Όταν μίλησε το ανθρώπινο κάρβουνο

Εσύ... Ναι εσύ... Δεν είναι έκθεση εδώ, ούτε παράσταση... Εμείς τα ανθρώπινα κάρβουνα δεν είμαστε ζωγραφιές... Ξέρω, ξέρω έτσι το παρουσίασαν για να μας βάλουν εδώ. Είμαστε πληγές πάνω στο ξύλο. Το κάρβουνο και το χαρτί... όλα είναι ξύλο. Αυτό αντέχει πάνω του τη μνήμη... Σιωπή.

Εκείνο το νεκρό παρελθόν που ζει μέσα στο μέλλον. Διότι το ξύλο είναι και νεκρό και ζωντανό. Είναι σαν εμάς... τους επιζώντες... Σαν αυτούς που δεν κατάφερε να εξαφανίσει η συστηματική καταστροφή της γενοκτονίας.

Είμαστε οι νεκροί που μιλούν. Είμαστε οι ζωντανοί που σιωπούν. Είμαστε αυτοί που δεν θα έπρεπε να είναι. Γεννηθήκαμε αθώοι και πεθαίνουμε αθώοι διότι δεν μας πρόλαβαν. Είμαστε θέμα χρόνου.

 Δεν ξέρω αν ο θεός ήταν μαζί μας ή ήταν και αυτός μόνος αλλά ο χρόνος είναι μαζί μας. Και τώρα έχουμε και τους δίκαιους στο κομμάτι της ανθρωπότητας που δεν μπορεί να μας ξεχάσει. Μήπως είσαι και εσύ δίκαιος; Κοίταξε με πιο προσεχτικά. Κάτσε λίγο απέναντί μου για να σε δω... Τα μάτια σου... είναι υγρά... Το βλέπω... μην προσπαθείς να το κρύψεις... τα χέρια δεν σταματούν τα δάκρυα... απλώς βρέχονται και αυτά. Έλα πιο κοντά... 

Χρόνος. Θέλω να σου πω την ιστορία μου... Θα την θυμάσαι; Χρόνος. Δεν ξέρεις ακόμα... Δεν πειράζει, δεν είσαι τέρας... Λοιπόν άνθρωπε, είμαι από εκεί όπου το χρώμα του δέρματος είναι το ίδιο με τη γη. Δεν ξέρεις για τη γη μου... Σιωπή. Λίγοι ξέρουν... Μην ανησυχείς. Σημασία για μένα έχει να ανήκεις πλέον σε αυτούς... Αλλιώς ποιος θα πει για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Είσαι μάρτυρας λοιπόν... Μπορεί να γίνεις και δίκαιος μετά... Εξαρτάται πόσο πόνο αντέχεις... Αν έχεις δάσκαλο θα σου μάθει... αλλιώς να βρεις... Κατάλαβες; Μόνο αυτός μπορεί να σου διδάξει πώς να μας βλέπεις. Εγώ σου δείχνω μόνο πώς να μάς κοιτάς... Η ιστορία μου άρχισε έτσι.

 Νίκος Λυγερός