητα στην ησυχία της και δεν ασχολήθηκε με αυτήν παρά την υστάτη ώρα.

Υστερα εξαφανίσθηκε στα ολύμπια νέφη της αίγλης του και άφησε το θέμα να λυθεί μόνο του και, φυσικά, προς τη σωστή κατεύθυνση: όχι μόνο να εμποδισθεί η προσαρμογή της λειτουργίας των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της πραγματικότητας, αλλά να ενισχυθεί και η τάση των βολεμένων, που τα θέλουν να γυρίσουν στην εποχή πριν από τον νόμο της Διαμαντοπούλου.

Ετσι, έχουμε τη μεν διάσκεψη των πρυτάνεων να ζητεί ουσιαστικά την εξουδετέρωση των συμβουλίων διοίκησης, τον δε αποθρασυνθέντα Πελεγρίνη (πάντα στην πρωτοπορία της οπισθοδρόμησης) να προσκαλεί τους τραμπούκους κάποιων φοιτητικών παρατάξεων στη συνεδρίαση της συγκλήτου του Καποδιστριακού, ώστε τα μέλη της να ξέρουν τι τα περιμένει αν χαθεί το εξάμηνο στη Νομική.

Δυστυχώς όμως για όσους το υπερασπίζονται, αυτό το παραμύθι δεν έχει happy ending. Αν ένα πράγμα είναι βέβαιο, είναι ότι η πραγματικότητα που αγωνίζονται να συντηρήσουν Αρβανιτόπουλοι, Πελεγρίνηδες και οι όμοιοί τους δεν πρόκειται να αντέξει. Μπορεί η κατάρρευσή της να επιφυλάσσει δεινά που δύσκολα τα φανταζόμαστε τώρα, αλλά οι μόνοι που έχουν ελπίδα να επιβιώσουν από την πολιτική τάξη είναι όσοι θα έχουν αποδείξει ότι βρέθηκαν στην πολιτική επειδή τόλμησαν να διακινδυνεύσουν τη σύγκρουση με το ψέμα μιας ολόκληρης τριακονταετίας.

Και όμως υπάρχουν...

Οτι ο Michel de Liapis του «νέου ήθους» ήταν ελαφρόμυαλος δεν χρειαζόταν να φθάσουμε στη σύλληψή του για να το μάθουμε. Το καταλαβαίναμε κάθε φορά που ως υπουργός άνοιγε το στόμα του. Εν πάση περιπτώσει, όμως, με αυτόν ξεμπερδέψαμε. Το φρικώδες, ωστόσο, αυτό που η σκέψη του αρκεί για να σου παγώσει το αίμα είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων των οποίων η ευφυΐα είναι συγκρίσιμη –στην καλύτερη των περιπτώσεων– με του ανεψιού.

Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί, αλλά είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν, όταν διαβάζω ότι η διαγραφή του από τη Ν.Δ. καθυστέρησε δύο ημέρες επειδή στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος υπήρξε «αμφιθυμία» ως προς την αναγκαιότητά της. Αμφιβάλλει κανείς ότι όσοι υποστήριξαν ότι δεν έπρεπε να διαγραφεί θα πρέπει να εξετασθούν αμέσως από γιατρό;

Στέφανος Κασιμάτης