Η φύση του ανθρώπου

Η φύση του ανθρώπινου οργανισμού είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε να χρησιμοποιούμε την προστασία σε επείγουσες καταστάσεις, όπως στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από τα σουβλερά δόντια ενός λιονταριού. Όταν η προστασία παρατείνεται, τότε η επιβίωση τίθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όσο πιο πολύ ζούμε σε φόβο, τόσο περισσότερο η ενέργεια κινείται υπό καθεστώς προστασίας.

Στην ανάπτυξη ο οργανισμός είναι ανοιχτός στο περιβάλλον και αφομοιώνει οτιδήποτε συμβαίνει, ενώ στην προστασία εκδηλώνεται μία εσωστρέφεια, με την προσδοκία να ξεκαθαρίσει από μόνο του το τοπίο προκειμένου να εκφραστούν οι φυσιολογικές λειτουργίες. Το ερώτημα είναι: η ζυγαριά του καθημερινού βίου τείνει προς την πλευρά της ανάπτυξης ή της προστασίας;

Στον κόσμο που ζούμε η αντίδραση της προστασίας καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο και βιώνουμε φόβους από τους οποίους φαινομενικά δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Οι περισσότεροι βιώνουμε στρες σε υψηλές εντάσεις, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να εξουθενώνεται παρεμποδίζοντας την ανάπτυξη.

Ο καθένας μέσα από την προσωπική του εμπειρία μπορεί να διαπιστώσει την σωματική αδυναμία που αισθάνεται, όταν νιώθει ότι πιέζεται από παντού. Και αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι το σημείο όπου τα χαμένα κύτταρα δεν αναπληρώνονται και εκφράζεται η ασθένεια.

Γίνεται ηθικά επιβεβλημένο να αναγνωρίσουμε ότι η βιολογία μας δεν διακρίνει την διαφορά μεταξύ πραγματικού και φτιαχτού φόβου, είτε οι πεποιθήσεις μας είναι λάθος, είτε σωστές, το σίγουρο είναι ότι ελέγχουν τη βιολογία μας. Η αντίληψη είναι το στοιχείο εκείνο που δίνει αποχρώσεις στην όποια κατάσταση. Προς ποια κατεύθυνση στρέφεται η παρατήρηση, ενημερότητα και αντίληψη είναι από εκεί και πέρα θέμα επιλογής.

Μάρω Μπέλου
φωτογραφία Eos Aurora