Πολλοί από εμάς, εντελώς ανεπίγνωστα και υποκριτικά ταυτίζουμε την λέξη «Σ’ αγαπώ» με την ανταλλαγή προσδοκιών για τρυφερότητα, φροντίδα και ασφάλεια στο πλαίσιο των διαπροσωπικών μας σχέσεων
Όταν νιώθουμε -ή λέμε- το «σ” αγαπώ» στον φίλο, τον σύντροφο, τον γονιό, ή το παιδί μας συνήθως αιτούμαστε από μέρους τους την επίδειξη, με λέξεις ή πράξεις, του ενδιαφέροντός τους.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αρνείται πεισματικά να δεχτεί τον αιτητικό χαρακτήρα του «σ” αγαπώ», ενώ αυτάρεσκα και επιδεικτικά υπερτονίζει την ανάγκη για δοτικότητα.
Η έννοια της αγάπης βέβαια δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω «παιχνίδι- αλισβερίσι» εντυπώσεων κι αυτοδικαίωσης. Η αγάπη υπερβαίνει καταλυτικά τις αυτο-τροφοδοτούμενες συναισθηματικές εντυπώσεις που παίρνουν και δίνουν στις διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι ή ύστατη και γι” αυτό τελειωμένη κατάσταση ύπαρξης, απ” την οποία απουσιάζει κάθε είδους προσδοκία.
Όσο για το πώς μετριέται; Μετριέται με τον βαθμό παράδοσης του ιδίου θελήματος του αγαπώντος προσώπου, στο βωμό της ανιδιοτελούς προσφοράς για το όφελος κάθε ζωντανού πλάσματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου