Γυρισμός

Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς,

του πλοίου μας ευλογία,

όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ’ ακούαμε μεις

εδώ την τρικυμία.

Κάτου απ’ την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την ογρή

νωχέλεια, περιστέρα

η Αθήνα, κ’ ηδονεύεται και σαν νυμφίον ακαρτερεί

τον ήλιον από πέρα.

Είναι, που αιθρίασεν, ο ουρανός χήτη του Πήγασου, ξανθή

του Παρθενώνα μοίρα,

ποτήρι και ξανάστροφα το κρεμεί ο Δίας για να χυθεί

τ’ ονειροφώς πλημμύρα.

Άσωτο φτάνω εγώ παιδί πάλι σε σας, να λυγιστώ

στην αύρα σα λουλούδι,

χώμα, ουρανέ και θάλασσα της Αττικής,
που σας χρωστώ τα πάντα,
το Τραγούδι!

--------------------

Κώστας Καρυωτάκης