Να μάθουμε την Άνοιξη

Toν Μάρτιο, τυπικά πρώτο μήνα της άνοιξης, κάνει ακόμα κρύο, μα όσο προχωράει το νιώθεις, κάτι αποχαιρετάς, κάτι έρχεται. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε δύο εποχές, αν και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε στιγμή στο χρόνο, αναρωτιέσαι, έχει νόημα η ζωή χωρίς κάτι να θέλουμε, να κάνουμε προσπάθειες προς αυτό; 

Η επιθυμία πηγάζει από μέσα μας και μας κινεί, κι αν ο χρόνος κυλάει χωρίς κάτι να σπάει τη μονοτονία έρχονται στιγμές που νιώθεις μια πνοή και δεν ξέρεις κατά πού φυσάει, θέλεις να έρθει η άνοιξη, να βρεθείς σε ένα ανθισμένο λιβάδι. Ο χειμώνας σε κάνει να κλείνεσαι κι εσύ επιθυμείς να βγεις έξω, στον ήλιο, να κλείσεις τα μάτια και να νιώσεις να σε ζεσταίνει.

Δεν έχει να κάνει τόσο με τις εποχές, μέσα μας ο χρόνος χαράζει τους δικούς του κύκλους, κι έτσι τυχαίνει στη ζωή να υπάρχουν κενά και δυστοπίες, καθυστερήσεις και αγκυλώσεις, ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Μα αν τα πράγματα έχουν ένα νόημα αυτό συμβαίνει γιατί είναι δρόμοι που κάπου οδηγούν, από μια εποχή σε μια άλλη, από το κρύο στη ζέστη, άλλο που κάποιοι το προτιμούν ανάποδα. Ποιος θα κρίνει την ανάγκη μας, ποιος δεν το ξέρει από πρώτο χέρι πως άλλοτε είμαστε αδύναμοι κι άλλοτε δυνατοί, έτσι είναι η φύση μας, διαθέτει ένα εύρος δυνάμεων, κι ούτε μπορούμε να φανταστούμε για πόσα πράγματα είμαστε ικανοί.

  

Ο Νίτσε παίρνει παράδειγμα από τη μουσική: Πρώτα πρέπει να μάθουμε να ακούμε μια φιγούρα και μελωδία, να την εντοπίζουμε, να την απομονώνουμε και να τη διακρίνουμε σαν ζωή δι’ ευατή. Ύστερα χρειάζεται εξάσκηση και καλή θέληση για να την ανεχτούμε παρά την ξενικότητά της, υπομονετικότητα απέναντι στην όψη και τη θέληση της, καλοσύνη απέναντι στην παραδοξότητά της. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε μάθει να αγαπάμε όλα τα πράγματα που αγαπάμε. Στο τέλος ανταμειβόμαστε πάντα για την καλή μας θέληση, για την υπομονή μας, για την αμεροληψία μας και την ευγένειά μας με αυτό που είναι ξένο. Σιγά σιγά αυτό βγάζει το πέπλο του και μεταμορφώνεται σε καινούργια και απερίγραπτη ομορφιά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πρέπει να μάθουμε ακόμα και την αγάπη... (Εμείς οι απάτριδες, Η χαρούμενη επιστήμη ΙΙ0)

Πρέπει να μάθουμε ακόμα και την αγάπη, λέει, και ρωτάει, πώς θα σταθούμε απέναντι στο άλλο, όχι μόνο αυτό που είναι έξω από μας αλλά κι αυτό που κατοικεί μέσα μας. Τις μέρες του χειμώνα, μα όχι μόνο τότε, πίσω από φόβους κι επιθυμίες υφαίνονται κρυφές πλευρές, αθέατες, χρειάζεται απαλότητα, ευγένεια, να τα προσεγγίσεις με συστολή, όπως τη μελωδία του Νίτσε, όπως μια μουσική που δεν είναι οικεία, που χρειάζεται να την ακούσεις ξανά και ξανά για να βγάλει το πέπλο της και να μεταμορφωθεί σε μια απερίγραπτη ομορφιά...

Στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο εποχές, αλλά και οποιαδήποτε στιγμή σε έναν τυχαίο χρόνο, συμφωνείς, αν έχει αξία να μάθεις ένα πράγμα αυτό είναι να αγαπάς, κι αναλογίζεσαι τη μεταμορφωτική δύναμη που έχει η ορμή για κάτι προς το οποίο τείνεις, κι ας το ξέρεις πως η πραγματικότητα είναι απείρως δυνατότερη και σε ξεπερνά. Αλλά και πάλι, τι έχεις να χάσεις; Χρειάζεται εξάσκηση και καλή θέληση, υπομονετικότητα και καλοσύνη.

Όσο περιμένεις την άνοιξη ακούς μουσική, μια μουσική που την ανακαλύπτεις και στο τέλος πάντα ανταμείβεσαι, κι αν υπάρχει στα αλήθεια κάτι που δεν θέλεις να χάσεις, σκέφτεσαι, αυτό δεν είναι άλλο από το να θέλεις να πας προς τα κάπου, να επιθυμείς, αλλιώς τι νόημα θα είχε η ζωή;

@OWL

φωτογραφία Eos Aurora