Ο νέος πόλεμος

Μαζί με τον Μάρτη και τα πολυπόθητα νερά του ήρθε και ο νέος πόλεμος. Ξανά από την ναζιστική Ευρώπη ξεκίνησε μόλις χθες. Μόλις χθες που έσπειρα σβόλους στη γη και ετοίμασα το χώμα για τα νέα φυτώρια.

Κοιτάζω τον άλλον Μάρτη, τον σκύλο μου, που είναι χαρούμενος επειδή ξυπνήσαμε πάλι και θα βγούμε βόλτες στα χωράφια, έστω και με βροχή και ντρέπομαι για λογαριασμό αυτού του ανυπόληπτου δίποδου κρέατος, του αναλώσιμου καταναλωτή της γης, που θεωρεί ανώτερο όλων πολιτισμένο ον το πλήρες τοξινών και ασθενειών κορμί του και θυσιάζει αθώο αίμα καθημερινά για να επιβιώνει, τώρα δε που θα αλληλοφαγωθεί για μια φορά ακόμα με τα όπλα, πάλι αθώο αίμα ανθρώπων και πλασμάτων άλλων θα θυσιάσει μαζί με το δικό του το πλαστικό, το άψυχο, το οποίο χαράμι πάει έτσι κι αλλιώς με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο ίδιος τη Ζωή του.

Μάλλον δεν θα σωθεί τίποτα απ’ όλα αυτά που γράφουμε εδώ στο διαδίκτυο, ούτε και σε χαρτιά, μετά τον νέο πόλεμο που έφτασε εμπρός στη γενιά μας. Τώρα κατανοώ απόλυτα το αίσθημα απόλυτης ματαιότητας που νιώθω εδώ και μήνες όσον αφορά στο ζήτημα της συγγραφής έργου λογοτεχνίας.
Πιάστε πόστα καλού θανάτου συναγωνιστές.
Όπου θέλετε να παραμείνει η ψυχή σας, εκεί να πάτε. Ξεκινάτε.
Η κλεψύδρα αδειάζει.

Σταύρος Φυντικάκης