Τι Παράξενος Που Είναι Ο Κόσμος Μας !!

Τι Παράξενος Που Είναι Ο Κόσμος Μας !!

Στις 6 Μαΐου 1998, εμφανίστηκε το πρώτο τεύχος του Strange. Ακριβώς 14 χρόνια αργότερα, βρισκόμαστε στο 141 τεύχος του Strange. Στην παλαιότερη επέτειο για τα 10 χρόνια του Strange, βρεθήκαμε να συζητάμε για τον παράξενο κόσμο μας, σε μια επέτειο που άλλαξε τη ζωή πολλών από εμάς. 

Συζητούσαμε μέχρι το ξημέρωμα, κι αυτά δεν είναι παρά μερικά αποσπάσματα της κουβέντας μας (η οποία θα γεννήσει αρκετά παράξενα κείμενα στα τεύχη που θα ακολουθήσουν):

Παντελής Γιαννουλάκης: Αναρωτιέμαι, αν αύριο το πρωί πηγαίναμε σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλον πλανήτη, που δεν θα ήξερε τίποτε απολύτως για τον δικό μας κόσμο, άραγε, τι θα λέγαμε στους καινούργιους μας φίλους εκεί, για να τους περιγράψουμε τον κόσμο μας;

Νίκος Φερεσιάδης: Μόλις θα φτάναμε σε αυτόν τον άλλο πλανήτη, με το διαστημόπλοιό μας, το Στραν-Γη, πρώτα απ’ όλα θα ζητούσαμε να μας πάνε στον αρχηγό τους… Ή μάλλον, στην αρχηγό τους: μια υπέροχη ξανθιά ντυμένη με ασημένια στολή, (όπως είναι οι εξωγήινες βασίλισσες σε κάποιες sci-fi ταινίες της δεκαετίας του 1960). Εκεί, σαν χαιρετισμό από τον πλανήτη μας, θα τους βάζαμε ν’ ακούσουν το Redemption Song, τραγουδισμένο από τον Joe Strummer:

«Won’t you help to sing

The Songs of Freedom

‘Cause all we ever have

Redemption Songs…»

Θα τους λέγαμε για τον Κάπταιν Νέμο και το φανταστικό του υποβρύχιο, τον Ναυτίλο, για τον Καρλ Σάγκαν και τον Άρθουρ Κλαρκ και για τα όνειρά τους για την πρώτη επαφή της Ανθρωπότητας με κάποιον εξωγήινο πολιτισμό, για τους δρόμους της Νέας Υόρκης που δεν έχουν όνομα, και για τον Όλυμπο, το βουνό των θεών… 

Π. Γ. Για τις τιτάνιες καταιγίδες στον Ειρηνικό και για τα παράξενα κόμικς του Άλαν Μουρ, για τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ και για τη Θεωρία του Χάους. Θα τους λέγαμε για τις περιπέτειες του Λοχαγού Μπέρτον και για το μυστήριο στο Τροφώνιο Άνδρο, για τους μοναχικούς μονόλιθους των Εβρίδων, για τις ταινίες του Φριτς Λανγκ, για το Γκράντ Κάνυον και για τη χαμένη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και για τους κάστορες που στήνουν φράγματα στα ποτάμια του Καναδά…

Ν. Φ.:  Για τις φυλές που κρύβονται ακόμη μέσα στα δάση του Αμαζόνιου, για το σκάκι, για τα μυγάκια που βουίζουν μελαγχολικά στην έρημη πίστα της Ματμάτα στο Call of Duty 2, για τους ιππότες που ερωτεύτηκαν δεσποσύνες που δεν είχαν αντικρίσει ποτέ στη ζωή τους, για την ταινία Martian Child, για τον Δον Χουάν και τον μαθητή του, τον Κάρλος, για τα νεκρά κορμιά που επιπλέουν στον ιερό ποταμό Γάγγη, για το τελευταίο ποίημα του Λόρδου Μπάιρον στο Μεσολόγγι, και για εκείνο το παιδί που τους περίμενε μια καλοκαιρινή νύχτα κοιτάζοντας τ’ αστέρια από κάποιο ακρογιάλι στα Λιμενάρια της Θάσου…

Π. Γ.: Για τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμάντι, για τη Σάνγκρι-Λα κάπου στα Ιμαλάια, για τα Αγιέ-Αγιέ της Μαδαγασκάρης, για τη μοναξιά του Ναπολέοντα στη νήσο της Αγίας Ελένης, για τον ήχο των Ντιτζερίντου των ιθαγενών της Αυστραλίας, για την μπέρτα του Έλβις Πρίσλεϋ και για την τρύπα των κολασμένων στη Σιβηρία, για τα ημερολόγια του Κάπταιν Κουκ, για τα κουρδιστά παιδικά ρομποτάκια, για το νεκρομαντείο στη Μπάγια, για τα έξι χιλιάδες πλοία στην απόβαση στη Νορμανδία, για τον κύβο του Ρούμπικ και για τον μεγαλύτερο λαβύρινθο του κόσμου από χωράφια καλαμποκιών στο Ντίξον της Καλιφόρνια,

…για τον ελέφαντα από βράχια στην έρημο της Νεβάδα, για τις φωτογραφίες με το πρόσωπο στον Άρη και για τις νυχτοπεταλούδες με τη νεκροκεφαλή, για την τεράστια πανύψηλη γέφυρα στην κοιλάδα του Ταρν στη Γαλλία και για το μακρύτερο τούνελ (που προκαλεί παραισθήσεις) ανάμεσα στο Όσλο και στο Μπέργκεν, στο Λάερνταλ της Νορβηγίας. Για τον Δάντη που επισκέφτηκε την Κόλαση, το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο, για τα ξωτικά στην Ιρλανδία, και για τα πικάντικα φαγητά της θείας Μαρίας και τη Νεφολογία, για τον Πύργο της Βαβέλ και για τη γλώσσα Μπατάκ στη Βόρειο Σουμάτρα…

Παντελής Γιαννουλάκης στο terra papers