.jpg)
Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
-Δεν σας γνωρίζω, όμως
πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.
Αυτοί την ρωτάνε:
- Ο
άντρας σου είναι στο σπίτι;
- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.
- Τότε δεν
μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα
του περιγράφει το περιστατικό.
- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα!
Η γυναίκα
βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη
εκεί.
Η
γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί ! Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της
εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται: Είμαι ο Πλούτος, της λέει. Της συστήνει,
μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία. Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.
Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα
έρθει να φάει μαζί σας. Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα
της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
-Τι
τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!
Η
σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:
-Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;
Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:
-Δε θα'ταν καλύτερα να
καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!
-Ας ακούσουμε
αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.
-Πήγαινε έξω και πες
στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:
-Ποιος
από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.
Η Αγάπη τότε ξεκινά να
προχωρά προς το σπίτι και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν!
Έκπληκτη η γυναίκα,
ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:
-Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι
εσείς;
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:
- Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή
την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απέξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη,
όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!
1 σχόλιο:
Ο Αγαπας (και οχι Aγαπη, αφου ειναι γεροντας και οχι γεροντισσα), ο Αγαπας λοιπον δεν υπαρχει. Ειναι παραμυθι-παρηγορια, προσαναμα διχως αναμα. Δεν αποτελει πρωτογενη ιδιοτητα της φυσης. Αν ηταν, δεν θα ισχυε ο μοναδικος κανονας της εμβιας λειτουργιας, ητοι ο θανατος σου η ζωη μου. Αλλα απο την αλλη,αν το δει καποπιος στυγνα ετυμολογικα, το να καταπιεις κατι ζωντανο και να περασει απ' ολη την διαδρομη απο τον φαρυγγα στον οισοφαγο, στο στομαχι, στο λεπτο εντερο και τελος στο κωλον δια του παχεως, Ε!!! δεν ειναι το υπερβολικο αγγιγμα?? Μαλλον απ' οτι φαινεται το ζητημα της αγαπης το παραεξιδανικευσαμε, χειροτερα απ' οτι ο Freud την libido. Αν, λεω ΑΝ! υπαρχει αυτο το τις που λεγεται πνευματικοτητα, τοτε καποιοι τουλαχιστον απο τα δις των ανθρωπων, σε τραγικα λαθος μερος βρεθηκαν. Δεν εχουν καμια δουλεια εδω, πολλω δε μαλλον δεν εχουν δουλεια ν' αφυπνησουν -και καλα, τους υπολοιπους οπως διατεινονται καποιοι. By thw way, αν η φυση και η ζωη ειναι ωραια (=ομορφη =καλή), τοτε γιατι ενω ελκομεθα απο το καλος, περιοριζομαστε μοναχα στον εξωτερικο καλοπισμο μας? Μηπως γιατι δεν ειμαστε δε θεση ν' αντιληφθουμε το μεσα μας, παρα μονο την εικονα μας? Και μηπως τελικα δεν υφισταται αυτο το μεσα (ως το ουσιωδες). Εδω βεβαια εμπλεκεται και η αποψη "πως ξερεις οτι δεν υπαρχει μονο και μονο επειδη δεν το βλεπεις". Ομως..... ειναι αραγε δυνατον τα ηλεκτρονια να μην "αντιλαμβανονται" τον πυρηνα που τοσο ισχυρα επιδρα πανω τους?? Επ' αυτου οποιαδηποτε εικασια ειναι επισφαλης. Πρεπει να ρωτησουμε τα ιδια τα ηλεκτρονια. Ευκολο. Με σαμανικες τολτεκικες τεχνικες. Αστο! Αλλο παραμυθι. Αυτο δεν φτουραει.
Δημοσίευση σχολίου