Μάσκες ... παντού

Η ζωή πήρε τον ρόλο του σκηνοθέτη και εμείς τον ρόλο του ηθοποιού. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Ζούμε σε έναν κόσμο που τα γεγονότα και τα συναισθήματα μας, μας αναγκάζουν να κρυφτούμε... θέλουμε να κρύψουμε τους φόβους μας, τις αδυναμίες μας. να απομακρύνουμε τα ελαττώματα μας, να αναδείξουμε τα προτερήματα μας, να πετύχουμε τους σκοπούς μας με κάθε μέσο!

Έτσι λοιπόν, επιλέγουμε το έργο που θα παίξουμε και τον ρόλο που θα υποδυθούμε και προσπαθούμε να το κάνουμε όσο πιο καλά γίνεται. Φοράμε τα πιο ακριβά κουστούμια και τις πιο ανέκφραστες μάσκες. Υιοθετούμε απόψεις ασύμφωνες με τις δικές μας, πράττουμε αντίθετα από εμάς, εγκλωβίζουμε δύο ανθρώπους σε ένα σώμα!

Και έτσι, η διπροσωπία ξεκινάει να φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις και τον ίδιο μας τον εαυτό…Γίνεται συνήθεια, τρόπος ζωής. Η ηθοποιία γίνεται φίλη μας. Μας καλύπτει όταν θέλουμε να κρύψουμε τον εαυτό μας, μας βοηθάει να πετύχουμε τους σκοπούς μας, μας γνωρίζει άλλους ηθοποιούς που συστήνονται ως φίλοι ή έρωτες, μπαίνει για τα καλά μέσα μας, δένεται μαζί μας και με τα λόγια της μας γλυκαίνει, μας κάνει να την αγαπάμε όλο και περισσότερο. Έτσι οι σχέσεις με τους άλλους καταρρέουν.

Κάποιοι λίγοι γνωρίζουν τον πραγματικό μας εαυτό, οι τυχεροί! Είναι εκείνοι που ξέρουν ακριβώς τι νιώθουμε, ακριβώς τι σκεφτόμαστε και είτε μας αποδέχονται είτε όχι.Δείχνουμε το πραγματικό μας πρόσωπο είτε γιατί είμαστε σίγουροι ότι δεν έχουν την δύναμη να μας απορρίψουν, είτε γιατί δεν μας νοιάζει καν η απόφαση τους.Τι γίνεται όμως με τους άτυχους; Είναι και αυτοί που γνωρίζουν ένα άλλο πρόσωπο μας, κάποιο από τα πολλά. Είναι αυτοί που νομίζουν πως ξέρουν ποιοι είμαστε αλλά δεν έχουν σκεφτεί ότι δεν θα αναγνωρίζαμε ούτε εμείς τον εαυτό μας ανάμεσα σε εκατομμύρια προσωπεία που θα βλέπαμε.

Δεν γνωρίζουν ποιοι στα αλήθεια είμαστε, γνωρίζουν μονάχα πιο ρόλο έχουμε επιλέξει να παίξουμε. Γιατί; Ίσως επειδή νομίζουμε ότι θα είναι πιο ιδανικός για δεδομένες καταστάσεις, ίσως, για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, ίσως, επειδή αγαπάμε κάτι άπιαστο, ίσως για να μην πληγώσουμε ή να πληγωθούμε. Καθένας επιλέγει να κουκουλώνει το εγώ του και να παίζει ρόλους για δικούς του λόγους.

Τελικά φτάνει η στιγμή που πραγματικό και ψεύτικο πρόσωπο έρχονται σε ρήξη, λογομαχούν , προσπαθούν να υπερισχύσουν, το ένα εναντίον του άλλου.Το μέσα μας χτυπάει κόκκινο, οι άνθρωποι που αγαπούσαν αυτό που είμαστε απογοητεύονται, εκείνοι που αγάπησαν την μάσκα μας, δεν μας αναγνωρίζουν πια και έτσι τα χάνουμε όλα, τίποτα δεν είναι ίδιο. Μένουμε μόνοι μας στο καμαρίνι μας, με ένα σωρό ψεύτικες μάσκες, να τις κοιτάμε, να μας κοιτούν και όλοι μαζί να αναρωτιόμαστε ''άραγε έγινα τελικά αυτός που υποκρινόμουν ότι είμαι, ή εκείνος έγινε εγώ;''

Πριν επιλέξεις να παίξεις έναν ρόλο φρόντισε να σκεφτείς αν αξίζει τον κόπο. Αξίζει κάποιος άνθρωπος ή μια κατάσταση να σε κάνει να διώξεις τον εαυτό σου μακριά; Στο τέλος της μέρας κανείς δεν θα είναι μαζί σου, παρά μόνο ο εαυτός σου. Πριν διώξεις λοιπόν κι αυτόν, ζύγισε τα πράματα, ίσως το να είσαι εσύ να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσει ευκολότερα τον κόσμο εκεί έξω.

Σκέψου: ''ολοι φοράμε μάσκες όμως έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας''

Edith Sitwell

από τον logios ermis