Ο Κατακλυσμός και η ζωή πριν από αυτόν

Δύο κατακλυσμοί έχουν καταγραφεί έστω και μέσα από τις μυθολογίες των λαών που τις γράψανε. Ένας είναι στην αρχαία Ελλάδα, αυτός του Δευκαλίωνα και ένας του Νώε που περιγράφεται στην Αγία Γραφή. Αυτή που στέκεται με περισσότερες αξιώσεις είναι φυσικά του Νώε, καθώς είναι δημιούργημα της Χριστιανικής θρησκείας, της μετέπειτα χριστιανικής θρησκείας, αλλά και επειδή είχε χαρακτηριστεί και οικουμενικός κατακλυσμός.

Σήμερα, τόσο οι επιστήμονες, όσο και η εκκλησία παραδέχονται πως δεν υπήρξε ποτέ παγκόσμιος κατακλυσμός. Τα σκεπασμένα όμως με το ίζημα χιλιετιών, ευρήματα είναι σκορπισμένα σε όλο τον κόσμο. Παντού ερχότανε στο φως της επιφάνειας γιγαντιαίοι σκελετοί μαστόδοντων, σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στη Κίνα. Το γεγονός αυτό οδήγησε τους γεωλόγους στο συμπέρασμα ότι πρέπει να γίνανε διαδοχικοί κατακλυσμοί σε διάφορα μέρη της γης καλύπτοντας μεγάλη χρονική περίοδο. Την πεποίθηση αυτή ήρθε να επιβεβαιώσει η ανακάλυψη των διαφορετικών στρωμάτων στους ιζηματογενείς βράχους. Κάθε στρώμα ήταν αποτέλεσμα και διαφορετικού κατακλυσμού.

Όπως θα διαβάσατε στο άρθρο της Wikipedia ακόμη και σήμερα οι επιστήμονες για να αποδείξουν το προφανές, το ότι δηλαδή δεν μπορεί να έγινε ο κατακλυσμός της Αγίας Γραφής, καταφεύγουν αποδείξεις του τύπου: όλα αυτά τα είδη των ζώων που υπάρχουν σήμερα δεν θα χωρούσαν στη κιβωτό με τις διαστάσεις που έδωσε ο ίδιος ο Νώε όταν του ζήτησε ο Θεός το λογαριασμό για τα ξύλα που χρησιμοποίησε.

Φανταστείτε λοιπόν τι θα γινόταν μερικούς αιώνες πριν αν τολμούσε κανείς να πει κάτι τέτοιο. Την εποχή της απόλυτης εκκλησιαστικής κυριαρχία ο θεός είχε βάλει τα απολιθώματα εκεί για να υποδηλώνει στους ανθρώπους την ύπαρξή του.

Ο πρώτος που μίλησε για λάσπη που σκέπασε τα πλάσματα και αργότερα μεταμορφώθηκε σε βράχο, ήταν ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι το 1500μ.κ.ε. Καλά που τους καλλιτέχνες τους έχουν για τρελούς και έτσι δεν πείρε κανείς της μετρητής αυτό που είπε. Διαφορετικά θα είχε τη μοίρα ενός Γάλλου που ογδόντα χρόνια μετά υποστήριξε το ίδιο πράγμα και τον πέταξαν στη Βαστίλη όπου και πέθανε.

Τον 19ο αιώνα και με την ανάπτυξη της παλαιοντολογίας, οι συζητήσεις και οι μελέτες επικεντρώθηκαν στις μορφές των έμβιων οργανισμών που εμφανιζόταν τις εκάστοτε περιόδους, με την κεντρική θέση των μελετών να αποτελεί η εμφάνιση του ανθρώπου και τα συμπεράσματα να συγκλίνουν υπέρ της άποψης ότι δεν υπήρχε προκατακλυσμιαίος άνθρωπος.