Ποιά σκέψη διαμορφώνει τον κόσμο που ζούμε;

Σύμφωνα με τον John Wheeler , φυσικό του Πρίνστον και νομπελίστα "όσο χρήσιμο κι αν είναι να λέμε σε συνθήκες καθημερινότητας πως ο κόσμος υπάρχει εκεί έξω ανεξάρτητα από εμάς, η άποψη αυτή δε μπορεί πλέον να στηριχθεί". Σύμφωνα με τον ίδιο "δεν είμαστε απλώς θεατές που βρέθηκαν τυχαία σε μια κοσμική σκηνή, αλλά διαμορφωτές και δημιουργοί που ζουν σε ένα συμμετοχικό σύμπαν".

Έπειτα, ο φυσικός συγγραφέας Amit Goswami αναφέρει πως "όλοι έχουμε τη συνήθεια να σκεφτόμαστε πως τα πάντα γύρω μας είναι ήδη ένα πράγμα, που υπάρχει δίχως τη δική μας συμβολή, δίχως τη δική μας επιλογή". Προκειμένου να συγκλίνει με την κβαντική θεώρηση των πραγμάτων, ο ίδιος λέει ότι "εμείς πρέπει να εξοβελίσουμε αυτό το είδος της σκέψης. Αντ’αυτού, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ακόμα και ο υλικός κόσμος γύρω μας είναι όλα πιθανές κινήσεις της συνείδησης. Και πως κάθε στιγμή κάνω τις επιλογές μου από αυτές τις κινήσεις για να εκδηλώσω την πραγματική εμπειρία μου".

Όντως, ανορθόδοξο για τα εγκεφαλικά μας πρότυπα! Αναμφίβολα, όμως, προκύπτει θάνατος του δυϊσμού. Δεν πρόκειται πλέον για νου υπεράνω ύλης, αλλά για την εξίσωση του νου με την ύλη. Δεν δημιουργεί η συνείδηση πραγματικότητα, αλλά εξισώνεται με αυτή. Δεν υπάρχει σχέση αιτίου – αιτιατού. Είναι όλα το ίδιο, ένα και το αυτό, αλληλοεξαρτήσεις.

Όμως είμαστε δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας; Και τώρα ας αυτοαναιρεθούμε, μιας και η κβαντομηχανική προτείνει ως δεδομένο μόνο την πιθανότητα, στις άπειρές της εξάρσεις. Η ιδέα πως δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα είναι πιθανώς λανθασμένη. Το ίδιο και η παραδοχή της. Κι αυτό επειδή για την επιλογή της δημιουργίας της του εκάστοτε κατέχοντος πραγματικότητας, προϋποτίθεται μια ειδική, ασυνήθιστη κατάσταση ύπαρξης, στην οποία τα υποκείμενα/αντικείμενα, χωρίζουν και εξαφανίζονται.

Λοιπόν, είναι γεγονός πως κάθε σκέψη, κίνηση, δράση εξαπλώνεται και επηρεάζει το σύμπαν, υποβάλλει σε ταραχή το συμπαντικό ρυθμό που, ίσως και να μην είναι καθόλου στατικός αλλά τόσο ρευστός όσο το σύνολο των ανόμοιων δράσεων και σκέψεων του καθένα μας ξεχωριστά.

Αποδεικνύεται, ωστόσο, ότι το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος δεν ενδιαφέρεται τόσο γι’αυτό και οι σκέψεις μας δεν μετατρέπονται απευθείας σε φυσική πραγματικότητα, ή τουλάχιστον σε αυτά που νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε. Αν όμως, εμείς είμαστε το σύμπαν και όντως είμαστε οι δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας, τότε πώς γίνεται δεδομένου ότι η ύπαρξή μου επιστρέφει ανακλώμενη σε μένα, να μου συμβαίνουν πράγματα που εγώ δεν θα δημιουργούσα ποτέ στον κόσμο μου; 

Σε τέτοιες άσχημες για εμάς καταστάσεις αυτόματα απορρίπτουμε τον δημιουργό εαυτό μας και κατ’επέκταση την παραπάνω εκδοχή και θυματοποιούμαστε. Κάπου εδώ βρίσκουν χώρο εγκατάστασης η προκατάληψη και η μοιρολατρία. "Φταίς, φταίει, φταίτε, φταίνε...". Κι εδώ ας αναφερθεί πως ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο είχε πει το εξής:

"Δεν πιστεύω στις συνθήκες. Οι άνθρωποι που προοδεύουν σε αυτό τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που χρειάζονται και αν δε μπορούν να τις βρουν, τις δημιουργούν".