Grapefruit το αμφιλεγόμενο φρούτο

Το αμφιλεγόμενο φρούτο. Είναι πιο πολύ εισαγόμενο, έχει εντελώς ξενικό όνομα, θεωρήθηκε θαυματουργό απ΄ όσους «κατασκευάζουν» δίαιτες για να αδυνατίζουν οι συνάνθρωποί τους και επικίνδυνο για όσους κατασκευάζουν διάφορα φάρμακα για να μην ανεβαίνουν τα επίπεδα της χοληστερόλης, ενώ μπορεί να διαταράσσει και την παραγωγή ορμονών. Εχει και ένα βασικό συστατικό που το βρίσκουμε άφθονο πιο πολύ στις ντομάτες, ενώ όταν το τρώμε αφήνει μια κάπως πικρή, αλλά όχι δυσάρεστη γεύση στα χείλη.Τι είναι;

Λένε ότι πήρε το όνομά του στα αγγλικά, grapefruit, διότι οι μεγάλοι καρποί του εμφανίζονται από μακριά σαν να αποτελούν ένα υπερμέγεθες τσαμπί σταφύλι (grape), αν και αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις ποικιλίες. Στα γαλλικά το όνομά του pamplemousse έχει ολλανδικές ρίζες και σήμαινε «χονδρό λεμόνι». Δεν είναι όμως λεμόνι. 

Από τα τέλη του 19ου αιώνα είχαν αρχίσει τα παράδοξα με τον χυμό του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες σε όποιες εκκλησίες οι πιστοί επέμεναν ότι τους είναι αδύνατον να δεχθούν Θεία Κοινωνία που να περιέχει αλκοόλ, οι ιερείς είχαν καταλήξει ότι θα τους έδιναν χυμό γκρέιπ-φρουτ! Σήμερα ορισμένοι που αποφεύγουν το αλκοόλ προτιμούν σαν υποκατάστατο ακριβώς αυτό τον χυμό διότι έχει βρεθεί πως περιέχει μια σειρά συστατικών που περιέχονται και στο κρασί, χρήσιμων στη μάχη για χαμηλότερη χοληστερόλη, μικρότερο κίνδυνο εναποθέσεων στις αρτηρίες και λιγότερες πιθανότητες για καρδιακό επεισόδιο.

Και είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή οι διαιτολόγοι το διαφήμισαν τρομακτικά. Για αυτούς ήταν σαν να ανακάλυψαν χρυσάφι. Οχι μόνο επειδή εντελώς απροσδόκητα βρίσκεται το φρούτο αυτό να περιέχει εξίσου πολύ λυκοπένιο με την ντομάτα. Η μεγάλη διαφήμισή του έγινε χάρη στο λεγόμενο «γαλλικό παράδοξο»: οι Γάλλοι έτρωγαν τέσσερις φορές περισσότερο βούτυρο και τρεις φορές περισσότερο ζωικό λίπος, είχαν περισσότερη χοληστερόλη και πίεση, κάπνιζαν όσο οι Αμερικανοί, αλλά οι καρδιοπάθειες σε αυτούς ήταν δυόμισι φορές λιγότερες σε αριθμό απ΄ ό,τι στους Αμερικανούς.Το εξήγησαν με το ότι οι Γάλλοι έπιναν (πολλές φορές) περισσότερο κόκκινο κρασί από τους άλλους και το κρασί περιείχε μια ομάδα ισχυρών αντιοξειδωτικών (φαινολικών) ενώσεων που ονομάζονται φλαβονοειδή.

Επειδή λοιπόν και ο χυμός του γκρέιπ-φρουτ περιείχε τα ίδια άρχισαν να τον εξετάζουν με μεγάλη προσοχή.

Υπήρχαν βέβαια και οικονομικά κίνητρα γι΄ αυτό αφού η Καλιφόρνια και μετά το Ισραήλ ήταν από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή γκρέιπ-φρουτ παγκοσμίως. Κάνει λοιπόν το Πανεπιστήμιο της Φλόριδας στα γρήγορα μια συγκριτική δοκιμή ανάμεσα σε επτά διαφορετικούς χυμούς. Καταλήγουν στο ότι ο χυμός του γκρέιπ-φρουτ περιέχει πολλά ιχνοστοιχεία και βιταμίνες, ενώ δίνει τις λιγότερες θερμίδες, αφού περιέχει πολύ λιγότερα σάκχαρα από άλλα φρούτα. Μαζί δίνει, σαν ένα ακόμη δώρο, τα φλαβονοειδή (με τη διαφορά πως πρέπει να πιεις τρεις φορές περισσότερο χυμό σε όγκο απ΄ ό,τι κρασί, για να πάρεις την ίδια ποσότητα, αλλά οι θερμίδες είναι πολύ λιγότερες). 

Και στις ίνες έχει υπεροχή: ένα πορτοκάλι δίνει επτά γραμμάρια, ένα μήλο πέντε, η μπανάνα τέσσερα και μισό γκρέιπ-φρουτ έξι.Το ένα τέταρτο της ημερήσιας ποσότητας που συνιστάται, αν δεν κάνω λάθος.Τη μισή ποσότητα αποτελούν ίνες που δεν είναι διαλυτές και βοηθούν στη μάχη κατά της δυσκοιλιότητας και άρα περιορίζουν τις πιθανότητες για καρκίνο του παχέος εντέρου.Την άλλη μισή ποσότητα ίνες διαλυτές και αυτό βοηθάει να περιορίζεται η χοληστερόλη στο αίμα. Στον χυμό όμως βρίσκουμε μόνο ένα μέρος από τα ωφέλιμα συστατικά του φρούτου αυτού. Δηλαδή πολλή βιταμίνη C, λιγότερο βιταμίνες Α, το σύμπλοκο Β, Ε και Κ, πολλή πηκτίνη που κατεβάζει τη χοληστερόλη, ασβέστιο, φολικό οξύ, φωσφόρο, κάλιο.Τη μεγάλη ωφέλεια την έχει όποιος τρώει ολόκληρο τον καρπό, ξεφλουδισμένο αλλά μαζί με το «άσπρο».

Και ενώ όλα αυτά τα καλά είχαν αρχίσει να γίνονται γνωστά, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 έγινε ένα πείραμα με εντελώς απροσδόκητα αποτελέσματα που άλλαξαν τη χωρίς επιφυλάξεις επέλαση του γκρέιπ-φρουτ στο διαιτολόγιο του σύγχρονου ανθρώπου.