Η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται συνθετικά από τα πράγματα
που παρατηρούμε, μέσα στον εγκέφαλό μας, μέσω της επιλεκτικής προσοχής. Έτσι,
βλέπουμε συνεχώς ένα δικό μας κολλάζ της πραγματικότητας, αφού επιλέγουμε να
προσέξουμε κάποια πράγματα και όχι κάποια άλλα. Αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα, τα
οποία –σας διαβεβαιώνω– αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα στην οποία ζει ο μέσος άνθρωπος είναι πολύ
μικρή, στενή και τελείως αφαιρετική. Είναι σαν να κατοικείς μέσα σε ένα παλάτι
με εκατό χιλιάδες δωμάτια κι εσύ περνάς όλη τη μέρα σου στην κουζίνα. Αν έρθει
κάποιος να σου πει τι είδε μέσα σε ένα δωμάτιο, εσύ ίσως νομίσεις ότι μιλάει
για κάποιο άλλο σπίτι ή ότι το είδε στον ύπνο του.
Διαδρομές δεν κάνουν μόνο τα βήματά μας, αλλά και το βλέμμα
μας και ο νους μας. Και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δεσμευμένοι σε λίγες και
πολύ συγκεκριμένες μονότονες διαδρομές.
Κάποτε υπήρχε μια πολύ παράξενη τεράστια πινακίδα, που
έγραφε κάτι τελείως παράλογο, κρεμασμένη ψηλά σε ένα κτίριο στον πιο κεντρικό
δρόμο της πόλης. Παρ’ όλο που καθημερινά περνούσαν από κάτω της χιλιάδες
άνθρωποι, δεν την είδε ποτέ σχεδόν κανείς. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν κοιτούν
ποτέ ψηλά. Κοιτούν μόνο εκεί που πατάνε.
Αν αύριο το πρωί πας σε ένα πολυσύχναστο δρόμο και
περπατήσεις για τριακόσια μέτρα σε μια τέλεια ευθεία, χωρίς να λοξοδρομήσεις
και χωρίς να παραμερίσεις για κανέναν, όλοι θα πέφτουν επάνω σου.
Δεν βλέπουν καν που πηγαίνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου